Blekkingarleikur stjórnvalda!

Hvert sinn sem alþingiskosningar eru, þá leggur söngkór þeirra þingmanna sem bjóða sig fram, mörg trúverðug loforð til allra sinna kjósenda að þau ætli sér að gera hitt og þetta fyrir lýðveldisalmenning, bara ef lýðveldisalmenningur trúir og treystir þeim og kýs þau inná þing. Og síðan þegar hinir trúverðugu lýðveldisalmenningur byrja að kjósa þá flokka sem lofuðu mestu, þá er það fyrsta sem þessir flokkar gera sem mest atkvæðin fengu, er að leika sér að hundsa og svíkja kjósendur um leið og þau komast til valda, sem og stjórnvöldum finnst það orðið mjög eðlilegur hlutur að gera, að beita blekkingum til sinna trúverðuga kjósenda sem vonuðust eftir því að stjórnvöld myndu vera heiðaleg og sýna fram sitt traust til kjósenda sem lögðu sig fram við að trúa þeirra raðlygablekkingum.

Því miður þá er þetta ekkert nýjar aðferðir sem stjórnvöld beita, enda hefur það sýnt sig frá hruni, að alþingið er ekki lengur Alþingi lýðveldi Íslands, heldur leikvöllur græðgisauðmannstéttarinnar sem múta hina gjörspilltu tilfinninga- og hjartalausu þingmenn sem sleikja upp græðgisauðmenn til að semja ójöfnunarlög gegn sinni eigin þjóð, þótt stjórnarskrá 65. gr. marghrópar: „Allir skulu vera jafnir fyrir lögum […]“, sem og meirihluti stjórnvalda leika sér að margbrjóta þau ákvæði með því að búa til ólög sem stenst ekki stjórnarskránni.

Sem dæmi, þá er Alþingi okkar þjóðar að undirbúa lög sem á að skammta tíu vel auðugum einstaklingum sjáfarauðlindir okkar þjóðar með lögum, þótt stjórnarskráin sjálf hefur ekkert þannig ákvæði að auðlindirnar sem þjóðin á, skuli tilheyrast allri þjóðinni en ekki einhverjum tíu mútugjörnum græðgisauðmannseinstaklingum sem leika sér að því að kaupa stjórnvöld til að búa til ójöfnunarlög gegn þjóðinni án þess að hugsa um hag allra sem skulu vera jafnir fyrir lögum.

Og ekki er nóg með það að Alþingi okkar þjóðar er orðið svo mengandi gjörspillt og óheilög að þau vilja afhenda tíu græðgisauðmannsaumingjum auðlindir okkar þjóðar. Heldur leika stjórnvöld sér að hundsa láglaunafólk sem óska eftir því að geta fengið að lifa mannsæmandi lífi, sem nú á dögum geta varla skrapað sér til lifnaðar vegna of lágra launa.

Sem dæmi, þá eru margir búnir að skrifa margar óánægju greinar um það ástand hversu tilfinningarlauslega mörg stjórnvöld kvikindislega leika sér að því að vilja ekki hækka laun öryrkja, aldraðra og aðra hópa sem lifa í þeirri ójöfnunarstöðu að lifa daglega í fátæklega hungurmorðsástæðum vegna kæruleysi þeirra gjörspilltu stjórnvalda sem finnst það töff og eðlilegt að fátæklega hungursvelta þá sem minnst eiga, með því að síljúga að þeim mest láglaunuðustu að þau geti ekki fengið útfrá stjórnarskrá ákvæði 65. gr. sömu jöfnunarlaun og aðrir vil auðugir græðgisauðmenn hafa getað fengið með því að múta þingmenn til að brjóta gegn því ákvæði sem stjórnarskráin hrópar dagsdaglega: „Allir skulu vera jafnir […]“.

Því þann 12. júní 2015, þá skrifaði Sigríður Hanna Ingólfsdóttir, félagsráðgjafi Öryrkjabandalags Íslands grein í vísir.is, sem og mig langar að vitna úr, sem segir: „Þann 29. maí sl. var fjármálaráðherra krafinn svara um það hvort bætur almannatrygginga til lífeyrisþega muni hækka í 300.000 kr. á samningstímabilinu, samhliða hækkun lægstu launa í nýafstaðinni kjarasamningagerð á almennum vinnumarkaði. Í svari fjármálaráðherra kom skýrt fram að ekki stæði til að hækka lífeyrisgreiðslur í takt við krónutöluhækkun lægstu launa á vinnumarkaði. Horft yrði til lögbundins fyrirkomulags um breytingu bóta almannatrygginga, en þar er ráðherra væntanlega að vísa í 69. gr. laga um almannatryggingar.

Þessi lagagrein hefur verið sniðgengin við fjárlagagerð síðustu ára, sem hefur valdið því að lífeyrisþegar hafa setið eftir og orðið fyrir verulegri kjaragliðnun. Eins og fram kemur í skýrslu Talnakönnunar hf. um þróun bóta TR til öryrkja 2008-2013 náði lífeyririnn hvorki að halda í við þróun lægstu launa, verðlags- né launavísitölu. Niðurstaða skýrslunnar er skýr og út frá henni má fullyrða að kjör örorkulífeyrisþega hafi versnað meira en annarra frá efnahagshruni.“, og: „Samkvæmt 69. gr. laga um almannatryggingar eiga örorkugreiðslur Tryggingastofnunar ríkisins (TR) að breytast árlega í takt við launaþróun en þó þannig að þær hækki ekki minna en verðlag samkvæmt vísitölu neysluverðs. Greiðslurnar ættu ekki aðeins að hækka ef laun hækkuðu, heldur ættu þær einnig að taka mið af verðlagshækkunum, eins og fram kemur í greinargerð með frumvarpinu þegar ákvæðið var lögfest árið 1997. Í ræðu Davíðs Oddssonar, þáverandi forsætisráðherra, þann 9. desember 1997 sagði hann um ákvæðið: „Lásinn er tvöfaldur. Miðað er við að neysluvísitalan sé í lágmarki og síðan er viðmiðunin kaupið að auki. […] Það á ekki að láta nægja að miða við neysluvísitöluna. Það á jafnframt að gæta þess að huga sérstaklega að og hafa viðmiðun á launaþróuninni og þá auðvitað er bara hægt að gera það þegar launaþróunin er vænlegri kostur en vísitala neysluverðs.“ Mætti ekki líta til þessara orða Davíðs á Alþingi sem lögskýringar á 69. greininni?“, og: „Í stefnu með fjárlögum 2015 er ekki gert ráð fyrir leiðréttingu kjaragliðnunar eða að taka eigi nokkurt mið af launaþróun við ákvörðun fyrir árin 2016 og 2017. Þar segir orðrétt: „Í langtímaáætluninni er miðað við að bætur almannatrygginga hækki einnig um 3,5% árið 2015 og eftir það verði árlegar hækkanir 1% umfram verðlag.“ Raunin varð einungis 3% hækkun í janúar 2015.“, og að lokum: „Hækkun um nokkrar prósentur á lágar upphæðir þýðir einungis hækkun um örfáa þúsundkalla, eins og reyndin hefur verið síðustu ár. Frá því núverandi ríkisstjórn tók við í maí 2013 hafa óskertar örorkulífeyrisgreiðslur eftir skatt hækkað úr 162.418 kr. í 172.516 kr. eða um 10.000 kr. Það gefur auga leið að þessar hækkanir gera ekki annað en að halda fólki með lágar ráðstöfunartekjur í fátækt. Á sama tíma hefur ýmis annar kostnaður hækkað verulega, s.s. húsnæðis- og heilbrigðiskostnaður og virðisaukaskattur á matvæli verið hækkaður svo fátt eitt sé nefnt.

Rétt er að minna á að Ísland er aðili að alþjóða mannréttindasamningum sem viðurkenna rétt sérhvers manns til viðunandi lífsafkomu og sífellt batnandi lífsskilyrða.

Óhjákvæmilegt er að hækka lágmarkslaun verulega. Að sama skapi er óhjákvæmilegt að hækka lífeyri almannatrygginga umtalsvert, enda ekki hægt að lifa á Íslandi í dag á ráðstöfunartekjum undir eða við 200.000 krónur á mánuði. Stjórnvöld virðast eiga auðvelt með að „gleyma“ eða horfa fram hjá lífeyrisþegum, sem ekki hafa verkfallsrétt. Þessu þarf að breyta.“

Sem og sínir útfrá þessari grein sem Sigríður Hanna Ingólfsdóttir, félagsráðgjafi Öryrkjabandalags Íslands skrifaði, að Alþingið er að leika sér að fjársvelta þá sem minnst eiga með því að brjóta gegn 69. gr. laga um almannatryggingar, og ekki bara þá laga grein heldur líka alþjóða mannréttindasamningum sem Ísland er aðili að. Sem og sínir hversu vel mengað okkar Alþingi er orðið, að þeim finnst það orðið mjög eðlilegt að fjársvelta þá sem geta ekki barist fyrir sínum réttindum með því að fara í verkfall vegna kaldhæðni þeirra stjórnvalda sem leika sér að því að brjóta gegn stjórnarskránni, lagagrein almannatryggingar og alþjóða mannréttindasamningum Íslands, með því að vilja ekki leiðrétta launkjör láglaunaðra.

Þannig spurningin er: „Tilhvers er stjórnarskráin til og hvaða tilgangur er það að búa til lög eftir henni, þegar flest öll lög landsins stangast gegn jafnræði þeirra ákvæða sem segir að allir skulu vera jafnir fyrir lögum?“. Því einsog meirihluti þjóðarinnar nú á dögum óskar eftir að fá nýja stjórnarskrá, þá sér maður engan tilgang í því að óska eftir nýrri stjórnarskrá, þegar sú núverandi stjórnarskrá sem þjóðin okkar tilheyrist nú á dögum er margbrotin af stjórnvöldum sem vísvitandi leika sér að því að hundsa láglauna jafnræðiskjósendur til mannsæmandi launa, vegna dýrkun þeirra stjórnvalda sem leifa græðgisauðmenn að kaupa þá siðspillingu sem rústað hefur Ísland í þó nokkur mörg skammarár, án þess að stjórnvöld blygðist þeirra ójöfnunarskömm sem þau hafa undanfarin ár sýnt láglauna Íslendingum með því að gefa þeim skít og vanvirðingu. Því hvað annað er hægt að segja um okkar Alþingi sem vanvirðir sína kjósendur með raðlygablekkingum að þau ætli sér að standa við gefin loforð, en vegna þeirra mengandi siðspillingu þá kvikindislega leika þau sér að hundsa láglaunaða án þess að sína einhvern snefil af tilfinningu til þeirra fátæktarstöðu sem margir láglaunaðir lifa við nú á dögum, vegna þeirra fátæktargildru sem stjórnvöld endalaust setja þá lægst launuðustu í með því að margskatt hækka nauðsynjar græðgisauðmönnum til skemmtunar en stjórnvöldum til háborinnar skammar án þess að veita leiðréttinga launa þeirra sem mest þurfa á þeim hækkunum að halda.

Þannig megi sá dagur einhvern tíman verða, hvort það sé á þessu ári eða að næstu kosningum, en vonandi sem fljótast, að stjórnvöld hætti þessari niðurlægingareinelti sem þau veita láglaunuðum, að þau eignist tilfinningu til sinna láglaunakjósenda sem þau vísvitandi hafa svikið þeim launaleiðréttingu, að þau fari nú að vakna og veita þeim sem verst eru staddir að sýna einhverja miskunn við það að geta hunskast til þess að leiðrétta laun þeirra sem þurfa á þeirri leiðréttingu að halda. Það er að segja ef Alþingið yfir höfuð, kann að virða sína kjósendur án þess að blekkja og svíkja þau. Því nóg er komið af þessum eineltisskítaleik sem Alþingið sínir láglaunuðum án þess að sína þann snefil af tilfinningu að vilja gera eitthvað í þeim vanda sem þjóðin á við að stríða hverju sinni.

PS: Ef ykkur langar að deila þessari bloggfærslu, þá með mínu leyfi megið þið gera það.

Kær vonar kveðja til betri framtíða,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi).