Lífið eins og það kann að vera!

Að lifa lífinu eins og það gerist, er nú ekki auðvelt að lifa dans og rós lífi. Enda lifum við mörg, hver sem við kunnum nú að vera. Í því sem hver og einn er að lifa eftir. Hvort það sé gott eða illt.

Mjög flókið í spurningu: „Af hverju er verið að lifa þessu lífi; er ekki til betra líf en það sem maður er að lifa á þeim tíma sem að gerist núna, sem seinna meir, mun verða að því sem kom, var og verður það sem gerðist. Eins og hringrás lífsins er. Sem yfirleit óskar eftir virðingu aftur til baka, án fordóma.

Og að lifa öllu sem gerist í kringum manni. Er flókið, að geta gengið eftir. Aðallega í kærleik, og mikinn lærdóms þolinmæði. Þar sem maður lærir, hver hann eða hún kann nú að vera. Að bera virðingu, án einhvers konar fordóma. Hver sem við kunnum nú að vera. Enda verðskuldum við öll virðingu, hver sem við öll kunnum nú að vera, og þá aðallega í kærleik. Sem ber virðingu fyrir hvort öðru, skiptir engu máli hver við kunnum að vera. Þannig farið mjög vel með ykkur, hver sem hann eða hún kann nú að vera.

Kær virðing kveðja,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), farið vel með ykkur í kærleik, sem gott gefur til baka.

 

Ófriður og Hörmungar!

Í aldir hefur mannkyn þurft að þola allskonar ófrið og hörmungar. Því alveg frá þeim tíma sem maður fæddist, þá er maður í uppeldisaldri búin að sjá allskonar ófrið og hörmungar, sem aldrei hefur verið skemmtilegt að horfa uppá. En á meðan maður lifir og andar í þessum flókna heimi. Gerir maður sitt allra besta, að halda áfram að lifa því flókna lífi; sem er að gerast í kringum manni, hvort manni líkar það vel eða illa; sem fer alltaf eftir því, hvort maður vill sína virðingu eða vanvirðingu. Enda kýs maður nú frekar virðingu, en enga vanvirðingu. Því ef maður velur að vanvirða aðra, sem maður græðir ekkert á; enda kýs maður frekar virðingu, til þess eins, að geta fengið að lifa í virtu lífi, eins og flest allir í kringum manni óska jú eftir.

Og þegar maður sér ófrið og hörmung að gerast, vildi maður óska þess innilega að svona ógeð væri ekki til á okkar nútímaöld. En því miður, þá þarf maður að upplifa það sem gerist í kringum manni, endalaust óskandi eftir að þetta ógeð hætti. Hvort það kallast stríð, hatur, ofbeldi, níð, einelti, eða vanvirðing. Þá er allt þetta ógeð. En maður veit ekki með aðra. Enda lifir maður ekki í þeirra líferni. En að meinstakosti, þá hefur illska aldrei gefið gott frá sér; né hatur, eða eitthvað af þessu öllu ógeði, sem því miður er að gerast í kringum manni. Hvort það sé í sínu eigin heimalandi, eða einhvern staðar annarsstaðar í heiminum. Þá á enginn að þurfa upplifa ófrið eða hörmung, bara útaf því að þau sem illt elska; kunna ekki að styðja hvort annað, í friði og sátt. Því hvað græðir einhver á því lífi, að lifa í ófrið eða í ósátt?

Hingað til hefur maður lært, að ófriður eða ósátt, er nú ekki skemmtilegt líferni að þurfa horfa á; í sjónvarpi eða internetheimum, skiptir engu hvar maður fréttir um það sem er að gerast í kringum manni. Þá því miður stoppar ekki þessi ófriður eða ósátt sem er að gerast í kringum manni, þótt maður óskaði eftir því, að sá ófriður stoppi. Þá þarf sér hver og einn það mikla hugreki að læra stunda þann frið. Sem maður sér ekki, eins og er. Á meðan að ófriður er í kringum okkur. Bara útaf því, að þau sem illt vilja stunda. Hafa engan áhuga á því, að stunda frið. Enda vita þau ekki hvað það orðatiltæki þýðir. Því ef þau vissu það. Þá væri maður ekki að tala um þessa hluti, því sjálfur hefur maður ógeð af öllu þessu ófriði. Enda hefur maður séð það í sínu lífi, að best er að geta lifað í sátt. Sem er ekki alltaf auðvelt að gera. En þannig fær hver og einn sátt og frið. Bara með því að hafa kjark til að læra virða náungan, hver sem sá eða sú kann nú að vera, með því að vilja læra elska náungan eins og sitt eigið líf; í virðingu, en ekki í vanvirðingu. Enda hefur maður lært, að best er að virða aðra; frekar en að vanvirða þau sem maður þekkir ekkert. Enda hefur maður aldrei grætt á því að vanvirða aðra, nema jú fá þá vanvirðingu aftur til baka. Þannig ef einhver vill óska friðs, lærum að stunda þann frið; í sátt, sem gefur kærleik, sem engan aðgreinir, hver sem sá eða sú kann nú að vera. Hvort það sé maður sjálfur, eða einhver annar; hér á landi, eða einhverstaðar annarstaðar. Þá verðskuldum við öll virðingu, í kærleik, án aðgreiningar, hver sem sá eða sú kann nú að vera.

Kær kveðja, njótið friðar, kærleika og virðingu,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), sem óskar þess, hver sem þið eruð, farið vel með ykkur.

Hvað er sannleikur á okkar dögum?

Nú á dögum, lifir maður á þeim tíma, einsog kom ritað: „Fyrir augliti Guðs OG KRISTS JESÚ, SEM DÆMA MUN LIFENDUR OG DAUÐA, með endurkomu hans fyrir augum og ríki hans heiti ég á þig: • Prédika þú orðið, gef þig að því í tíma og ótíma. VANDA UM, ÁVÍTA, ÁMINN MEÐ ÖLLU LANGLYNDI OG FRÆÐSLU. • ÞVÍ AÐ ÞANN TÍMA MUN AÐ BERA, ER MENN ÞOLA EKKI HINA HEILNÆMU KENNING, HELDUR HÓPA ÞEIR AÐ SÉR KENNURUM EFTIR EIGIN FÝSNUM SÍNUM TIL ÞESS AÐ HEYRA ÞAÐ, SEM KITLAR EYRUN. • ÞEIR MUNU SNÚA EYRUM SÍNUM BURT FRÁ SANNLEIKANUM OG HVERFA AÐ ÆVINTÝRUM. • En ver þú algáður í öllu, þol illt, gjör verk trúboða, fullna þjónustu þína. • Nú er svo komið, að mér verður fórnfært, og tíminn er kominn, að ég taki mig upp. • Ég hef barist góðu baráttunni, hef fullnað skeiðið, hef varðveitt trúna. (Annað Tímóteusarbréf 4:1-7)“; þar sem trúvilla ræður ríkjum, þar sem Kirkjur og aðrir söfnuðir sem segjast kenna sannleikann, eru farinn að kitla eyru trúaðra, með allskonar ævintýra sögur um hvað biblían kennir. Sem er mjög sorglegt að horfa upp á sem trúaður sjálfur, hvernig trúin hefur mengast með ævintýra lygum og allskonar blekkingum um hvað biblían kennir.

Enda kennir sú alda gamla fórna ritbók, sem margir elska eða hata, hvernig heimurinn mun ekki geta lengur kunnað að elskað sannleikann, einsog vitnar: „Jesús svaraði þeim: "VARIST AÐ LÁTA NOKKURN LEIÐA YÐUR Í VILLU. • Margir munu KOMA Í MÍNU NAFNI og segja: ,ÉG ER KRISTUR!` OG MARGA MUNU ÞEIR LEIÐA Í VILLU. • Þér munuð spyrja hernað og ófriðartíðindi. Gætið þess, að skelfast ekki. Þetta á að verða, en endirinn er ekki þar með kominn. • Þjóð mun rísa gegn þjóð og ríki gegn ríki, þá verður hungur og landskjálftar á ýmsum stöðum. • ALLT ÞETTA ER UPPHAF FÆÐINGARHRÍÐANNA. • Þá munu menn framselja yður til pyndinga og taka af lífi, OG ALLAR ÞJÓÐIR MUNU HATA YÐUR VEGNA NAFNS MÍNS. • MARGIR MUNU ÞÁ FALLA FRÁ OG FRAMSELJA HVER ANNAN OG HATA. • FRAM MUNU KOMA MARGIR FALSSPÁMENN OG LEIÐA MARGA Í VILLU. • OG VEGNA ÞESS AÐ LÖGLEYSI MAGNAST, MUN KÆRLEIKUR FLESTRA KÓLNA. (Matteusarguðspjall 24:4-12)“; sem sýnir hvernig margir nú á dögum hafa ekki passað uppá að varast ekki: „AÐ LÁTA NOKKURN LEIÐA YÐUR Í VILLU“, einsog og þessi ritningarvers vitna, um það hvernig: „FRAM MUNU KOMA MARGIR FALSSPÁMENN OG LEIÐA MARGA Í VILLU. • OG VEGNA ÞESS AÐ LÖGLEYSI MAGNAST, MUN KÆRLEIKUR FLESTRA KÓLNA.“; enda lifir maður þeirri tíð, hvernig: „KÆRLEIKUR FLESTRA KÓLNA“, flestra hefur hríð kólnað, enda lifum við á þeim dögum, að: „ER MENN ÞOLA EKKI HINA HEILNÆMU KENNING, HELDUR HÓPA ÞEIR AÐ SÉR KENNURUM EFTIR EIGIN FÝSNUM SÍNUM TIL ÞESS AÐ HEYRA ÞAÐ, SEM KITLAR EYRUN.“, sem er sorglegt.

Og búinn að vera trúaður í tæp 30 ár, er nú ekki búið að vera dans á rósum, þegar maður hefur lært að upplifa hvernig sú trú sem maður tók, hefur breyst svo mikið. Að maður er farinn að spyrja einsog kom einu sinni ritað í spurningu, þegar: „Jesús svaraði: "MITT RÍKI ER EKKI AF ÞESSUM HEIMI. VÆRI MITT RÍKI AF ÞESSUM HEIMI, hefðu þjónar mínir barist, svo ég yrði ekki framseldur Gyðingum. EN NÚ ER RÍKI MITT EKKI ÞAÐAN." • Þá segir Pílatus við hann: "Þú ert þá konungur?" Jesús svaraði: "Rétt segir þú. Ég er konungur. TIL ÞESS ER ÉG FÆDDUR OG TIL ÞESS ER ÉG KOMINN Í HEIMINN, AÐ ÉG BERI SANNLEIKANUM VITNI. HVER SEM ER AF SANNLEIKANUM, HEYRIR MÍNA RÖDD." • Pílatus segir við hann: "HVAÐ ER SANNLEIKUR?" Að svo mæltu gekk hann aftur út til Gyðinga og sagði við þá: "Ég finn enga sök hjá honum. (Jóhannesarguðspjall 19:36-38)“; sem nú á okkar nútímaalda dögum er líka spurt: „HVAÐ ER SANNLEIKUR?“, enda mjög flókið að vita, á meðan að sannleikurinn er kæfður, í allskonar villur, að maður bara spyr: „Veit einhver á okkar dögum, hvað er sannleikur?“. Þannig til að skilja þetta flókna hugtak, sem kallast sannleikur. Þá langar manni að leifa þeirri ritbók sem segist vita um hvað sannleikur þýðir, að útskýra þá flóknu spurningu: „HVAÐ ER SANNLEIKUR?“; enda ekki ný spurning, heldur mjög flókin aldargömul spurning. Þannig hvernig vitnar sú bók um það sem kallast sannleikur, því snýst ekki trúin að vita muninn á milli réttu og röngu, til að skilja það sem kallast á okkar dögum, sem sannleikur, eða hvað, því hvað er sannleikur?

Og að fræðast betur um þessa flóknu spurningu. Skoðum þá hvernig bæði Gamla og Nýja Testamentið kemur til með að vitna um þessa margflóknu spurningu. Enda segist sú bók vita um sannleikann, sem margir segjast þekkja, en alltaf í spurningu. Og einsog Gamla testamentið vitnar um það sem sannleikur kallast, þá mun þessi furðu skrift, koma til með að vitna um hvað sú fróðlega bók hefur að vitna um sannleikann. Sem kemur til með að vitna, eftir versa röð: „SÁ ER FRAM GENGUR Í FLEKKLEYSI OG IÐKAR RÉTTLÆTI OG TALAR SANNLEIK AF HJARTA, • SÁ ER EIGI TALAR RÓG MEÐ TUNGU SINNI, EIGI GJÖRIR ÖÐRUM MEIN OG EIGI LEGGUR NÁUNGA SÍNUM SVÍVIRÐING TIL; • SEM FYRIRLÍTUR ÞÁ ER ILLA BREYTA, EN HEIÐRAR ÞÁ ER ÓTTAST DROTTIN, SÁ ER SVER SÉR Í MEIN OG BREGÐUR EIGI AF, • sá er eigi lánar fé sitt með okri og eigi þiggur mútur gegn saklausum _ sá er þetta gjörir, mun eigi haggast um aldur. (Sálmar 15:2-5)“, því: „FYRIRMÆLI DROTTINS ERU RÉTT, GLEÐJA HJARTAÐ. BOÐORÐ DROTTINS ERU SKÍR, HÝRGA AUGUN. • ÓTTI DROTTINS ER HREINN, VARIR AÐ EILÍFU. ÁKVÆÐI DROTTINS ERU SANNLEIKUR, ERU ÖLL RÉTTLÁT. • ÞAU ERU DÝRMÆTARI HELDUR EN GULL, JÁ, GNÓTTIR AF SKÍRU GULLI, OG SÆTARI EN HUNANG, JÁ, HUNANGSSEIMUR. • ÞJÓNN ÞINN VARÐVEITIR ÞAU KOSTGÆFILEGA, AÐ HALDA ÞAU HEFIR MIKIL LAUN Í FÖR MEÐ SÉR. (Sálmar 19:9-12), þar með: „LÁT MIG GANGA Í SANNLEIKA ÞÍNUM OG KENN MÉR, ÞVÍ AÐ ÞÚ ERT GUÐ HJÁLPRÆÐIS MÍNS, ALLAN DAGINN VONA ÉG Á ÞIG. • MINNST ÞÚ MISKUNNAR ÞINNAR, DROTTINN, OG KÆRLEIKSVERKA, ÞVÍ AÐ ÞAU ERU FRÁ EILÍFÐ. • MINNST EIGI ÆSKUSYNDA MINNA OG AFBROTA, MINNST MÍN EFTIR ELSKU ÞINNI SAKIR GÆSKU ÞINNAR, DROTTINN. • GÓÐUR OG RÉTTLÁTUR ER DROTTINN, ÞESS VEGNA VÍSAR HANN SYNDURUM VEGINN. • HANN LÆTUR HINA HRJÁÐU GANGA EFTIR RÉTTLÆTINU OG KENNIR HINUM ÞJÖKUÐU VEG SINN. • Allir vegir Drottins eru elska og trúfesti fyrir þá er gæta sáttmála hans og vitnisburða. • Sakir nafns þíns, Drottinn, fyrirgef mér sekt mína, því að hún er mikil. • EF EINHVER ÓTTAST DROTTIN, MUN HANN KENNA HONUM VEG ÞANN ER HANN Á AÐ VELJA. (Sálmar 25:5-12)“; sem sýnir útfrá þessum versum, sem vitnar um þau sem: „FRAM GENGUR Í FLEKKLEYSI OG IÐKAR RÉTTLÆTI OG TALAR SANNLEIK AF HJARTA“, þar sem: „ÁKVÆÐI DROTTINS ERU SANNLEIKUR, ERU ÖLL RÉTTLÁT.“, sem kennir öllum að: „GANGA Í SANNLEIKA“.

Þar sem mun áfram vitna: „Vísa mér veg þinn, Drottinn, LÁT MIG GANGA Í SANNLEIKA ÞÍNUM, gef mér heilt hjarta, að ég tigni nafn þitt. (Sálmar 86:11)“, því: „ÉG HEFI ÚTVALIÐ VEG SANNLEIKANS, sett mér ákvæði þín fyrir sjónir. (Sálmar 119:30)“, þar sem að: „SÁ SEM SEGIR SANNLEIKANN HISPURSLAUST, MÆLIR FRAM ÞAÐ SEM RÉTT ER, en falsvotturinn svik. (Orðskviðir 12:17)“, enda eru: „Lygavarir eru Drottni andstyggð, EN ÞEIR SEM SANNLEIK IÐKA, ERU YNDI HANS. (Orðskviðir 12:22), sem sýnir, að þau sem hafa: „ÚTVALIÐ VEG SANNLEIKANS“, er: „SÁ SEM SEGIR SANNLEIKANN HISPURSLAUST, MÆLIR FRAM ÞAÐ SEM RÉTT ER“, því að þau: „SEM SANNLEIK IÐKA, ERU YNDI HANS“, sem því miður er ennþá spurt nú á okkar dögum. Er sannleikur til, ef svo, hvar er sá sannleikur?

Því: „SANNLEIKURINN ER HORFINN, og sá sem firrist það, sem illt er, verður öðrum að herfangi. OG DROTTINN SÁ ÞAÐ, OG HONUM MISLÍKAÐI RÉTTLEYSIÐ. (Jesaja 59:15)“, þar sem: „Þeir spenna tungu sína eins og boga sinn, með lygi, EN EIGI MEÐ SANNLEIKA, hafa þeir náð völdum í landinu, því að frá einni vonskunni ganga þeir til annarrar, EN MIG ÞEKKJA ÞEIR EKKI _ SEGIR DROTTINN. • Varið yður hver á öðrum og treystið engum bróður, því að sérhver bróðir beitir undirferli og sérhver vinur gengur með róg. • Þeir blekkja hver annan OG SANNLEIKA TALA ÞEIR EKKI. Þeir venja tungu sína á að tala lygi, kosta kapps um að gjöra rangt. • Þú býr mitt á meðal svikara. VEGNA SVIKA VILJA ÞEIR EKKI ÞEKKJA MIG _ SEGIR DROTTINN. (Jeremía 9:3-6); sem fróðlega kennir, hvernig spurningin varð til, sem alltaf spyr: „Hvað er sannleikur?“.

Og þar sem skrift þessi kom til með að byrja á Nýja testamentinu, skoðum hvað sú fróðlega bók hefur að vitna um það sem kallast sannleikur, enda kemur það ritverk að vitna um Gamla testamentið, einsog það rit mun vitna: „LÖGMÁLIÐ VAR GEFIÐ FYRIR MÓSE, EN NÁÐIN OG SANNLEIKURINN KOM FYRIR JESÚ KRIST. (Jóhannesarguðspjall 1:17)“, sem kemur til með að vitna um þegar Kristur sagði: „SANNLEGA, SANNLEGA SEGI ÉG ÞÉR: VÉR TÖLUM UM ÞAÐ, SEM VÉR ÞEKKJUM, OG VITNUM UM ÞAÐ, SEM VÉR HÖFUM SÉÐ, EN ÞÉR TAKIÐ EKKI Á MÓTI VITNISBURÐI VORUM. • EF ÞÉR TRÚIÐ EIGI, ÞEGAR ÉG RÆÐI VIÐ YÐUR JARÐNESK EFNI, HVERNIG SKYLDUÐ ÞÉR ÞÁ TRÚA, ER ÉG RÆÐI VIÐ YÐUR UM HIN HIMNESKU? • Enginn hefur stigið upp til himins, nema sá er steig niður frá himni, Mannssonurinn. • OG EINS OG MÓSE HÓF UPP HÖGGORMINN Í EYÐIMÖRKINNI, ÞANNIG Á MANNSSONURINN AÐ VERÐA UPP HAFINN, • SVO AÐ HVER SEM TRÚIR HAFI EILÍFT LÍF Í HONUM. • ÞVÍ SVO ELSKAÐI GUÐ HEIMINN, AÐ HANN GAF SON SINN EINGETINN, TIL ÞESS AÐ HVER SEM Á HANN TRÚIR GLATIST EKKI, HELDUR HAFI EILÍFT LÍF. • GUÐ SENDI EKKI SONINN Í HEIMINN TIL AÐ DÆMA HEIMINN, HELDUR AÐ HEIMURINN SKYLDI FRELSAST FYRIR HANN. • SÁ SEM TRÚIR Á HANN, DÆMIST EKKI. Sá sem trúir ekki, er þegar dæmdur, því að hann hefur ekki trúað á nafn Guðs sonarins eina. • En þessi er dómurinn: LJÓSIÐ ER KOMIÐ Í HEIMINN, en menn elskuðu myrkrið FREMUR EN LJÓSIÐ, því að verk þeirra voru vond. • Hver sem illt gjörir HATAR LJÓSIÐ OG KEMUR EKKI TIL LJÓSSINS, svo að verk hans verði ekki uppvís. • EN SÁ SEM IÐKAR SANNLEIKANN KEMUR TIL LJÓSSINS, SVO AÐ AUGLJÓST VERÐI, AÐ VERK HANS ERU Í GUÐI GJÖRÐ." (Jóhannesarguðspjall 3:11-21)“.

Sem fróðlega sýnir, að maður kemst ekkert framhjá Gamla testamentinu, þegar maður les Nýja testamentið. Sem áfram mun vitna: „ÞÉR TILBIÐJIÐ ÞAÐ, SEM ÞÉR ÞEKKIÐ EKKI. VÉR TILBIÐJUM ÞAÐ, SEM VÉR ÞEKKJUM, því hjálpræðið kemur frá Gyðingum. • En sú stund kemur, já, hún er nú komin, ER HINIR SÖNNU TILBIÐJENDUR MUNU TILBIÐJA FÖÐURINN Í ANDA OG SANNLEIKA. FAÐIRINN LEITAR SLÍKRA, ER ÞANNIG TILBIÐJA HANN. • GUÐ ER ANDI, OG ÞEIR, SEM TILBIÐJA HANN, EIGA AÐ TILBIÐJA Í ANDA OG SANNLEIKA." (Jóhannesarguðspjall 4:22-23)“, einsog áfram kemur vitnað, þegar að Kristur kom til með vitna: „Því sagði Jesús: "ÞEGAR ÞÉR HEFJIÐ UPP MANNSSONINN, MUNUÐ ÞÉR SKILJA, AÐ ÉG ER SÁ SEM ÉG ER, OG AÐ ÉG GJÖRI EKKERT AF SJÁLFUM MÉR, HELDUR TALA ÉG ÞAÐ EITT, SEM FAÐIRINN HEFUR KENNT MÉR. • OG SÁ SEM SENDI MIG, ER MEÐ MÉR. HANN HEFUR EKKI LÁTIÐ MIG EINAN, ÞVÍ ÉG GJÖRI ÆTÍÐ ÞAÐ SEM HONUM ÞÓKNAST." • Þegar hann mælti þetta, fóru margir að trúa á hann. • Þá sagði Jesús við Gyðingana, SEM TEKIÐ HÖFÐU TRÚ Á HANN: "EF ÞÉR ERUÐ STÖÐUGIR Í ORÐI MÍNU, ERUÐ ÞÉR SANNIR LÆRISVEINAR MÍNIR • OG MUNUÐ ÞEKKJA SANNLEIKANN, OG SANNLEIKURINN MUN GJÖRA YÐUR FRJÁLSA." (Jóhannesarguðspjall 8:28-32)“. Og síðan þegar Kristur bað: „Þetta talaði Jesús, hóf augu sín til himins og sagði: "FAÐIR, STUNDIN ER KOMIN. GJÖR SON ÞINN DÝRLEGAN, TIL ÞESS AÐ SONURINN GJÖRI ÞIG DÝRLEGAN. • ÞÚ GAFST HONUM VALD YFIR ÖLLUM MÖNNUM, AÐ HANN GEFI EILÍFT LÍF ÖLLUM ÞEIM, SEM ÞÚ HEFUR GEFIÐ HONUM. • EN ÞAÐ ER HIÐ EILÍFA LÍF AÐ ÞEKKJA ÞIG, HINN EINA SANNA GUÐ, OG ÞANN SEM ÞÚ SENDIR, JESÚ KRIST. • ÉG HEF GJÖRT ÞIG DÝRLEGAN Á JÖRÐU MEÐ ÞVÍ AÐ FULLKOMNA ÞAÐ VERK, SEM ÞÚ FÉKKST MÉR AÐ VINNA. • FAÐIR, GJÖR MIG NÚ DÝRLEGAN HJÁ ÞÉR MEÐ ÞEIRRI DÝRÐ, SEM ÉG HAFÐI HJÁ ÞÉR, ÁÐUR EN HEIMUR VAR TIL. • ÉG HEF OPINBERAÐ NAFN ÞITT ÞEIM MÖNNUM, SEM ÞÚ GAFST MÉR ÚR HEIMINUM. ÞEIR VORU ÞÍNIR, OG ÞÚ GAFST MÉR ÞÁ, OG ÞEIR HAFA VARÐVEITT ÞITT ORÐ. • ÞEIR VITA NÚ, AÐ ALLT, SEM ÞÚ HEFUR GEFIÐ MÉR, ER FRÁ ÞÉR, • ÞVÍ ÉG HEF FLUTT ÞEIM ÞAU ORÐ, SEM ÞÚ GAFST MÉR. ÞEIR TÓKU VIÐ ÞEIM OG VITA MEÐ SANNI, AÐ ÉG ER FRÁ ÞÉR ÚT GENGINN, OG TRÚA ÞVÍ, AÐ ÞÚ HAFIR SENT MIG. • ÉG BIÐ FYRIR ÞEIM. Ég bið ekki fyrir heiminum, HELDUR FYRIR ÞEIM SEM ÞÚ HEFUR GEFIÐ MÉR, ÞVÍ AÐ ÞEIR ERU ÞÍNIR, • OG ALLT MITT ER ÞITT OG ÞITT ER MITT. Í ÞEIM ER ÉG DÝRLEGUR ORÐINN. • Ég er ekki lengur í heiminum. Þeir eru í heiminum, en ég kem til þín. HEILAGI FAÐIR, VARÐVEIT ÞÁ Í ÞÍNU NAFNI, ÞVÍ NAFNI, SEM ÞÚ HEFUR GEFIÐ MÉR, SVO AÐ ÞEIR VERÐI EITT EINS OG VIÐ. • MEÐAN ÉG VAR HJÁ ÞEIM, VARÐVEITTI ÉG ÞÁ Í NAFNI ÞÍNU, SEM ÞÚ HEFUR GEFIÐ MÉR, OG GÆTTI ÞEIRRA, og enginn þeirra glataðist nema sonur glötunarinnar, svo að ritningin rættist. • NÚ KEM ÉG TIL ÞÍN. Þetta tala ég í heiminum, TIL ÞESS AÐ ÞEIR EIGI Í SJÁLFUM SÉR FÖGNUÐ MINN FULLKOMINN. • ÉG HEF GEFIÐ ÞEIM ORÐ ÞITT, og heimurinn hataði þá, af því að þeir eru ekki af heiminum, eins og ég er ekki af heiminum. • Ég bið ekki, að þú takir þá úr heiminum, HELDUR AÐ ÞÚ VARÐVEITIR ÞÁ FRÁ HINU ILLA. • Þeir eru ekki af heiminum, eins og ég er ekki af heiminum. • HELGA ÞÁ Í SANNLEIKANUM. ÞITT ORÐ ER SANNLEIKUR. (Jóhannesarguðspjall 18:1-17)“; sem sýnir að vita um hver rétti sannleikurinn er.

Þar sem hver og einn mun þurfa að vita um hver sá sannleikur er, því einsog koma mun til með halda áfram að vitna: „ÉG FYRIRVERÐ MIG EKKI FYRIR FAGNAÐARERINDIÐ. ÞAÐ ER KRAFTUR GUÐS TIL HJÁLPRÆÐIS HVERJUM ÞEIM SEM TRÚIR, GYÐINGUM FYRST, EN EINNIG GRIKKJUM. • ÞVÍ AÐ RÉTTLÆTI GUÐS OPINBERAST Í ÞVÍ FYRIR TRÚ TIL TRÚAR, EINS OG RITAÐ ER: "HINN RÉTTLÁTI MUN LIFA FYRIR TRÚ." • Reiði Guðs opinberast af himni YFIR ÖLLU GUÐLEYSI OG RANGSLEITNI ÞEIRRA MANNA, ER KEFJA SANNLEIKANN MEÐ RANGSLEITNI, • MEÐ ÞVÍ AÐ ÞAÐ, ER VITAÐ VERÐUR UM GUÐ, ER AUGLJÓST Á MEÐAL ÞEIRRA. GUÐ HEFUR BIRT ÞEIM ÞAÐ. • ÞVÍ AÐ HIÐ ÓSÝNILEGA EÐLI HANS, BÆÐI HANS EILÍFI KRAFTUR OG GUÐDÓMLEIKI, ER SÝNILEGT FRÁ SKÖPUN HEIMSINS, MEÐ ÞVÍ AÐ ÞAÐ VERÐUR SKILIÐ AF VERKUM HANS. MENNIRNIR ERU ÞVÍ ÁN AFSÖKUNAR. • ÞEIR ÞEKKTU GUÐ, EN HAFA SAMT EKKI VEGSAMAÐ HANN EINS OG GUÐ NÉ ÞAKKAÐ HONUM, heldur hafa þeir gjörst hégómlegir í hugsunum sínum, og hið skynlausa hjarta þeirra hefur hjúpast myrkri. • Þeir þóttust vera vitrir, en urðu heimskingjar. • ÞEIR SKIPTU Á VEGSEMD HINS ÓDAUÐLEGA GUÐS OG MYNDUM, SEM LÍKTUST DAUÐLEGUM MANNI, FUGLUM, FERFÆTLINGUM OG SKRIÐKVIKINDUM. • ÞESS VEGNA HEFUR GUÐ OFURSELT ÞÁ FÝSNUM HJARTNA ÞEIRRA TIL SAURLIFNAÐAR, TIL ÞESS AÐ ÞEIR SVÍVIRTU LÍKAMI SÍNA HVER MEÐ ÖÐRUM. • ÞEIR HAFA SKIPT Á SANNLEIKA GUÐS OG LYGINNI OG GÖFGAÐ OG DÝRKAÐ HIÐ SKAPAÐA Í STAÐ SKAPARANS, HANS SEM ER BLESSAÐUR AÐ EILÍFU. AMEN. • Þess vegna hefur Guð ofurselt þá svívirðilegum girndum. Bæði hafa konur breytt eðlilegum mökum í óeðlileg, • og eins hafa líka karlar hætt eðlilegum mökum við konur og brunnið í losta hver til annars, karlmenn frömdu skömm með karlmönnum og tóku út á sjálfum sér makleg málagjöld villu sinnar. • ÞAR EÐ ÞEIR HIRTU EKKI UM AÐ VARÐVEITA ÞEKKINGUNA Á GUÐI, ofurseldi Guð þá ósæmilegu hugarfari, svo að þeir gjörðu það sem ekki er tilhlýðilegt, • FYLLTIR ALLS KONAR RANGSLEITNI, VONSKU, ÁGIRND, ILLSKU, FULLIR ÖFUNDAR, MANNDRÁPA, DEILU, SVIKSEMI, ILLMENNSKU. ÞEIR ERU RÓGBERAR, • BAKMÁLUGIR, GUÐSHATARAR, SMÁNARAR, HROKAFULLIR, GORTARAR, HREKKVÍSIR, FORELDRUM ÓHLÝÐNIR, • ÓSKYNSAMIR, ÓÁREIÐANLEGIR, KÆRLEIKSLAUSIR, MISKUNNARLAUSIR, • ÞEIR ERU MENN, SEM ÞEKKJA RÉTTDÆMI GUÐS OG VITA AÐ ÞEIR ER SLÍKT FREMJA ERU DAUÐASEKIR. SAMT FREMJA ÞEIR ÞETTA OG GJÖRA AÐ AUKI GÓÐAN RÓM AÐ SLÍKRI BREYTNI HJÁ ÖÐRUM. (Rómverjabréf 1:16-32)“, einsog kemur vitnað. Enda: „Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, EN SAMGLEÐST SANNLEIKANUM. (Fyrsta Korintubréf 13:6)“, sem og kom einu sinni spurt: „ER ÉG ÞÁ ORÐINN ÓVINUR YÐAR, VEGNA ÞESS AÐ ÉG SEGI YÐUR SANNLEIKANN? (Galatabréf 4:16)“, einsog vitnar.

Sem: „VÉR EIGUM HELDUR AÐ ÁSTUNDA SANNLEIKANN Í KÆRLEIKA OG VAXA Í ÖLLU UPP TIL HANS, SEM ER HÖFUÐIÐ, _ KRISTUR. • Hann tengir líkamann saman og heldur honum saman með því að láta sérhverja taug inna sína þjónustu af hendi, allt eftir þeim krafti, sem hann úthlutar hverri þeirra. Þannig lætur hann líkamann vaxa og BYGGJAST UPP Í KÆRLEIKA. • Þetta segi ég þá og vitna í nafni Drottins: Þér megið ekki framar hegða yður eins og heiðingjarnir hegða sér. Hugsun þeirra er allslaus, • skilningur þeirra blindaður og þeir ERU FJARLÆGIR LÍFI GUÐS VEGNA VANÞEKKINGARINNAR, SEM ÞEIR LIFA Í, OG SÍNS HARÐA HJARTA. • ÞEIR ERU TILFINNINGALAUSIR og hafa ofurselt sig lostalífi, SVO AÐ ÞEIR FREMJA ALLS KONAR SIÐLEYSI AF GRÆÐGI. • EN SVO HAFIÐ ÞÉR EKKI LÆRT AÐ ÞEKKJA KRIST. (Efesusbréf 4:15-20)“.

Þar með, einsog aftur vitnar: „LEGGIÐ NÚ AF LYGINA OG TALIÐ SANNLEIKA HVER VIÐ SINN NÁUNGA, því að vér erum hver annars limir. (Efesusbréf 4:25)“, sem kennir hverjum og einum, einsog kemur vitnað: „Því að ávöxtur ljóssins er einskær góðvild, réttlæti og sannleikur. _  • Metið rétt, hvað Drottni þóknast. • EIGIÐ ENGAN HLUT Í VERKUM MYRKURSINS, sem ekkert gott hlýst af, heldur flettið miklu fremur ofan af þeim. • Því að það, sem slíkir menn fremja í leyndum, er jafnvel svívirðilegt um að tala. • En allt það, sem ljósið flettir ofan af, verður augljóst. Því að allt, sem er augljóst, er ljós. • Því segir svo: Vakna þú, sem sefur, og rís upp frá dauðum, og þá mun Kristur lýsa þér. • Hafið því nákvæma gát á, hvernig þér breytið, ekki sem fávísir, heldur sem vísir. • Notið hverja stund, því að dagarnir eru vondir. • Verið því ekki óskynsamir, heldur reynið að skilja, hver sé vilji Drottins. (Efesusbréf 5:9-17)“, þannig að: „STANDIÐ ÞVÍ GYRTIR SANNLEIKA UM LENDAR YÐAR OG KLÆDDIR BRYNJU RÉTTLÆTISINS (Efesusbréf 6:14)“, þar sem líka: „OG ÞESS VEGNA ÞÖKKUM VÉR LÍKA GUÐI ÁN AFLÁTS, ÞVÍ AÐ ÞEGAR ÞÉR VEITTUÐ VIÐTÖKU ÞVÍ ORÐI GUÐS, SEM VÉR BOÐUÐUM, ÞÁ TÓKUÐ ÞÉR EKKI VIÐ ÞVÍ SEM MANNA ORÐI, HELDUR SEM GUÐS ORÐI, _ EINS OG ÞAÐ Í SANNLEIKA ER. OG ÞAÐ SÝNIR KRAFT SINN Í YÐUR, SEM TRÚIÐ. (Fyrsta Þessaloníkubréf 2:13)“, einsog kemur vitnað um það: „SEM VILL AÐ ALLIR MENN VERÐI HÓLPNIR OG KOMIST TIL ÞEKKINGAR Á SANNLEIKANUM. (Fyrsta Tímóteusarbréf 2:4), því að: „EF EINHVER FER MEÐ ANNARLEGAR KENNINGAR OG FYLGIR EKKI HINUM HEILNÆMU ORÐUM DROTTINS VORS JESÚ KRISTS OG ÞVÍ, SEM GUÐRÆKNI VOR KENNIR, þá hefur hann ofmetnast og veit ekki neitt. • Hann er sótttekinn af þrætum og orðastælum. AF ÞESSU FÆÐIST ÖFUND, DEILUR, LASTMÆLI, VONDAR HUGSANIR, • ÞJARK OG ÞRAS HUGSPILLTRA MANNA, SEM ERU SNEYDDIR SANNLEIKANUM, en skoða guðhræðsluna sem gróðaveg. (Fyrsta Tímóteusarbréf 6:3-5)“. Þar með: „LEGG KAPP Á AÐ REYNAST HÆFUR FYRIR GUÐI SEM VERKAMAÐUR, ER EKKI ÞARF AÐ SKAMMAST SÍN OG FER RÉTT MEÐ ORÐ SANNLEIKANS. (Annað Tímóteusarbréf 2:15), einsog kom vitnað.

Bíddu, snýst ekki skriftin um spurninguna flóknu: „HVAÐ ER SANNLEIKUR?“.

Jú, það er það sem maður er að vitna um, sem trúaður sjálfur. Enda endalaust að lifa því lífi, að vilja vita um hver, og hvað, sannleikur kann að vera. Þannig lifir maður í trú, að vita hvað er satt, og ekki satt. Einsog Nýja testamenta ritið kemur líka til með að vitna: „ÉG HEF EKKI SKRIFAÐ YÐUR VEGNA ÞESS, AÐ ÞÉR ÞEKKIÐ EKKI SANNLEIKANN, HELDUR AF ÞVÍ AÐ ÞÉR ÞEKKIÐ HANN OG AF ÞVÍ AÐ ENGIN LYGI GETUR KOMIÐ FRÁ SANNLEIKANUM. (Fyrsta Jóhannesarbréf 2:21)“, þar sem líka mun vitna: „OG SÚ SMURNING, SEM ÞÉR FENGUÐ AF HONUM, HÚN ER STÖÐUG Í YÐUR, OG ÞÉR ÞURFIÐ ÞESS EKKI, AÐ NEINN KENNI YÐUR, ÞVÍ SMURNING HANS FRÆÐIR YÐUR UM ALLT, HÚN ER SANNLEIKI, EN ENGIN LYGI. VERIÐ STÖÐUGIR Í HONUM, EINS OG HÚN KENNDI YÐUR. (Fyrsta Jóhannesarbréf 2:27)“, því: „VÉR HEYRUM GUÐI TIL. HVER SEM ÞEKKIR GUÐ HLÝÐIR Á OSS. SÁ SEM EKKI HEYRIR GUÐI TIL HLÝÐIR EKKI Á OSS. AF ÞESSU ÞEKKJUM VÉR SUNDUR ANDA SANNLEIKANS OG ANDA VILLUNNAR. (Fyrsta Jóhannesarbréf4:6)“, þar sem að lokum mun líka koma aftur vitnað: „VÉR GJÖRUM ÞAÐ SAKIR SANNLEIKANS, SEM ER STÖÐUGUR Í OSS OG MUN VERA HJÁ OSS TIL EILÍFÐAR. (Annað Jóhannesarbréf 1:2)“.

Þannig til að geta lokið við þessa langlokugrein, þá langar manni að vitna um það sem Kristur: „Jesús svaraði þeim: "VARIST AÐ LÁTA NOKKURN LEIÐA YÐUR Í VILLU.“, á sínum tíma, þegar sonur Guðs var hér á jörðu. Kennir manni að: „VARIST AÐ LÁTA NOKKURN LEIÐA YÐUR Í VILLU.“, enda er maður ekki leita þannig að sannleikanum, því þau sem: „ÞEKKJA SANNLEIKANN, OG SANNLEIKURINN MUN GJÖRA YÐUR FRJÁLSA.", einsog kom vitnað, hér fyrir ofan, í þessari flóknu skrift um: „HVAÐ ER SANNLEIKUR?“.

Enda ekki ný spurning, heldur tugaldar hundgömul tugga. Sem heldur áfram að vera spurð.

Þar með endar þessi mjög löng skrift, og ef einhverjir hefur áhuga, þá eru allir velkomnir að skoða þá Facebook síðu, sem heitir á Íslensku og Ensku: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast trúnni; enda sú grúppa opin öllum, þar sem deilt eru Íslenskum biblíuversum frá öðrum trúuðum, og síðan stundum Ensk YouTube myndbönd um trúna sjálfa.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.

Furðulega Misskyldna Trú Margra!

Hvað ætli séu margir að trúa á einhvern: „Guð?“, enda mjög skrítin spurning? Því að flest mjög margir trúa á einhvern: „Guð“, í flóknu löngu skrítnu risastóru spurningarmerki?

Þar sem að maður í rúmlega 33 ár er ennþá trúaður, og er að læra vaxa rétt upp í þeirri trú, á meðan maður andar þessu lífi. Sú trú, sem maður trúir, er á Son okkar himna Föður; sá eingetni Sonur, sem af jarðnesku móðurkviði holdi og blóði fæddist, komin af sínum himna, Abba Föður; kallaður: „Jesús“, titlaður: „Kristur“, sem þýðir: „Sá smurði“, eingetni Sonur, síns eina heilaga Föður Skapara himins og jarðar. Enda jú trú sem gefur líf, ef kynnst er henni rétt, einsog ritin kennir um þá trú. Og er maður kynntist trúnni, kynntist maður margar leiðinlegar skuggahliðar trúarinnar, sem ekki var mjög gaman að kynnast í skrítnum villukenningum. Og þegar maður byrjaði á þeim tíma að læra ganga í trúnni, fór maður aðallega að taka á móti mest öllu því sem trúarsöfnuðirnir kenndi, ekki að vita maður lærði í einhverja villikenningu; haldandi mjög lengi, að maður væri lærandi það eina sem ritin er að vitna rétt um. Enda nýlega vaxandi í trúnni, kom óvart að vitna þær rangkenningar til aðra; ekki vitandi, að maður vitnaði ekki rétt, það sem öll biblíuritin vitna um. Og hvernig rangkenningar lærði maður hjá trúuðum, sem sögðust aðallega vera að vitna um það eina sem biblían er að kenna?

Í byrjun, mun vera: „Helvítið“, það víðfræga furðulega bölvsblót margra!

Í öðru, er hvernig syndin varð til; í gegnum Latneska orðið: „Lúsífer“, sem þýðir: „Ljósberi“; aðallega skilið einhverskonar skínandi: „Venus“ pláneta, sem mitt á meðal margra trúaðra kallast: „Satan“, og: „djöfullinn“; sá allra lúmski skrattapúki sem af himni féll til jarða, tælandi konuna Evu og manninn Adam, að drýgja bölv dauða skömm syndina gegn Skaparanum; líkjast dulbúnum skríðandi slægum snáki, vitnandi hvernig aðrir geti verið holdódauðlegir: „GUÐIR“, á himni, meðan þau lifa á jörðu, eilíflega drottnandi góð eða ill; sem syndina kynnti, skríðandi lygafaðir meðal allra, freistandi aðra að drýgja synd; sá fallni sendiboða stríðherengill, hatandi Guð sjálfan og allt manslíf; sem, guðpúkadýrkaður er af mörgum; sem syndina kynnti, einsog trúað er, vitlaust á það orð; án þess að skilja: „Lúsífer“ er ekki til, einsog kennt er um þá ljósaplánetu; einsog dularfullkenning, líkt við fallna illstjörnu alltaf hrapandi af himnum, mjög mikið skríðandi á jörðinni, birtast einsog dulbúin furðulegur lúmskur lygapúki!

Svo þriðja, er það þrenningin; sú kenning, Guð sé margar þrjár aðrar persónur, ekki: „3“ guðir; heldur bara aðallega alltaf: „1“, heimspekilega dularfulli óþekkjanlegi: „Guð“, ekki bara einn, heldur þrjú flókin spurningamerki. Það kann, að vera aðrar kenningar; en á meðan, eru þetta helstu og vinsælustu kenningarnar sem trúað er á, í mjög mörgum trúarsöfnuðum sem segjast vitna sannleika ritningarinnar; á meðan að maður lærði í flóknum erfiðleika, að þær kenningar, er það sem biblían kennir ekki alveg rétt. Og þar sem að maður vitnar um þrjár kenningar, sem vel er kennt mitt á meðal margra trúaðra. Skoðum þá bara tvær af þeim, enda búinn að skrifa um þrenninguna; sem hægt er að skoða, titlað: „Vita Trúarsöfnuðir Hver Guð Er?“, og líka: „Hvað Eru Aðrir Guðir?“, einsog kom til með að vera furðulega spurt!

Og skilja hvað kenningarnar fjalla um, munu þær skoðaðar vera talið upp, spurt einsog:
Kenning, [1]: „Hvernig er, Helvítið; er það elddíki til, því hvernig lítur sá staður út?“.
Kenning, [2]: „Hver er, Lúsífer; er sá kallaður nokkuð fallni Satan, og djöfullinn?“.

Enda ekki auðvelt að skrifa um, þar sem maður mun gera sitt allra besta; einsog biblíuritin ein munu koma til með að kenna, og vitna um þessa vandræðislega skrítna hluti; af hverju maður lítur á þær kenningar, sem rangvillukenningar. Þar með, lærum nú vandlega hvað biblían sjálf, hefur að vitna um báðar kenningarmar. Því hvað munu ritin vitna um þær biblíukenningar, eru þær báðar mjög réttar, eða alfarið mjög rangar, bara að spyrja?

Og svara spurningarnar vandlega, skoðum þá hvað biblíuritin mun vitna um þær furðulegar kenningar, sem kennt er mitt á meðal margra trúaðra, sem segjast kenna það sem ritin öll er að kenna; enda er sú ritbók vel notuð hjá þeim trúarsöfnuðum, sem segjast vitna sannleikann um það sem sú ritbók kemur til með að kenna. Búast má við mjög langa og flókna erfiða skrift, til að vita betur hvernig ritningin mun vitna um þær tvær kenningar, sem mikið er kennt hjá mörgum trúuðum, sem flest öll segjast vitna um það eina sem sú ritbók kennir!

Kenning, [1]: „Hvernig er, Helvítið; er það elddíki til, því hvernig lítur sá staður út?“.
Hverjir hafa ekki lent í, að einhver hafi bölvað aðra til að rotna í helvíti! Enda mjög vinsæl tískubólu orð mitt á meðal margra, bölvandi aðra að brenna í eitthvað eldvíti. Einsog maður hefur lent í, þegar maður stundaði marga af þeim trúarsöfnuðum. Sem er, líka skammarlegt að upplifa sem trúaður, að vera skelfdur þá ógnahótun að rotna í víti; ef alfarið var ekki farið eftir öllu, sem söfnuðirnir bölvuðu einhvern til að brenna í; einsog maður lenti í, að vera bölvaður að stikna í víti, af trúuðum sem segjast vita hvað biblían er að vitna um kvalarstaðin; sem sú ritbók, mun koma til með að vitna um; en ekki einsog margir trúaðir vitna um eldstaðin, sem ennþá er kennt aðallega logandi að steikja einhverja ennþá á lífi núna á okkar dögum, alltaf í eldkvöl daglega. Og ef vandlega er skoðað hvað ritin vitna, um eldvítið.

Þá kemur í ljós, að biblíuþýðendurnir voru ekki nógu heiðarleg þegar þau þýddu biblíuna útfrá þeim orðum sem Hebreska og Gríska trúarritin vitna um; því ef skoðað er Hebreska og Gríska orðið um þann stað sem vitnað er um; þá er aðallega bara eitt Hebreskt orð notað, kallað: „Sheol“, sem að útfrá Grískri þýðingu kom þýtt: „Hades“, sem í eldri Enskum þýðingum kom yfirleitt alltaf þýtt: „Hell“, sem á Íslensku þýðir: „Helvíti“; sem líka kemur borið fram útfrá tveim öðrum auka orðum, sem: „Gröfin“ og: „Pytti“, einsog uppruna þýðingin kemur borið fram útfrá skilning biblíuþýðenda, sem vitna hvað: „Sheol“, og: „Hedes“ þýðir í frumtungumáli ritningarinnar; yfirleitt þýtt: „Helvítið“, sem og margir eru dugleg í að bölva aðra til að deyja í. Enda ef skoðað eru nýrri Enskar þýðingar, munu flest allar vitna um: „Sheol“ eða: „Hedes“, ekki: „Hell“, einsog eldri þýðingarnar gerðu; enda mun það orð þýða: „Gröfin“ og: „Pytti“, ekki: „Helvíti“, útfrá upprunatungumálinu sem hefur verið vitlaust þýtt í biblíum, því miður. Og svo, er það setningin kölluð á Grísku: „Gehenna“, sem skilst: „12“, sinnum vera: „Helvítið“ sjálft, sem Kristur Jesús vitnaði um, aðallega líta út einsog: „Eldsdíki“ kvalastaður margra, þar sem aðallega allir ranglætismenn og illgjörðamenn munu öll lenda í, á allra síðasta loka degi; þegar Kristur mun konungur koma, frá hásætishimnum ofan, að dæma aðra eftir allri hegðun þeirra á jörðu, hvort það sé gott eða illt, þá munu allir dæmdir vera, einsog maður sjálfur, annaðhvort í: „Eldsdíkið“; eða í það ríki sem aðeins þau réttlátu komast inn, þar sem ekki er illska, hatur, lygi, ofbeldi, níðverk, fyrirlitning, dráp, stríð og allskonar illskuviðbjóður er ekki til á þeim dvalarstað; einsog biblían mun rétt vitna, hver munurinn er á milli þá staði. Og síðan að lokum, er það allra síðasta flókna orðið, kallað á Grísku: „Tartarus“, og er einu sinni notað; þar sem að seinna meir verður mjög vel skoðað, þegar að því mun bráðlega koma.

Þar með, skoðum hvernig ritningin hefur að vitna um: „Sheol“ og: „Hades“, síðan: „Gehenna“, að lokum: „Tartarus“, um hvað sú ritbók hefur að vitna um þau orð, sem því miður hefur verið oft bara kallað: „Helvíti“ hjá biblíuþýðendum; sem margir hafa verið bölvaðir til að brenna í, af þeim trúarsöfnuðum sem hræða aðra til þess að brenna í víti; þegar þau kenna allskonar villukenningar til sinna safnaðarmeðlima, ef þau gleypa ekki við þeim hótunum sem villu kennt er, og bölvað til sinna trúarsafnaðarmeðlima til að brenna í. Nú að vita hvað: „Sheol“ og: „Hades“ þýðir í uppruna tungumálinu, skoðum þá vandlega hvað biblían hefur að segja um þau orð. Þar sem í fyrsta sinn mun koma í Gamla Testamentinu, í Fyrsta Mósebók 37:34-35, vitnandi: „Þá reif Jakob klæði sín og lagði hærusekk um lendar sínar og harmaði son sinn langan tíma. • Og allir synir hans og allar dætur hans leituðust við að hugga hann, en hann vildi ekki huggast láta og sagði: "Með harmi mun ég niður stíga til sonar míns til heljar." Og faðir hans grét hann.“; þar sem orðin: „mun ég niður stíga til sonar míns til heljar.“, kemur fram í Enskri [KJV] þýðingunni, sem: „For I will go down into the grave unto my son mourning.“; þar sem sú þýðing vitnar hvernig Jakob, óskaði að vilja stíga: „til grafarinnar“, á meðan að Íslenska þýðingin mun vitna hvernig hann hafði í rauninni óskað eftir því að vilja stíga niður: „til heljar“; semsagt til helvítis, en ekki: „til grafarinnar“; einsog erlenda þýðingin, kemur til með að vitna um það ritningarvers.

Og þar sem Hebreska orðið: „Sheol“, er notað: „66“ sinnum í Gamla Testamentinu, sem útfrá Grísku kom þýtt: „Hades“, sem mun líka koma fram í Nýja Testamentinu vitnandi um það tískubóluorð; sem kallast útfrá blótsmunni mjög margra: „Helvítið“, án þess að hafa baun í bala um hvað það orð þýðir. Þannig hvernig mun biblían koma til með að kenna um þetta mjög misskilda og misnotaða bölv orð, sem er vinsælt hjá mörgum að óska þeim sem þau vanvirða, til að deyja og stikna í helvíti?

Því ef á að skilja mjög rétt hvað bölv tískuorðið í raun þýðir, þá er best að skoða það aldarfórna umdeilda bókasafn, einsog það ritverk kemur til með að kenna um þetta mjög misskyldna orð, margblótað sem helvíti á okkar dögum, margtuðað í gríni hjá mörgum sem tískubóla að bölva einhverjum til að brenna í víti, því miður. Enda samkvæmt Gamla Testamentinu, kemur orðið: „Sheol“, borið fram samkvæmt biblíunni aðeins: „66“ sinnum, þar með talið það ritningarvers sem maður byrjaði að vitna um, í þessari mjög flóknu skrift, um hvað biblían ein kennir. Og ef einhver er orðin þreytt á að vilja vita meira um hvað biblían hefur að vitna, þá er engin að stoppa einhverjum til að nenna lesa um hvað biblían ein kennir. Enda snýst skriftin um misskilda hluti, sem viðkvæmt getur verið hjá mjög mörgum að geta höndlað.

Og þar sem að Gamla Testamentið inniheldur: „39“ bundin saman fróðleg ritverk, sem samkvæmt þeirri biblíuþýðingu, skammstafað: [KJV], kom fram í þessari skrift, heitir í raun: [The King James Version], sú aðal þýðing, sem að margir trúarsöfnuðir nota; til þess að vitna, til aðra trúaðra; enda vinsæl biblíuþýðing, sem notað verður í þessari skrift, til að vita, af hverju sú þýðing mun vitna um: „Sheol“, sem: „Grave“, á Íslensku: „Gröfin“, als: „33“ sinnum, og: „Hell“, á Íslensku: „Helvíti“, als: „31“ sinnum, og að lokum: „Pit“, á Íslensku: „Pytti“, als: „2“ sinnum. Sem jú er mjög umdeilt orð, hvað það í rauninni þýðir, enda eru líka margar hryllingsmyndir, spennandi fullorðins og barna ævintýrasögur, sem hrekkjavöku draugahátíðir munu eiga mikið með að vilja vel fegra og fagna sér til konunglegra partýhátíða skemmtunar, vel skreitt, líkjast fjöldasirkusatriði að dýrka elska dauðan, einsog draugadauðaguði.

Enda er ekkert mjög skemmtilegt að vitna um dauðan, um þann eina stað þar sem einhver mun deyja í, á meðan að maður kemst ekki fram hjá því sem gerist í kringum manni, þegar margir mun lenda í grafarbakan, og vita ekkert hvað gerist í kringum okkur, nema þau séu ekki lengur á lífi, hvílandi á stað, sem heitir: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“ sjálft; sá eini staður, sem hver og einn lendir í, þegar einhver mun deyja. Og ef einhver er á grafarstað syrgjandi ættmissi sín, er sú tilfinning ekki skemmtileg að vita ekki hvert einhver endar.

Sem þýðir, maður samhryggist öll þau sem hafa misst ástvini sína; sem getur verið mjög erfitt, með að hafa misst, sem maður hefur líka gert; þannig farið mjög vel með ykkur öll, hver sem þið kunnið að vera. Og svo að maður fari ekki að ganga of langt í að særa einhverja aðra, sem maður þekkir ekkert, þá mun þessi vandræða skrift aðallega koma að snúast um, hvað biblían mun vitna um þann furðu skrítna brennsludvalarstað, sem hver og einn getur lent í; enda frekar mjög mikið misskiljanlegir hlutir, þar sem margir hafa fengið skelfilegar upplýsingar að ástvinir þeirra allra séu að grillast í víti, útfrá mjög margra rangvillukenninga túlkun um þann kvalastað, frá einhverjum sem ekki hafa lesið biblíuna rétt; og því miður, misnotað til að bölva hinum og þessum til að stikna í víti, þeim grafarstað sem flestir lenda í; sem er ekki auðvelt að vitna um, einsog ritin kemur til með að vitna um þann stað, sem sorglega margir lenda í. Því hver lendir aldrei einhvern tíman í grafarbakan, nákvæmlega einsog maður sjálfur?

Enda sleppur maður ekki við þann grafarstað, að einhvern tíman að ekki getað andað lengur, og deyja. En hvað gerist eftir dauðan? Veldur auðvitað öðrum áhyggjur, einsog manni sjálfum, enda ekki auðvelt að lifa þessu lífi, en svona er lífið; maður andar, maður hættir að anda, sem endar í það að maður deyr, andlaust sofandi steindautt lík, liggjandi hvílandi í einhveri gröf, þegar maður deyr, og mun ekkert vita af því, nema jú, vera bara kominn í gröfina. Og síðan þau einu sem munu koma til með að vita alfarið af því, eru því miður bara ástvinir, sem koma líka til með að kveðja: „Bless við einhvern, að hvílast í friði“; sem og jú, mjög margir vonast eftir að geta fengið þá hvíld, einhvern tíman í friði.

En ekki að martraða margdreyma um einhvern eldkvalarstað, sem sorglega hefur fengið þá slæma þýðingu blótorð: „Helvítið“, því miður. Einsog Gamla Testamentið mun halda áfram að vitna um þann eldstað, þá mun þessi skrift, skoða mjög vandlega hvernig þau ritningarvers hafa að vitna um Hebreska orðið: „Sheol“, kallað: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“, einsog kom áður fram í þessari skrift, hér að ofan. Þar sem að, mun koma vitna úr Íslensku þýðingunni: „Jakob faðir þeirra sagði við þá: "Þér gjörið mig barnlausan. Jósef er farinn, Símeon er farinn, og nú ætlið þér að taka Benjamín. Allt kemur þetta yfir mig." • Þá sagði Rúben við föður sinn: "Þú mátt deyða báða sonu mína, ef ég færi þér hann ekki aftur. Trúðu mér fyrir honum, og ég skal aftur koma með hann til þín." • En Jakob sagði: "Ekki skal sonur minn fara með yður, því að bróðir hans er dáinn og hann er einn eftir, og verði hann fyrir slysi á þeirri leið, sem þér farið, þá leiðið þér hærur mínar með harmi niður til heljar." (Fyrsta Mósebók 42:36-38)“; á meðan Enska þýðingin mun koma til með að vitna: „And he said, My son shall not go down with you; for his brother is dead, and he is left alone: if mischief befall him by the way in the which ye go, then shall ye bring down my gray hairs with sorrow to the grave.“; þar sem að kemur til með að sýna hvernig okkar þýðing óskar einhverjum: „til heljar“, á meðan að erlenda þýðingin óskar einhverjum: „til grafarinnar“; ekki til helvítis, einsog okkar þýðing kemur til með að vitna um þann dvalarstað.

Sem og annarstaðar vitnar: „Og þjónn þinn, faðir minn, sagði við oss: ,Þér vitið, að kona mín ól mér tvo sonu. • Annar þeirra fór að heiman frá mér, og ég sagði: Vissulega er hann sundur rifinn. _ Og hefi ég ekki séð hann síðan. • Og ef þér takið nú þennan líka burt frá mér og verði hann fyrir slysi, þá munuð þér leiða hærur mínar með hörmung til heljar.` (Fyrsta Mósebók 44:27-29)“; á meðan að Enska þýðingin, vitnar: „And if ye take this also from me, and mischief befall him, ye shall bring down my gray hairs with sorrow to the grave.“; sem heldur áfram að sýna hvernig okkar þýðing óskar einhverjum: „til heljar“, á meðan að erlenda  þýðingin vitnar: „til grafarinnar“, einsog vanalega, enda erfitt hjá þýðendum geta valið á milli, útfrá mismunandi skilningi, útfrá þessu eina versi, sem vitnar jú aftur um helvítið í okkar eigin þýðingu. Þar sem heldur aftur áfram að vitna: „þá mun svo fara, að sjái hann, að sveinninn er eigi með oss, þá deyr hann, og þjónar þínir munu leiða hærur þjóns þíns, föður vors, með harmi til heljar. (Fyrsta Mósebók 44:31)“, sem erlenda vitnar: „It shall come to pass, when he seeth that the lad is not with us, that he will die: and thy servants shall bring down the gray hairs of thy servant our father with sorrow to the grave.“, einsog kom vitnað.

Þar sem kemur aftur til með að koma annarstaðar að vitna: „Móse mælti þá: "Af þessu skuluð þér vita mega, að Drottinn hefir sent mig til að gjöra öll þessi verk, og að ég hefi eigi gjört þau eftir hugþótta mínum. • Ef þessir menn deyja á sama hátt og allir menn eru vanir að deyja, og verði þeir fyrir hinu sama, sem allir menn verða fyrir, þá hefir Drottinn ekki sent mig. • En ef Drottinn gjörir nýjan hlut og jörðin lýkur upp munni sínum og svelgir þá og allt, sem þeir eiga, svo að þeir fara lifandi niður til Heljar, þá megið þér af því marka, að þessir menn hafa smáð Drottin." (Fjórða Mósebók 16:28-30)“, og Enska: „But if the LORD make a new thing, and the earth open her mouth, and swallow them up, with all that appertain unto them, and they go down quick into the pit; then ye shall understand that these men have provoked the LORD.“, sem kemur hér með að vitna um þann sem Móse heitir og var á lífi á þeim tíma, sem annað hvort vitnaði um: „til heljar“, eða: „into the pit“, einsog sú erlenda þýðing vitnar um, í fyrsta sinn sem: „ofaní pytti“, einsog okkar þýðing kemur til með að þýða, sem jú er sá heljar brennandi staðurinn sem kemur vitnað um, þegar Móse kom til að vitna um þann atburð á hans tíma, en ekki á okkar nútíma öld.

Sem einfaldlega þýðir, að þegar þessi atburður gerðist, þá opnaðist jörðin sjálf, einsog vitnaði: „En ef Drottinn gjörir nýjan hlut og jörðin lýkur upp munni sínum og svelgir þá og allt, sem þeir eiga, svo að þeir fara lifandi niður“.

Sem er spurning, var það: „til Heljar“, einsog kom fram í okkar þýðingu, eða: „ofaní pytti“, enda dularfull flókin ráðgáta; því hvert enduðu þau, var það sá staður sem margir vilja leika sér í að bölva einhverjum til þess að brenna í helvíti?

Sem ekki er gaman að vitna um, það sem maður hefur lent í að vera bölvaður, til að deyja í, sem og margir líka hafa verið bölvaðir til að lenda í, frá þeim sem vita ekki af hverju þau gera það, enda orðið tískubóla margra, því miður. Þannig hvernig mun Gamla Testamentið vitna um þann stað, sem er ekki vinsælt að vitna um; því ef eitthver stæði á eldgosa svæði, og að skjálfti myndi galopna jörðina, og gleypti upp einhverja lifandi mannverur, jafnvel dýr, ofaní það eldgosa svæða pyttgryfjuna, eru þau lifandi endalaust að kveljast vel brennandi grilluð eilíflega af einhverjum daglega í helvíti nú á okkar dögum; nei, bara spyr?

Og þar sem maður er ennþá að skoða um hvað þetta bölvunar orð þýðir, leifum þá þeirri ritbók að kenna þeim sem lesa biblíuna; sem annað hvort er mikið elskuð eða hötuð, og vel misskilin vegna villukenninga, lærðra heimspeki trúar dulfræðihópa, alskona speking viskulærðra klára gúrúa, sem ekki almennilega hafa nógu mikið lært hvað sú ritbók hefur að vitna um; þann stað, sem ekki er gaman að vitna um, einsog maður hefur vitnað, einsog rispuð plata. Því einsog áframhaldandi ritningarversið kemur til með að vitna: „Og þeir fóru lifandi niður til Heljar og allt, sem þeir áttu, og jörðin luktist saman yfir þeim, og þeir fórust mitt úr söfnuðinum. (Fjórða Mósebók 16:33)“, sem og Enska mun svo koma vitna: „They, and all that appertained to them, went down alive into the pit, and the earth closed upon them: and they perished from among the congregation.“; fyrst: „til Heljar“, á meðan erlenda þýðingin vitnar um, sem: „ofaní pytti“. Þar sem að annastaðar vitnar: „Því að eldur kviknaði í nösum mér, og hann logar lengst niður í undirheima, eyðir jörðina og ávöxtu hennar og kveikir í undirstöðum fjallanna.“, þar sem sú Enska mun koma til með að vitna um, sem: „For a fire is kindled in mine anger, and shall burn unto the lowest hell, and shall consume the earth with her increase, and set on fire the foundations of the mountains. (Fimmta Mósebók 32:22)“; sem hér með kemur í fyrsta sinn að vitna um það sem okkar þýðing vitnar um, sem: „í undirheima“, sem útfrá erlendu þýðingunni kemur vitnað um, sem: „unto the lowest hell“, til: „lægstu staðar heljar“, þar sem sá staður kemur til með að brenna aðra upp til agna, sem jú margir hafa svaka fjör í það að vilja bölva aðra til að lenda í, einsog vanalega, þá aðallega sér til skemmtunar, því miður. Og þar sem að biblían uppheldur: „66“ bókasafnsritverk, alfarið skrifað í aldarfornu máli, hálfdauðlegu fórna tungumáli, sem ennþá er reynt að skilja, hvað það fórnatungumál er að vitna um, í okkar eigin móðurmáli, og líka annarra móðurmála.

Sem kom jú, ritað í þremur tungumálum, sem biblíuþýðendur eru ennþá að klóra hausinn yfir, hvernig á að þýða það aldargamla fórnrit, í öllum móðurmálum sem við mannkynið tölum; er nú ekki auðvelt verk, á meðan að móðurmál ritningarinnar kom aðallega á: „Hebresku“, plús part af: „Arameísku“ móðurmáli. Sem í fyrsta sinn, kom þýtt á: „Grísku“ móðurmáli; áður en, Nýja Testamentið sjálft kom ritað niður, kringum ártímabilið: „250“, kölluð: „Biblían“, útfrá Gríska orðinu: „Biblios“, í fleirtölu sem þýðir: „Bækurnar“ á því ártímabili, þá aðallega öll Gamla Testamenta handritin, þau mjög umdeildu ritverk; þar sem Nýja Testamentið sjálft, kemur til með að taka við að vitna um það Gríska orð, kallað: „Hades“, þar sem þau frægu goðafræði hafa vitnað mikið um, sem undirheimar, og sem að bíó myndir og teiknimyndir, eru mjög dugleg að fegra og vel dundur skreyta, sem brennandi partýfjörhelvítisstaður, sem mjög sorglegt er að horfa uppá, því miður. Þar með hvernig mun Nýja Testamentið vitna um þennan stað, sem kallast helvítið?

Enda, kemur jú orðið aðeins borið fram: „10“ sinnum, mjög færri skipti en Gamla Testamentið sjálft; sem kemur til með að vitna um þann stað, sem Nýja Testamentið mun vitna í Gríska móðurmálinu, aðallega um það sem heitir: „Hades“, sem útfrá Íslenskri þýðingu, er borið fram skilið sem helvítið, í blótsmunni margra; þar sem fjölda mörgum finnst mjög partýgaman að góla útí loft, einsog rokk gól suð í eyrum margra, líkt: „AC/DC“, sem söng: „Hells Bells“, á okkar eigin móðurmáli myndi þýða: „Helvítis Bjöllurnar“; enda var það rokklag ekki fyrir aldarlöngu sungið, árið 1980, sem frægt þungarokklag; og sem unglingur, maður tók þátt í að hlusta á, og dansa einsog brjálaður villtur töff skrítinn unglingur; áður en maður fór jú að læra um það, sem biblían vitnar um, bölvað oft, helvítið.

Þar sem í Nýja Testamentinu kemur fyrsta sinn vitnað um, sem: „Við hvað á ég að líkja þessari kynslóð? Lík er hún börnum, sem á torgum sitja og kallast á: • ,Vér lékum fyrir yður á flautu og ekki vilduð þér dansa. Vér sungum yður sorgarljóð, og ekki vilduð þér syrgja.` • Jóhannes kom, át hvorki né drakk, og menn segja: ,Hann hefur illan anda.` • Mannssonurinn kom, át og drakk, og menn segja: ,Hann er mathákur og vínsvelgur, vinur tollheimtumanna og bersyndugra!` En spekin sannast af verkum sínum." • Þá tók hann að ávíta borgirnar, þar sem hann hafði gjört flest kraftaverk sín, fyrir að hafa ekki gjört iðrun. • "Vei þér, Korasín! Vei þér, Betsaída! Ef gjörst hefðu í Týrus og Sídon kraftaverkin, sem gjörðust í ykkur, hefðu þær löngu iðrast í sekk og ösku. • En ég segi ykkur: Týrus og Sídon mun bærilegra á dómsdegi en ykkur. • Og þú Kapernaum. Verður þú hafin til himins? Nei, til heljar mun þér steypt verða. Ef gjörst hefðu í Sódómu kraftaverkin, sem gjörðust í þér, þá stæði hún enn í dag. • En ég segi yður: Landi Sódómu mun bærilegra á dómsdegi en þér." (Matteusarguðspjall 11:16-24)“; þar sem kemur vitnað í gegnum allri þeirri furðuræðu um það víti, yfirleitt vitnað sem helvíti. Eða hvað, því hvað átti Jesús við með þeim þungræðis orðum; samt ekki í þungarokk góli, heldur hvað átti nú Kristur við með þessum þungmikla heljarins ræðu; bara, forvitnislega spyr?

Og þá aðalleg til þess eins að geta skilið miklu betur, hvað Gríska: „Gehenna“, og: „Tartarus“, þýðir. Fylgjandi versum sem að loka rit biblíunnar kemur til með að vitna um, sem: „Nú sá ég engil stíga niður af himni. Hann hélt á lykli undirdjúpsins og stórum fjötri í hendi sér. • Og hann tók drekann, þann gamla höggorm, sem er djöfull og Satan, og batt hann um þúsund ár. • Hann kastaði honum í undirdjúpið og læsti og setti innsigli yfir, svo að hann leiddi ekki framar þjóðirnar afvega, allt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma. • Og ég sá hásæti og menn settust í þau og dómsvald var þeim fengið, og ég sá sálir þeirra, sem hálshöggnir höfðu verið sakir vitnisburðar Jesú og sakir orðs Guðs. Það voru þeir hinir sömu sem höfðu ekki tilbeðið dýrið né líkneski þess og ekki fengið merki á enni sér og hönd. Og þeir lifnuðu og ríktu með Kristi um þúsund ár. • En aðrir dauðir lifnuðu ekki fyrr en þúsund árin voru liðin. Þetta er fyrri upprisan. • Sæll og heilagur er sá, sem á hlut í fyrri upprisunni. Yfir þeim hefur hinn annar dauði ekki vald, heldur munu þeir vera prestar Guðs og Krists og þeir munu ríkja með honum um þúsund ár. • Þegar þúsund árin eru liðin, mun Satan verða leystur úr fangelsi sínu. • Og hann mun út ganga til að leiða þjóðirnar afvega, þær sem eru á fjórum skautum jarðarinnar, Góg og Magóg, og safna þeim saman til stríðs, og tala þeirra er sem sandur sjávarins. • Og þeir stigu upp á víðan völl jarðar og umkringdu herbúðir heilagra og borgina elskuðu. En eldur féll af himni ofan og eyddi þeim. • Og djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda. • Og ég sá mikið hvítt hásæti og þann, sem í því sat. Og fyrir ásjónu hans hvarf himinn og jörð og þeirra sá engan stað. • Og ég sá þá dauðu, stóra og smáa, standa frammi fyrir hásætinu, og bókum var lokið upp. Og annarri bók var lokið upp og það er lífsins bók. Og hinir dauðu voru dæmdir, eftir því sem ritað var í bókunum, samkvæmt verkum þeirra. • Og hafið skilaði hinum dauðu, þeim sem í því voru, og dauðinn og Hel skiluðu þeim dauðu, sem í þeim voru, og sérhver var dæmdur eftir verkum sínum. • Og dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið. (Opinberunarbók 20:1-14)“, þar sem að Enska mun koma til með vitna um bæði síðustu ritagaversin, sem: „And the sea gave up the dead which were in it; and death and hell delivered up the dead which were in them: and they were judged every man according to their works. • And death and hell were cast into the lake of fire. This is the second death.“, einsog vitnað úr öllum þeim versum.

Sem kemur til með að lýsa þeim atburði, hvernig: „Hel skiluðu þeim dauðu“, og síðan hvernig: „Helju var kastað í eldsdíkið“; semsagt, hvernig: „Hades“, sem skilst vera: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“ sjálft, mun á þeim mikla dómsdegi, vera: „kastað í eldsdíkið“ sjálft, sem koma mun til með tortíma þann stað upp til agna, einsog versin vitna um þann atburð. Og til að fróðlega vita svarið, mun skrift þessi skoða vandlega, um hvað: „Kenning, [2]“ hefur að vitna, svo maður skilji hvað Kristur Jesús átti við með þessum þungmikla skelfdar heljarins þungmikla ræðu; enda mun sú kenning, koma til með að vitna um hvernig aðrir kenna um, hvernig helvítið varð til; samkvæmt kenningum trúaðra, hvort þau séu Kristinna trúa, Gyðing trúa, eða annarra trúa. Enda byrjaði sú kenning einhverstaðar, annað hvort sem rétt kenning, eða alfarið röng kenning. Hver veit, er sú spurning, um hvernig það elddíki varð til?

Sem koma mun til með að útskýra vel og vandlega, hvernig sumir trúarsöfnuðir munu tengja þann atburð, við næstu kenningu; sem mun vandlega vera skoðað, hvernig: „Lúsífer“, kallaður mitt á meðal margra trúaðra, sem fallni Satan, og djöfullinn, varð til, sem versti óvinur allra; yfirleitt komandi vel tilbeðin af mörgum, mikið blótað mörgum sem: „djöfullinn“; annaðhvort af djöfladýrkendum sem elska að tilbiðja dauðan; eða úr munni þó nokkuð margra, sem skilja ekki alveg, af hverju þau bölva því skrítna orði. Í spurningu: „Ef einhver trúir ekki á djöfulinn, af hverju eru mjög margir að bölva því tískubólu blótorði, veit það einhver?“.

Þar með, skoðum vandlega, hvað næsta kenning vitnar um.

Kenning, [2]: „Hver er, Lúsífer; er sá kallaður nokkuð, fallni Satan, og djöfullinn?“.
Nú ef engin hefur komið til með að lesa biblíuna, eða er jú að læra að lesa þá bók; þá mun þessi skrift gera sitt besta að læra vita, hvað þau rit munu kenna, og er ekki rétt að kenna. Enda eru þetta vinsælar kenningar, sem biblían vitnar ekki rétt um, einsog margir munu kenna þær skrýtnu kenningar. Því hver er: „Lúsífer“, sem þýðir: „Ljósberi“; er sá: „Satan“, og: „djöfullinn“, að grilla einhverja ennþá eilíflega í einhverju: „Hades“ partýeldspítukvalarstað, mjög skilið vera: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“; nokkuð það pyttdíki sem endalaust brennur, einsog margir munu bera vitni um þann logandi hlut?

Og síðan til að skilja þessa flóknu spurningu mjög betur, einsog biblían sjálf mun vitna um þá hluti. Þá mun maður líta á þær kenningar, einsog að vera í bókabúð að kaupa púsluspil, öll bæði með: „7.000“ púsl, samtals: „14.000“ púsl; skipt í tvo hluti, þar sem að púslmynd: „7.000“, kemur skoðað skipt niður í þrjá hluti, birtast sem: „Himnarnir“, í myrkri; og: „Jörðina“ hangandi alfarið auð og tóm í vatni; svo og: „Ljós“, sem lýsa mun sig alfarið burt frá öllu myrkri. Og næst er púslmynd: „2“, sem að mun aðallega birtast í tvo liti, tengjast saman við: „Rétt“, og „Rangt“, sem: „Hvítt“, og lokin: „Svart“, birtast sem: „Gott“, og „Illt“. Nei, þar sem: „Hades“, kemur borið frekar færri skipti fram í ritningunni, mun skrift þessi skoða kenningarnar, einsog að púsla tvö: „7.000“ púsl, samtals; „14.000 “ púsluspil. Sem þýðir, þetta er flókin erfið skrift, enda vel misskilin af mörgum. Þar sem að maður mun líka skoða þær, spurt sem: „BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?“, og þar með að lokum, sem: „ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?“; svo hægt sé að vita um hvað þær báðar kenningar munu vitna um. Því síðan kenningarnar urðu til, þá er maður búin að sjá margar skrýtnar bíómyndir á ungum aldri, upp að unglingsárum; aðallega hryllingsmyndir, og annað viðbjóð ógeð, alltof mikið skreyta staðin mjög vel, sem: „Helvítið“; samkvæmt blóti margra, án þess að vita af hverju þau gera það, nema sé bara töff tíska, að bölva því orði.

Enda alveg síðan að maður byrjaði í trúnni, þá hefur maður jú orðið ekkert lengur haft áhuga á allan þennan viðbjóð sem maður fóðraði sitt unga líf, að hafa unun á því að góna á. Enda nú á dögum, þá er maður að læra að siða sig, í að skilja hvað hið góða er, en ekki leitast eftir að vita um hvað illt er. Ekki er það auðvelt, en maður gerir sitt besta, á meðan að maður andar þá erfiða og flókna lífdaga, að læra virða aðra í kærleik. Sem ritningin mun mikið vitna um, hvernig hver og einn geti lifað þannig lífi. Líka orðin mjög þreyttur einsog aðrir, á alla illsku sem er að gerast í kringum okkur öll, nánast daglega. Enda hefur maður bara tvo kosti í lífinu, hvernig maður getur komið fram við aðra, annaðhvort í, góðu eða illu, alltaf val, daglega. Þar sem maður hefur jú valið þann eina rétta kost, að geta lært hvernig maður getur verið góður, í virðingu og kærleik; enda ekki mjög auðvelt að gera, en maður gerir bara sitt besta, daglega. Þar með, hvernig mun biblían vitna um blótið: „Helvítið“; er sá skemmtistaður til, ef svo, hvar er sá furðulegi partýstaður til staðar sjóðheitur að brenna?

Nei, nákvæmlega einsog lokarit biblíunnar vitnar um Gríska orðið: „Hedes“, þá mun: „Og hafið skilaði hinum dauðu, þeim sem í því voru, og dauðinn og Hel skiluðu þeim dauðu, sem í þeim voru, og sérhver var dæmdur eftir verkum sínum. • Og dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið.“, einsog kom vitnað um þann partístað, sem margir bölva: „Helvítið“, nánast daglega; í það eina að vilja brenna upp, aldrei aftur mynstur, alltaf eilíflega dauður, í einhverju víti, mjög sorglegt. Því einsog byrjunar versin vitna, þá voru aðrir sem: „lifnuðu og ríktu með Kristi um þúsund ár.“; sem sést að sá eldspítustokkstaður er ekki ennþá byrjaður að brenna. Því hvar er þúsund ára ríkið, er það komið; ef svo er, hvenær kom það ár; missti maður nokkuð algjörlega af þeim mikla atburði?

Einsog vitnar: „Viljandi gleyma þeir því, að himnar voru til forðum og jörð til orðin af vatni og upp úr vatni fyrir orð Guðs. • Þess vegna gekk vatnsflóðið yfir þann heim, sem þá var, svo að hann fórst. • En þeir himnar, sem nú eru ásamt jörðinni, geymast eldinum fyrir hið sama orð og varðveitast til þess dags, er óguðlegir menn munu dæmdir verða og tortímast. • En þetta eitt má yður ekki gleymast, þér elskuðu, að einn dagur er hjá Drottni sem þúsund ár og þúsund ár sem einn dagur. • Ekki er Drottinn seinn á sér með fyrirheitið, þótt sumir álíti það seinlæti, heldur er hann langlyndur við yður, þar eð hann vill ekki að neinir glatist, heldur að allir komist til iðrunar. • En dagur Drottins mun koma sem þjófur, og þá munu himnarnir með miklum gný líða undir lok, frumefnin sundurleysast í brennandi hita og jörðin og þau verk, sem á henni eru, upp brenna. • Þar eð allt þetta ferst þannig, hversu ber yður þá ekki að ganga fram í heilagri breytni og guðrækni, • þannig að þér væntið eftir og flýtið fyrir komu Guðs dags, en vegna hans munu himnarnir leysast sundur í eldi og frumefnin bráðna af brennandi hita. • En eftir fyrirheiti hans væntum vér nýs himins og nýrrar jarðar, þar sem réttlæti býr. • Með því að þér nú, þér elskuðu, væntið slíkra hluta, þá kappkostið að vera flekklausir og lýtalausir frammi fyrir honum í friði. (Annað Pétursbréf 3:5-14)“, þá kemur í ljós: „þá munu himnarnir með miklum gný líða undir lok, frumefnin sundurleysast í brennandi hita og jörðin og þau verk, sem á henni eru, upp brenna.“, og: „vegna hans munu himnarnir leysast sundur í eldi og frumefnin bráðna af brennandi hita.“; líkjast þeim atburði, hvernig eldsdíkið byrjar að vera til, þegar að því mun koma á þeim degi sem maður veit ekkert um, enda ekki spámaður, bara biblíugrúskari sem er ennþá að læra lesa þá bók rétt. Þannig skoðum: „BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?“; og: „ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?“, mun koma til með að vitna um: „Gehenna“, og: „Tartarus“; þá staði, sem Nýja Testamentið mun vitna um hvað þau rétt þýða, aðeins útfrá kennslu ritningarinnar.

BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?
Að læra hvernig ritverk biblíunnar kemur til með að kenna, án villukenninga, þá mun það ekki vera mjög auðvelt, þar sem að mikið er verið að kenna mitt á meðal margra trúaðra, þannig kenningar, sem ennþá er kennt mitt á meðal okkar núna á dögum. Sem engu máli skiptir hver sú kenning kann að vera, enda eru mjög margir að trúa á villukenningar, sem er sorglegt að horfa uppá. Enda ekki auðvelt að læra lesa þau ritverk, þegar þau eru öll í rangvillukenningum; sem mun vera mjög erfitt að púsla rétt saman, svo maður vitni ekki fleiri rangvillukenningar. Enda er til nóg af þeim, mjög illa misskyldar af öðrum; án þess að margir vita af því, eða vita vel um það, þegar þau kenna þær rangvillukenningar. Og svo maður er ekki að bæta við aðrar kenningar en það sem biblían er ekki að kenna, þá gerir maður sitt besta að vitna rétt það sem biblían er að kenna, án annarra villukenninga.

Og læra skilja almennilega hvernig Gríska: „Gehenna“ orðið, er borið fram í biblíunni; skoðum þá Nýja Testamentið, um hvað þau eru að kenna rétt, um þetta umdeilda vel misskyldna orð. Einsog kemur vitnað um það orð í fyrsta sinn, þar sem Kristur Jesús vitnaði: „Sælir eru þeir, sem ofsóttir eru fyrir réttlætis sakir, því að þeirra er himnaríki. • Sælir eruð þér, þá er menn smána yður, ofsækja og ljúga á yður öllu illu mín vegna. • Verið glaðir og fagnið, því að laun yðar eru mikil á himnum. Þannig ofsóttu þeir spámennina, sem voru á undan yður. • Þér eruð salt jarðar. Ef saltið dofnar, með hverju á að selta það? Það er þá til einskis nýtt, menn fleygja því og troða undir fótum. • Þér eruð ljós heimsins. Borg, sem á fjalli stendur, fær ekki dulist. • Ekki kveikja menn heldur ljós og setja undir mæliker, heldur á ljósastiku, og þá lýsir það öllum í húsinu. • Þannig lýsi ljós yðar meðal mannanna, að þeir sjái góð verk yðar og vegsami föður yðar, sem er á himnum. • Ætlið ekki, að ég sé kominn til að afnema lögmálið eða spámennina. Ég kom ekki til að afnema, heldur uppfylla. • Sannlega segi ég yður: Þar til himinn og jörð líða undir lok, mun ekki einn smástafur eða stafkrókur falla úr lögmálinu, uns allt er komið fram. • Hver sem því brýtur eitt af þessum minnstu boðum og kennir öðrum það, mun kallast minnstur í himnaríki, en sá, sem heldur þau og kennir, mun mikill kallast í himnaríki. • Ég segi yður: Ef réttlæti yðar ber ekki af réttlæti fræðimanna og farísea, komist þér aldrei í himnaríki. • Þér hafið heyrt, að sagt var við forfeðurna: ,Þú skalt ekki morð fremja. Sá sem morð fremur, skal svara til saka fyrir dómi.` • En ég segi yður: Hver sem reiðist bróður sínum, skal svara til saka fyrir dómi. Sá sem hrakyrðir bróður sinn skal svara til saka fyrir ráðinu og hver sem svívirðir hann, hefur unnið til eldsvítis. (Matteusarguðspjall 5:10-22)“, sem Enska þýðingin útfrá enda versinu, mun koma til með að vitna: „but I say unto you, That whosoever is angry with his brother without a cause shall be in danger of the judgment: and whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council: but whosoever shall say, Thou fool, shall be in danger of hell fire.“, þar sem að okkar þýðing kemur hér til með að vitna um þann stað, þar sem einhver mun lenda: „til eldsvítis“, sem erlenda þýðingin mun vitna um, einsog einhver hafi lent í: „hell fire“; ekki þó sú gröf sem endalaust er að grillsteikja einhvern steindauðan eilíflega ennþá í dag , heldur í þann: „heljarins eld“ sem brennur allt upp til agna, einsog Enska mun orða það; sem okkar þýðing mun vitna um: „til eldsvítis“; sá staður sem ekki er byrjaður að brenna, enda eru 1000 árin ekki ennþá komið; þar sem einhverjir munu dæmd vera í: „Eldsdíkið“, einsog kom vitnað um þau sem: „hrakyrðir bróður sinn skal svara til saka fyrir ráðinu og hver sem svívirðir hann, hefur unnið til eldsvítis“; hvernig að þau sem leika sér daglega að stunda: „hrakyrðir“ og „svívirðir“ einhvern, án þess að stoppa að gera það, munu jú koma til að enda á þann eldstað, sem endadómur gegn allri illsku, þegar sá dagur mun koma eftir að 1000 áraríkið mun alfarið klárast, á þeim mikla degi.

Enda var Jesús ekki frekar vinsæll, þegar Kristur harðlega ávítaði trúaleiðtoganna, einsog vitnar: „Þá talaði Jesús til mannfjöldans og lærisveina sinna: • "Á stóli Móse sitja fræðimenn og farísear. • Því skuluð þér gjöra og halda allt, sem þeir segja yður, en eftir breytni þeirra skuluð þér ekki fara, því þeir breyta ekki sem þeir bjóða. • Þeir binda þungar byrðar og leggja mönnum á herðar, en sjálfir vilja þeir ekki snerta þær einum fingri. • Öll sín verk gjöra þeir til að sýnast fyrir mönnum, þeir breikka minnisborða sína og stækka skúfana. • Ljúft er þeim að skipa hefðarsæti í veislum og æðsta bekk í samkundum, • láta heilsa sér á torgum og kallast meistarar af mönnum. • En þér skuluð ekki láta kalla yður meistara, því einn er yðar meistari og þér allir bræður. • Þér skuluð ekki kalla neinn föður yðar á jörðu, því einn er faðir yðar, sá sem er á himnum. • Þér skuluð ekki heldur láta kalla yður leiðtoga, því einn er leiðtogi yðar, Kristur. • Sá mesti meðal yðar sé þjónn yðar. • Hver sem upp hefur sjálfan sig, mun auðmýktur verða, en sá sem auðmýkir sjálfan sig, mun upp hafinn verða. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér læsið himnaríki fyrir mönnum. Sjálfir gangið þér ekki þar inn, og þeim, sem inn vilja ganga, leyfið þér eigi inn að komast. [Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér etið upp heimili ekkna og flytjið langar bænir að yfirskini. Þér munuð fá því þyngri dóm.] • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér farið um láð og lög til að snúa einum til yðar trúar, og þegar það tekst, gjörið þér hann hálfu verra vítisbarn en þér sjálfir eruð. • Vei yður, blindir leiðtogar! Þér segið: ,Ef einhver sver við musterið, þá er það ógilt, en sverji menn við gullið í musterinu, þá er það gildur eiður.` • Blindu heimskingjar, hvort er meira gullið eða musterið, sem helgar gullið? • Þér segið: ,Ef einhver sver við altarið, þá er það ógilt, en sverji menn við fórnina, sem á því er, þá er það gildur eiður.` • Blindu menn, hvort er meira fórnin eða altarið, sem helgar fórnina? • Sá sem sver við altarið, sver við það og allt, sem á því er. • Sá sem sver við musterið, sver við það og við þann, sem í því býr. • Og sá sem sver við himininn, sver við hásæti Guðs og við þann, sem í því situr. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér gjaldið tíund af myntu, anís og kúmeni, en hirðið ekki um það, sem mikilvægast er í lögmálinu, réttlæti, miskunn og trúfesti. Þetta ber að gjöra og hitt eigi ógjört að láta. • Blindu leiðtogar, þér síið mýfluguna, en svelgið úlfaldann! • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér hreinsið bikarinn og diskinn utan, en innan eru þeir fullir yfirgangs og óhófs. • Blindi farísei, hreinsaðu fyrst bikarinn innan, að hann verði líka hreinn að utan. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér líkist hvítum kölkuðum gröfum, sem sýnast fagrar utan, en innan eru fullar af dauðra manna beinum og alls kyns óþverra. • Þannig eruð þér, sýnist hið ytra réttlátir í augum manna, en eruð hið innra fullir hræsni og ranglætis. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér hlaðið upp grafir spámannanna og skreytið leiði hinna réttlátu • og segið: Ef vér hefðum lifað á dögum feðra vorra, hefðum vér ekki átt hlut með þeim í lífláti spámannanna. • Þannig vitnið þér sjálfir um yður, að þér eruð synir þeirra, sem myrtu spámennina. • Nú skuluð þér fylla mæli feðra yðar. • Höggormar og nöðru kyn, hvernig fáið þér umflúið helvítisdóm? (Matteusarguðspjall 23:1-33)“, sem enda Enska versið vitnar: „Ye serpents, ye generation of vipers, how can ye escape the damnation of hell?“.

Sem sýnir hvernig okkar þýðing vitnar um: „helvítisdóm“, á meðan að erlenda mun vitna um: „the damnation of hell“, vitnandi um hvernig einhver geti ekki flúið: „bölvunarkvöl helvítis“, þann eina dómstað sem brennur allt upp, þar sem öll illska mun þurrkast í burt, og aldrei aftur vera til; í því allra heilagaríki, þar sem réttlátir munu dvelja í, sem engin illska er til staðar, á þeim eina dvalarstað. Sýnandi að versin, eru ekki að vitna um þau sem gott er að gera, heldur þá trúarleiðtoga sem eru í blindvillugötu leikandi sér að: „binda þungar byrðar og leggja mönnum á herðar, en sjálfir vilja þeir ekki snerta þær einum fingri.“, einsog vitnaði.

Síðan er jú Gríska: „Gehenna“, skilið vera: „brennsludalstaður“, þar sem allskonar rusl, dauð lík, eflaust lífandi lík útaf einhverjum öðrum aðstæðum, og dýr, líka drasl. Svipað og í öðrum löndum, þar sem þau brenna ruslið, til að losna við það drasl alfarið. Þar sem á tíma Krist, var sá: „brennsludalstaður“ til, sem er ekki ennþá til á okkar dögum; en á tíma Jesú, var sá eldsstaður til, þar sem í táknlíkingamynd, Kristur kom að vitna um það hvernig: „Eldsdíkið“ sjálft mun líta út, þegar sá dómsdagur mun koma, sem engin veit hvenær sá dagur mun vera; enda er 1000 áraríkið ekki ennþá komið, þegar að atburðurinn mun gerast á þeim tíma, sem engin veit hvenær það mun gerast, nema okkar eini himna Faðir.

Því einsog að síðasta ritningaversið mun vitna um Gríska: „Gehenna“ orðið í biblíunni, vitnar: „Verðið eigi margir kennarar, bræður mínir. Þér vitið, að vér munum fá þyngri dóm. • Allir hrösum vér margvíslega. Hrasi einhver ekki í orði, þá er hann maður fullkominn, fær um að hafa stjórn á öllum líkama sínum. • Ef vér leggjum hestunum beisli í munn, til þess að þeir hlýði oss, þá getum vér stýrt öllum líkama þeirra. • Sjá einnig skipin, svo stór sem þau eru og rekin af hörðum vindum. Þeim verður stýrt með mjög litlu stýri, hvert sem stýrimaðurinn vill. • Þannig er einnig tungan lítill limur, en lætur mikið yfir sér. Sjá hversu lítill neisti getur kveikt í miklum skógi. • Tungan er líka eldur. Tungan er ranglætisheimur meðal lima vorra. Hún flekkar allan líkamann og kveikir í hjóli tilverunnar, en er sjálf tendruð af helvíti.“, þar sem að Enska mun vitna um enda versið, vitnandi: „And the tongue is a fire, a world of iniquity: so is the tongue among our members, that it defileth the whole body, and setteth on fire the course of nature; and it is set on fire of hell.“, þar sem okkar þýðing kemur til með að vitna um tunga aðra getur verið: „tendruð af helvíti“, eða einsog erlenda mun vitna um það orð, sem: „is set on fire of hell“, um að eitthvað: „er sett í eld af helju“, útfrá því hvernig skaðsamleg orð geta verið, einsog vitnaði: „Sjá hversu lítill neisti getur kveikt í miklum skógi. • Tungan er líka eldur. Tungan er ranglætisheimur meðal lima vorra.“, líkt blótungu margra, sem leika sér að særa aðra, í að óska einhverjum til að stikna í víti, grátsorglegt.

Og síðan að lokum er það Gríska: „Tartarus“ orðið, þar sem að vitnar: „En falsspámenn komu einnig upp meðal lýðsins. Eins munu falskennendur líka verða á meðal yðar, er smeygja munu inn háskalegum villukenningum og jafnvel afneita herra sínum, sem keypti þá, og leiða yfir sig sjálfa bráða glötun. • Margir munu fylgja ólifnaði þeirra, og sakir þeirra mun vegi sannleikans verða hallmælt. • Af ágirnd munu þeir með uppspunnum orðum hafa yður að féþúfu. En dómurinn yfir þeim er löngu felldur og fyrnist ekki og glötun þeirra blundar ekki. • Ekki þyrmdi Guð englunum, er þeir syndguðu. Hann steypti þeim niður í undirdjúpin og setti þá í myrkrahella, þar sem þeir eru geymdir til dómsins. (Annað Pétursbréf 2:1-4)“, þar sem að Enska biblían mun koma til með að vitna um enda versið, einsog vitnar: „For if God spared not the angels that sinned, but cast them down to hell, and delivered them into chains of darkness, to be reserved unto judgment;“,  sem sýnir hvernig versið kemur til með að vitna um það víti orð í okkar þýðingu, sem: „undirdjúpin“, á meðan að Enska þýðingin mun vitna um, sem: „niður til heljar“; einsog biblían vitnar um þau vandræða orð, sem rangkenningar menga og mörgum er blótað til að deyja í helvítið, sem er mjög grátsorglegt.

Því ef á að skilja hvernig Latneska: „Lúsífer“ orðið kemur til með að vera rangkenning, þá er það loka versið sem er vandamálið; þar sem margar hryllingsmyndir og framhaldsþættir, hefur orðið til útfrá því eina ritningarversi. Enda er ekki auðvelt að púsla biblíuna saman, ef það á að geta skilið þá ritbók rétt, án annarra villukenninga.

Og svo hægt sé að skilja hvernig sú skrítna kenning varð til, þarf að byrja í fyrsta bók biblíunnar, sem vitnar: „Í upphafi skapaði Guð himin og jörð. • Jörðin var þá auð og tóm, og myrkur grúfði yfir djúpinu, og andi Guðs sveif yfir vötnunum. (Fyrsta Mósebók 1:1-2)“, sem og Enska þýðingin mun vitna um loka versið sjálft, sem: „And the earth was without form, and void; and darkness was upon the face of the deep. And the Spirit of God moved upon the face of the waters.“, þar sem útfrá opnunarversinu kemur til með vitna um hvernig sköpunin byrjaði; þar sem margir trúaðir munu nota loka versið, til að vitna um það hvernig jörðin sést vera auð og tóm, þar sem englarnir eru sagðir hafa verið steypt niður til undirdjúpsins, þegar Skaparinn byrjaði að skapa jörðina á þeim tíma. Og þau sem koma til með að kenna þá mjög skrítnu kenningu hvernig englarnir komu til með að vera upphaflega steypt niður í undirdjúpið, munu kalla þann sköpunardag, sem daglausa fortíðin; þar sem að annað ritningarvers mun koma til með að vitna: „Ég leit jörðina, og sjá, hún var auð og tóm; ég horfði til himins, og ljós hans var slokknað. • Ég leit á fjöllin, og sjá, þau nötruðu, og allar hæðirnar, þær bifuðust. • Ég litaðist um, og sjá, þar var enginn maður, og allir fuglar himinsins voru flúnir. • Ég litaðist um, og sjá, aldingarðurinn var orðinn að eyðimörk og allar borgir hans gjöreyddar af völdum Drottins, af völdum hans brennandi reiði. • Svo segir Drottinn: Auðn skal allt landið verða, en aleyðing á því vil ég ekki gjöra. (Jeremía 4:23-27)“, þar sem útfrá byrjunarversinu, sést hvernig Skaparinn leit á jörðina auða og tóma, einsog kom vitnað í þeim ritningarversum.

Og til að skilja hvernig: „Lúsífer“ orðið kemur til með að tengjast sköpunarsögunni, er útfrá þessum versum sem vitna: „Þegar Drottinn veitir þér hvíld af þrautum þínum og ónæði og af hinni hörðu ánauð, sem á þig var lögð, • þá muntu kyrja upp háðkvæði þetta um konunginn í Babýlon og segja: Hversu hljóður er harðstjórinn nú orðinn, hve hljótt í kvalastaðnum! • Drottinn hefir sundurbrotið staf hinna óguðlegu, sprota yfirdrottnaranna, • sem laust þjóðflokkana í bræði högg á högg ofan, og kúgaði þjóðirnar í reiði með vægðarlausri kúgan. • Öll jörðin nýtur nú hvíldar og friðar, fagnaðarópin kveða við. • Jafnvel kýprestrén gleðjast yfir þér og sedrustrén á Líbanon: "Fyrst þú ert lagstur lágt, mun enginn upp stíga til þess að fella oss." • Hjá Helju niðri er allt í uppnámi þín vegna til þess að taka á móti þér. Vegna þín rekur hún hina dauðu á fætur, alla foringja jarðarinnar. Af hásætum sínum lætur hún upp standa alla þjóðkonunga. • Þeir taka allir til máls og segja við þig: "Þú ert þá einnig orðinn máttvana sem vér, orðinn jafningi vor! • Ofmetnaðar-skrauti þínu er niður varpað til Heljar, hreimnum harpna þinna! Ormar eru breiddir undir þig, og ábreiðan þín eru maðkar." • Hversu ertu hröpuð af himni, þú árborna morgunstjarna! Hversu ert þú að velli lagður, undirokari þjóðanna! • Þú, sem sagðir í hjarta þínu: "Ég vil upp stíga til himins! Ofar stjörnum Guðs vil ég reisa veldistól minn! Á þingfjalli guðanna vil ég setjast að, yst í norðri. • Ég vil upp stíga ofar skýjaborgum, gjörast líkur Hinum hæsta!" • Já, til Heljar var þér niður varpað, í neðstu fylgsni grafarinnar. • Þeim sem sjá þig, verður starsýnt á þig, þeir virða þig fyrir sér: "Er þetta maðurinn, sem skók jörðina og skelfdi konungsríkin, • gjörði jarðkringluna að eyðimörk, eyddi borgir hennar og gaf eigi bandingjum sínum heimfararleyfi?" • Allir konungar þjóðanna liggja virðulega grafnir, hver í sínu húsi, • en þér er fleygt út, langt frá gröf þinni, eins og auvirðilegum kvisti. Þú ert þakinn dauðra manna búkum, þeirra er lagðir voru sverði, eins og fótum troðið hræ. (Jesaja 14:4-19)“, þar sem og Enska mun vitna um vers (12), sem: „How art thou fallen from heaven, O Lucifer, son of the morning! how art thou cut down to the ground, which didst weaken the nations!“, einsog sést, hvernig okkar þýðing mun vitna um einhverja: „árborna morgunstjarna“, á meðan erlenda mun vitna um: „Lucifer“, einsog kom vitnað um þá skrítnu persónu, sem varpað var niður til heljar, sem er til helvítis.

Þar sem að annað ritningarvers mun koma til með að vera notað, sem kemur til með að vitna: „Og orð Drottins kom til mín, svohljóðandi: „"Mannsson, seg tignarmönnunum í Týrus: Svo segir Drottinn Guð: Af því að hjarta þitt var hrokafullt, svo að þú sagðir: ,Ég er guð, ég sit í guðasæti mitt úti í hafi!` _ þar sem þú ert þó maður og enginn guð, en leist á þig eins og guð, _ • já, þú varst vitrari en Daníel, ekkert hulið var þér of myrkt, • með speki þinni og hyggindum aflaðir þú þér auðæfa og safnaðir gulli og silfri í féhirslur þínar . . . • Með viskugnótt þinni, með verslun þinni jókst þú auðæfi þín, og hjarta þitt varð hrokafullt af auðæfunum _ • fyrir því segir Drottinn Guð svo: Af því að þú leist á sjálfa þig eins og guð, • sjá, fyrir því læt ég útlenda menn yfir þig koma, hinar grimmustu þjóðir, þeir skulu bregða sverðum sínum gegn snilldarfegurð þinni og vanhelga prýði þína. • Þeir munu steypa sér niður í gröfina og þú munt deyja dauða hins vopnbitna úti í hafi. • Hvort munt þú þá segja: ,Ég er guð!` frammi fyrir banamanni þínum, þar sem þú ert þó maður og enginn guð á valdi veganda þíns? • Þú skalt deyja dauða óumskorinna manna fyrir hendi útlendinga, því að ég hefi talað það, _ segir Drottinn Guð." • Og orð Drottins kom til mín, svohljóðandi: • "Mannsson, hef upp harmljóð yfir konunginum í Týrus og seg við hann: Svo segir Drottinn Guð: Þú varst ímynd innsiglishrings, fullur af speki og fullkominn að fegurð! • Þú varst í Eden, aldingarði Guðs, þú varst þakinn alls konar dýrum steinum: karneól, tópas, jaspis, krýsolít, sjóam, onýx, safír, karbunkul, smaragð, og umgjörðir þínar og útflúr var gjört af gulli. Daginn, sem þú varst skapaður, var það búið til. • Ég hafði skipað þig verndar-kerúb, þú varst á hinu heilaga goðafjalli, þú gekkst innan um glóandi steina. • Þú varst óaðfinnanlegur í breytni þinni frá þeim degi, er þú varst skapaður, þar til er yfirsjón fannst hjá þér. • Fyrir þína miklu verslun fylltir þú þig hið innra ofríki og syndgaðir. Þá óhelgaði ég þig og rak þig burt af goðafjallinu og tortímdi þér, þú verndar-kerúb, burt frá hinum glóandi steinum. • Hjarta þitt varð hrokafullt af fegurð þinni, þú gjörðir speki þína að engu vegna viðhafnarljóma þíns. Ég varpaði þér til jarðar, ofurseldi þig konungum, svo að þeir mættu horfa nægju sína á þig. • Með hinum mörgu misgjörðum þínum, með hinni óráðvöndu kaupverslun þinni vanhelgaðir þú helgidóma þína. Þá lét ég eld brjótast út frá þér, hann eyddi þér, og ég gjörði þig að ösku á jörðinni í augsýn allra, er sáu þig. • Allir þeir meðal þjóðanna, er þekktu þig, voru agndofa yfir þér, þú fórst voveiflega og ert eilíflega horfinn." (Esekíel 28:1-19)“, einsog ritningarversin vitna hvernig konungurinn í Týrus sést segjast vera guð sjálfur, og var varpað niður til jarðar, útaf þeim hroka sem steypti þann konung niður, vegna auðæfa hans, einsog kom vitnað. En hvernig mun Latneska: „Lúsífer“ orðið tengjast sköpunarsögunni, þegar allt byrjaði?

Og til að skilja hvernig Latneska: „Lúsífer“ orðið mun tengjast sköpunarsögunni, þá mun skrift þessi koma til með að tengja saman: „ENDA PÚSL“, til að vita hvernig Latneska orðið mun tengjast sköpunarsögunni, einsog kom vitnað um í þessari skrift.

ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?
Jæja, þá er að reyna að skilja hvernig þó nokkuð margir trúaðir koma til með að vitna um öll þessi ritningarvers sem komið hefur verið upp talið í þessari löngu skrift, bara til þess eins að geta fengið að vita, af hverju maður lýtur á: „Lúsífer“, kenninguna vera alranga kennslu. Enda einsog kemur í ljós, þá er þetta Latneska orð komið úr Kaþólskubiblíunni; þar sem í sumum eldri Enskum biblíuþýðingum, kom ekki rétt þýtt; sem þýðir, að þeir biblíuþýðendur sem komu til með að nota þetta skrítna orð, notuðu einfaldlega bara Latneska orðið, til þess að geta vitnað um þessa persónu, sem sá illi fallni engill sem í upphafi sköpunarsögunar kom til með að vera steyptur niður frá himni, til jarðar, kallaður sem Satan og djöfullinn.

En er sú kenning alveg rétt, einsog margir trúaðir munu kenna um þá kenningu?

Einfalt svar er að kenningin er ekki alveg rétt, einsog margir trúaðir koma til með að vitna um: „Lúsífer“ kenninguna. Því einsog kom vitnað, þá er þetta Latneska orð komið upphaflega úr Kaþólskubiblíunni, sem kemur til með að vitna um þetta orð þrisvar sinnum; þar með talið það vers sem kom vitnað úr í Jesaja 14:12, sem og útfrá þeirri Latneskri þýðingu mun vitna: „Quomodo cecidisti de caelo, Lucifer, qui mane oriebaris? corruisti in terram, qui vulnerabas gentes?“; og síðan að lokum þau tvö auka vers sem kemur úr Kaþólskubiblíunni, sem vitna: „Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam; et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer. (Jobsbók 11:17)“, sem og Enska mun vitna: „And thine age shall be clearer than the noonday: thou shalt shine forth, thou shalt be as the morning.“, og okkar Íslenska sem vitnar:  „Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.“; og síðan að lokum síðasta versið sem mun vitna: „Et habemus firmiorem propheticum sermonem: cui benefacitis attendentes quasi lucernae lucenti in caliginoso loco donec dies elucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris: (Annað Pétursbréf 1:19)“, sem og Enska mun vitna: „We have also a more sure word of prophecy; whereunto ye do well that ye take heed, as unto a light that shineth in a dark place, until the day dawn, and the day star arise in your hearts:“, sem okkar Íslenska þýðing mun vitna: „Enn þá áreiðanlegra er oss því nú hið spámannlega orð. Og það er rétt af yður að gefa gaum að því eins og ljósi, sem skín á myrkum stað, þangað til dagur ljómar og morgunstjarna rennur upp í hjörtum yðar.“; sem hér með sýnir í þessum báðum ritningarversum, þá kemur fyrst vitnað um í erlendu þýðingunni, sem: „morguninn“, á meðan að okkar þýðing vitnar um: „morgunn“; og að lokum í síðasta ritningarversinu mun erlenda þýðingin koma til með að vitna sem: „dag stjarnan“, á meðan að okkar þýðing vitnar um loka orðið einsog: „morgunstjarna“, sem ljómar í hjörtum trúaðra, einsog ritningarversið mun koma til með að vitna um það orð. Og hver er síðan Lúsífer útfrá öllum þessum þremur Latneskum versum?

Því aðal ástæðan að maður spyr þessa spurningu, er útaf því að hjá Kaþólikkum, þá eiga þeir auðvelt með að biðja til: „Lúsífer“, á meðan aðrir trúaðir, munu vera hissa yfir því, hvernig Kaþólska kirkjan getur vogað sér að biðja til þá skrítna persónu, til að vera mitt á meðal þeirra sem morgunstjarnan ljómandi í hjörtum trúaðra. Enda þegar maður tók sjálfur eftir þessum ritningarversum, þá hefur maður margoft þurft að skrifa til trúaðra, hvaðan uppruna orðið kemur frá; og hvernig það orð tengist ekkert þeim atburði sem að Annað Pétursbréf 2:4 vitnar um, þegar Skaparinn kom til með að refsa: „englunum, er þeir syndguðu.“, og þegar:  „Hann steypti þeim niður í undirdjúpin og setti þá í myrkrahella, þar sem þeir eru geymdir til dómsins.“, einsog kom vitnandi um englanna sem höfðu verið steypt: „niður til heljar“, einsog kom vitnað úr því ritningarversi í þessari skrift hér að ofan. Þannig af hverju er Lúsífer kallaður Satan hjá mörgum trúuðum?

Og til að vita svarið, þá er aðal ástæða sú að þau sem trúa því að Lúsífer sé sökudólgurinn yfir því að syndin kom fyrst inní heiminn, í gegnum þann sem Satan er kallaður, er útaf því að mjög margir trúaðir nenna hreinlega ekki að leita að þeim upplýsingum hvaðan sú skrítna kenning kemur upphaflega frá, enda finnst mörgum trúuðum mjög auðvelt að vitna bara aðallega um það sem aðrar biblíukennslufræðibækur segja um biblíuna sjálfa; sem þýðir, að þau sem trúa á þessa rangvillukenningu, hafa enga hugmynd að þau eru að kenna eitthvað sem biblían vitnar ekkert um, því miður.

Nei þegar að maður byrjaði í trúnni, þá er þetta ein af þeim mjög vinsælum kenningum, sem kennt er í mjög mörgum trúarsöfnuðum, sem maður hélt að væri það sem biblían er rétt að kenna, án þess að vita af því að þessi kenning er ekki alveg rétt kennd hjá trúuðum, sem maður kom til með að umgangast á þeim tíma. Því þegar maður kom til með að læra um þessa skrítna kenningu, þá var manni kennt hvernig Lúsífer var litið á sem fagur engill, sem á himnum bjó, þar sem að Skaparinn hafði áður en allt byrjaði í sköpun, byrjað að skapa englanna á himnum, þar með talið Lúsífer, sem hjá trúuðum er vitnað um sem mjög fagur erkiengill, sem krýndur var þeirri tign. Enda trúa margir trúarsöfnuðir, að Lúsífer hafði einhvern tíman eftir að hann var skapaður, orðið mjög afbrýðisamur, og byrjað að gerast hrokafullur, og fór þar með að stofna stríð gegn Skaparanum, sem og endaði með því að jörðin fór að vera sköpuð, þar sem að öllum þeim englum sem tóku að standa gegn Skaparanum, var kastað í undirdjúpið, þegar jörðin kom til með að vera auð og tóm, og myrkur kom yfir djúpið. Og ekki er nóg að Lúsífer er kallaður sem mjög fagur erkiengill, þá eru jú sumir söfnuðir, sem trúa að Lúsífer sé bróðir Jesú Krists, og það sé aðal ástæðan fyrir því að Lúsífer gerðist hrokafullur; því áður en að Jesús var settur í það hlutverk að gerast frelsari heimsins, þá hafði Lúsífer óskað eftir því sem bróðir Jesú, að vilja sjálfur gerast frelsarinn; en þar sem að Skaparinn hafði ákveðið að senda Jesú til jarðarinnar, en ekki Lúsífer; þá særðist Lúsífer, og ákvað að hefja stríð gegn Skaparunum, þar sem að þriðjungur englanna kom til með að ákveða með fylgd Lúsífer, að hata Skaparann, sem endaði með að þeim var kastað í undirdjúpið, þegar jörðin varð auð og tóm, og að sköpunin kom til með að byrja á þeim tíma.

Enda þegar maður vitnaði úr: (Opinberunarbók 20) hér að ofan, þar sem vitnar: „Og hann tók drekann, þann gamla höggorm, sem er djöfull og Satan, og batt hann um þúsund ár. • Hann kastaði honum í undirdjúpið og læsti og setti innsigli yfir, svo að hann leiddi ekki framar þjóðirnar afvega, allt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma.“, og aftur þar sem vitnaði: „Og djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda.“, þá eiga margir trúaðir til með að nota þessi vers, til að útskýra hvernig að drekinn, sem kemur til með að vera sá gamli höggormur, kom til að vera til sem djöfull og Satan, sem afvegaleiddi konuna Evu og manninn Adam, í aldingarðinum Eden, einsog biblían kemur til með að vitna: „Höggormurinn var slægari en öll önnur dýr merkurinnar, sem Drottinn Guð hafði gjört. Og hann mælti við konuna: "Er það satt, að Guð hafi sagt: ,Þið megið ekki eta af neinu tré í aldingarðinum`?" • Þá sagði konan við höggorminn: "Af ávöxtum trjánna í aldingarðinum megum við eta, • en af ávexti trésins, sem stendur í miðjum aldingarðinum, ,af honum,` sagði Guð, ,megið þið ekki eta og ekki snerta hann, ella munuð þið deyja."` • Þá sagði höggormurinn við konuna: "Vissulega munuð þið ekki deyja! • En Guð veit, að jafnskjótt sem þið etið af honum, munu augu ykkar upp ljúkast, og þið munuð verða eins og Guð og vita skyn góðs og ills." • En er konan sá, að tréð var gott að eta af, fagurt á að líta og girnilegt til fróðleiks, þá tók hún af ávexti þess og át, og hún gaf einnig manni sínum, sem með henni var, og hann át. • Þá lukust upp augu þeirra beggja, og þau urðu þess vör, að þau voru nakin, og þau festu saman fíkjuviðarblöð og gjörðu sér mittisskýlur. (Fyrsta Mósebók 3:1-7)“, þá vilja margir trúaðir koma til með að tengja það ritningarvers saman við: (Opinberunarbók 20) til þess að geta útskýrt hvernig gamli höggormurinn varð til, sem sá lúmski snákur sem tældi konuna, að geta orðið: „eins og Guð og vita skyn góðs og ills“ einsog vitnaði, hvernig fyrsta parið kom til með að eignast þá þekkingu að velja daglega á milli hinu góða og illa, sem veldur því, að nú lifir allt mannkynið í að deyja, eftir þennan hörmung atburð.

En af hverju dóu þau ekki strax, eftir að þau tóku á móti dauða ávextinum?

Einsog kemur vitnað um það hvernig fyrst mannkynið var skapað, kemur vitnað um þann atburð í tveim stöðum í byrjunar bók biblíunnar, einsog kemur vitnað: „Guð sagði: "Vér viljum gjöra manninn eftir vorri mynd, líkan oss, og hann skal drottna yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og yfir öllum skriðkvikindum, sem skríða á jörðinni." • Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd, hann skapaði hann eftir Guðs mynd, hann skapaði þau karl og konu. • Og Guð blessaði þau, og Guð sagði við þau: "Verið frjósöm, margfaldist og uppfyllið jörðina og gjörið ykkur hana undirgefna og drottnið yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir öllum dýrum, sem hrærast á jörðinni." • Og Guð sagði: "Sjá, ég gef ykkur alls konar sáðberandi jurtir á allri jörðinni og alls konar tré, sem bera ávöxtu með sæði í. Það sé ykkur til fæðu. • Og öllum villidýrum og öllum fuglum loftsins og öllum skriðkvikindum á jörðinni, öllu því, sem hefir lifandi sál, gef ég öll grös og jurtir til fæðu." Og það varð svo. • Og Guð leit allt, sem hann hafði gjört, og sjá, það var harla gott. Það varð kveld og það varð morgunn, hinn sjötti dagur. (Fyrsta Mósebók 1:26-31)“, og þar sem aftur kemur til með að vitna: „Þá myndaði Drottinn Guð manninn af leiri jarðar og blés lífsanda í nasir hans, og þannig varð maðurinn lifandi sál. • Drottinn Guð plantaði aldingarð í Eden langt austur frá og setti þar manninn, sem hann hafði myndað. • Og Drottinn Guð lét upp vaxa af jörðinni alls konar tré, sem voru girnileg á að líta og góð að eta af, og lífsins tré í miðjum aldingarðinum og skilningstréð góðs og ills. (Fyrsta Mósebók 2:7-9)“, og að lokum þar sem vitnar: „Þá tók Drottinn Guð manninn og setti hann í aldingarðinn Eden til að yrkja hann og gæta hans. • Og Drottinn Guð bauð manninum og sagði: "Af öllum trjám í aldingarðinum máttu eta eftir vild, • en af skilningstrénu góðs og ills mátt þú ekki eta, því að jafnskjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega deyja." • Drottinn Guð sagði: "Eigi er það gott, að maðurinn sé einsamall. Ég vil gjöra honum meðhjálp við hans hæfi." • Þá myndaði Drottinn Guð af jörðinni öll dýr merkurinnar og alla fugla loftsins og lét þau koma fyrir manninn til þess að sjá, hvað hann nefndi þau. Og hvert það heiti, sem maðurinn gæfi hinum lifandi skepnum, skyldi vera nafn þeirra. • Og maðurinn gaf nafn öllum fénaðinum og fuglum loftsins og öllum dýrum merkurinnar. En meðhjálp fyrir mann fann hann enga við sitt hæfi. • Þá lét Drottinn Guð fastan svefn falla á manninn. Og er hann var sofnaður, tók hann eitt af rifjum hans og fyllti aftur með holdi. • Og Drottinn Guð myndaði konu af rifinu, er hann hafði tekið úr manninum, og leiddi hana til mannsins. • Þá sagði maðurinn: "Þetta er loks bein af mínum beinum og hold af mínu holdi. Hún skal karlynja kallast, af því að hún er af karlmanni tekin." • Þess vegna yfirgefur maður föður sinn og móður sína og býr við eiginkonu sína, svo að þau verði eitt hold. • Og þau voru bæði nakin, maðurinn og kona hans, og blygðuðust sín ekki. (Fyrsta Mósebók 2:15-25)“, einsog kemur vitnað um þann atburð, þegar fyrsta parið var skapað til að þjóna Skaparanum, í að: „drottna yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og yfir öllum skriðkvikindum, sem skríða á jörðinni.“, einsog vitnaði.

Og þegar versin vitna: „en af skilningstrénu góðs og ills mátt þú ekki eta, því að jafnskjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega deyja.“, þá kemur í ljós, að biblíuþýðendurnir ranglega vitna um þau orð, sem að vitna hvernig þau munu: „vissulega deyja“; enda einsog Guðbrandsbiblían vitnar: „en af því skilnings tré góðs og ills skaltu ekki eta. Því að á hverjum degi sem þú etur af því þá skaltu dauða deyja.“, sem sýnir hvernig biblíubúþýðendurnir komu til með að breyta orðunum: „dauða deyja“, í að þau munu: „vissulega deyja“, en ekki einsog uppruna textinn vitnar um það, líkt og Guðbrandsbiblían vitnar rétt um það vers.

Því þegar ritningin kemur til með að vitna um freistinguna sjálfa, einsog vitnar: „Þá sagði höggormurinn við konuna: "Vissulega munuð þið ekki deyja!“, þá mun Guðbrandsbiblían koma til með að vitna: „Þá sagði höggormurinn til kvinnunnar: „Í öngvan máta munuð þið dauða deyja“, einsog uppruna textinn vitnar um það, líkt og Guðbrandsbiblían vitnar rétt um versið; sem sýnir hvernig biblíuþýðendurnir koma aftur til með að vitna rangt um það, hvað mun gerast ef þau munu óhlýðnast því eina banni, sem þau máttu ekki eta af.

Enda snýst freistingin aðallega um það hvernig aðrir telja það að einhver geti verið einsog Skaparinn sjálfur, nákvæmlega líkt því þegar Babýlon konungurinn í: (Jesaja 14:4-19) kom til að hugsa í hjarta sínu hvernig hann í hroka geti þar með steypt niður Skaparann sjálfan frá himnum ofan, og geti orðið æðri en allir sem Guð sjálfur; nákvæmlega einsog: (Esekíel 28:1-19) kemur til með að vitna hvernig tignarmönnunum í Týrus, kom til með hugsa í hjarta sínu, hversu mikið guð sá er, einsog kom vitnað í þeim versum hér að ofan.

Einsog Nýja Testametið mun vitna: „En að því er snertir komu Drottins vors Jesú Krists og það, að vér söfnumst til hans, biðjum vér yður, bræður, • að þér séuð ekki fljótir til að komast í uppnám eða láta hræða yður, hvorki af nokkrum anda né við orð eða bréf, sem væri það frá oss, eins og dagur Drottins væri þegar fyrir höndum. • Látið engan villa yður á nokkurn hátt. Því að ekki kemur dagurinn nema fráhvarfið komi fyrst og maður syndarinnar birtist. Hann er sonur glötunarinnar, • sem setur sig á móti Guði og rís gegn öllu því, sem kallast Guð eða helgur dómur. Hann sest í musteri Guðs og gjörir sjálfan sig að Guði. • Minnist þér ekki þess, að ég sagði yður þetta, meðan ég enn þá var hjá yður? • Og þér vitið, hvað aftrar honum nú, til þess að hann opinberist á sínum tíma. • Því að lögleysið er þegar farið að starfa í leyndum og stendur ekki á öðru en að þeim verði burt rýmt, sem nú heldur aftur af. • Þá mun lögleysinginn opinberast, _ og honum mun Drottinn Jesús tortíma með anda munns síns og að engu gjöra þegar hann birtist við endurkomu sína. • Lögleysinginn kemur fyrir tilverknað Satans með miklum krafti, lygatáknum og undrum • og með alls konar ranglætisvélum, sem blekkja þá, sem glatast, af því að þeir veittu ekki viðtöku og elskuðu ekki sannleikann, svo að þeir mættu verða hólpnir. • Þess vegna sendir Guð þeim megna villu, til þess að þeir trúi lyginni. • Þannig munu allir þeir verða dæmdir, sem hafa ekki trúað sannleikanum, en haft velþóknun á ranglætinu. (Annað Þessaloníkubréf 2:1-12)“, þá sést hvernig lögleysinginn mun opinberast á okkar dögum, haldandi að hann sé Guð sjálfur, einsog margir hugsa, þegar þeir standa gegn Skaparanum í uppreisn sem mennskur maður, haldandi að hann sjálfur sé miklu æðri en Skaparinn, einsog með Babýlon konunginn og tignarmennina í Týrus, sem hugsuðu í sínu eigin illa hroka hjarta, hversu miklir þeir sjálfir voru, með því að líta á sjálfa sig sem æðri en Skaparinn sjálfur, einsog kom vitnað um það í þeim ritningarversum.

Enda vitnar:  (Opinberunarbók 20), hvernig: „djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda.“, og síðan að lokum hvernig: „dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið.“, einsog kom vitnað í þeirri bók, um það hvernig illskan öll verður útrýmt á þeim mikla degi, þegar að því mun koma. Sem sýnir að þau sem halda að þau séu einhverjir guðir hérna á jörðu, á meðan þau eru ennþá mennsk, þá munu þau öll enda í það elddíki, sem síðasti dómur yfir allri illsku hjá þeim sem halda að þeir munu sleppi við þá glæpi sem þeir aumingjalega fremja daglega, gegn Skaparunum, einsog margir guða dauðlegir menn hafa hagað sér í aldaraðir í þeirra eigin blindhroka.

Og að lokum, svo maður geti klárað þessa erfiða langa skrift.

Þá þýðir: „Satan“ orðið, útfrá uppruna tungumáli biblíunnar: „Andstæðingur“, sem vísar til um einhverja sem standa gegn einhverju.

Á meðann að orðið: „Djöfullinn“, kemur til með að þýða: „Ásakandi“, sem vitnar um hvernig einhverjir eiga til með stjórnast í að vilja koma illa fram við aðra, og eru þar með stjórnuð í að vera ill í sínu daglega lífi, sem endar með að þau munu hegða sig einsog óstjórnlaust villidýr, sem finnst gaman að kvelja aðra sér til kvikindis skemmtunar, því miður.

Og að lokum, þá mun: „Engill“, einfaldlega þýða: „Sendiboði“, enda vitnar: „Látið þá ekki taka af yður hnossið, sem þykjast af auðmýkt sinni og engladýrkun og státa af sýnum sínum. Þeir hrokast upp af engu í hyggju holds síns • og halda sér ekki við hann, sem er höfuðið og styrkir allan líkamann og samantengir taugum og böndum, svo að hann þróast guðlegum þroska. (Kólossubréf 2:18-19)“, og: „Guð talaði fyrrum oftsinnis og með mörgu móti til feðranna fyrir munn spámannanna. • En nú í lok þessara daga hefur hann til vor talað í syni sínum, sem hann setti erfingja allra hluta. Fyrir hann hefur hann líka heimana gjört. • Hann, sem er ljómi dýrðar hans og ímynd veru hans og ber allt með orði máttar síns, hreinsaði oss af syndum vorum og settist til hægri handar hátigninni á hæðum. • Hann er orðinn englunum þeim mun meiri sem hann hefur að erfðum tekið ágætara nafn en þeir. • Því við hvern af englunum hefur hann nokkru sinni sagt: Þú ert sonur minn, í dag hef ég fætt þig. Eða: Ég vil vera honum faðir, og hann skal vera mér sonur! • Og aftur er hann leiðir hinn frumgetna inn í heimsbyggðina segir hann: Og allir englar Guðs skulu tilbiðja hann. • Og um englana segir hann: Hann sem gjörir engla sína að vindum og þjóna sína að eldslogum. • En um soninn: Hásæti þitt, ó Guð, er um aldir alda, og sproti réttvísinnar er sproti ríkis þíns. • Þú hefur elskað réttlæti og hatað ranglæti. Því hefur Guð, þinn Guð, smurt þig gleðinnar olíu fram yfir þína jafningja. • Og: Þú, Drottinn, hefur í upphafi grundvallað jörðina, og himnarnir eru verk handa þinna. • Þeir munu farast, en þú varir. Allir munu þeir fyrnast sem fat, • og þú munt þá saman vefja eins og möttul, um þá verður skipt sem klæði. En þú ert hinn sami, og þín ár taka aldrei enda. • En við hvern af englunum hefur hann nokkru sinni sagt: Set þig mér til hægri handar, uns ég gjöri óvini þína að fótskör þinni? • Eru þeir ekki allir þjónustubundnir andar, útsendir í þeirra þarfir, sem hjálpræðið eiga að erfa? (Hebreabréf 1:1-14)“, og síðan að lokum þar sem mun vitna: „Sjá, ég kem skjótt. Sæll er sá, sem varðveitir spádómsorð þessarar bókar." •  Og ég, Jóhannes, er sá sem heyrði og sá þetta. Og er ég hafði heyrt það og séð, féll ég niður til að tilbiðja fyrir fótum engilsins, sem sýndi mér þetta. • Og hann segir við mig: "Varastu þetta! Ég er samþjónn þinn og bræðra þinna, spámannanna, og þeirra, sem varðveita orð þessarar bókar. Tilbið þú Guð." (Opinberunarbók 22:7-9)“, sem sýnir, að englar eru ekki tilbeðnir, einsog margir trúarsöfnuðir gera, án þess að vilja ekki læra hvað biblían kemur til með að vitna rétt um þann hlut. Þar með endar maður þessari mjög löngu skrift, og ef einhverjir hafa áhuga, þá eru allir velkomnir að skoða þá Facebook síðu, sem heitir á Íslensku og Ensku: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast betur trúnni; enda er sú grúppa opin öllum, þar sem deilt eru Íslenskum biblíuversum frá öðrum trúuðum, og síðan stundum Ensk YouTube myndbönd um trúna sjálfa.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.

Hvað Eru Aðrir Guðir?

Ekki fyrir löngu, spurði maður flókna spurningu: „Vita Trúarsöfnuðir Hver Guð Er?“, þar sem upphaflega vitnaði: „Til eru allskonar kenningar mitt á meðal trúarsafnaða undir ýmsum nöfnum sem segjast vita hver Guð er.“, sem manni langar hér með að skoða þá furðulegu spurningu: „Hvað Eru Aðrir Guðir?“, útfrá því hvernig biblían vitnar um aðra guði, til að bera saman við þann eina Guð sem margir segjast þekkja, einsog biblían sjálf kemur til með að kenna um þann eina Guð. Og ef maður skoðar það gamlabókasafn vel, þá kemst maður ekki framhjá fyrsta opnunarversinu sjálfu, sem vitnar: „Í upphafi skapaði Guð himin og jörð. (Fyrsta Mósebók 1:1)“; enda mjög umdeilt vers biblíunnar, sem á sínum tíma var skrifað niður í Hebreska tungumálinu, sem vitnar jú um þann eina Guð sem margir segjast þekkja hver er. Þannig hver er Guð, er Hann í rauninni til; eða bara eitthvað ímyndunarafl sem einhver bjó til, því hvað hefur sú bók sem biblían kallast að segja um þessa spurningu?

Já eina leiðin til að vita svarið, þá er best að skoða þá ritbók, til að vita um hvaða aðra guði biblían er að tala um, og af hverju það ritverkasafn vitnar: „Þú skalt ekki hafa aðra guði en mig. • Þú skalt engar líkneskjur gjöra þér né nokkrar myndir eftir því, sem er á himnum uppi, eður því, sem er á jörðu niðri, eður því, sem er í vötnunum undir jörðinni. • Þú skalt ekki tilbiðja þær og ekki dýrka þær, því að ég, Drottinn Guð þinn, er vandlátur Guð, sem vitja misgjörða feðranna á börnunum, já í þriðja og fjórða lið, þeirra sem mig hata, • en auðsýni miskunn þúsundum, þeirra sem elska mig og varðveita boðorð mín. (Önnur Mósebók 20:3-6)“, og: „Þér skuluð eigi til búa aðra guði jafnhliða mér. Guði af silfri eða guði af gulli skuluð þér ekki búa yður til. (Önnur Mósebók 20:23)“.

Sem spurt er: „Hvað á ritningin við með að maður má ekki hafa aðra guði, nema bara þennan eina Guð; af hverju, því eru ekki allir guðir einsog Guð biblíunnar, þannig af hverju að vilja tilbiðja bara einn Guð sem allt skapaði, ef það eru jú til svo margir guðir?“. Já hvað ætli það séu til margir sem hafa sagst vera guðir, en eru það í rauninni ekki, þótt þeir allir fagurlega segjast vera það, því samkvæmt ritbók biblíunnar eru þeir ekki til, nema sem aðrir guðir, þannig spurningin er: „Hver er Guð?“. Og ef maður myndi ganga í einhvern trúarsöfnuð undur ýmsum nöfnum og spyrja þau einfalda spurningu: „Hver er Guð?“, þá má búast við því að einfalda svarið hjá þeim er: „Að Guð er einn, enginn annar, nema Hann einn“. En trúa í raun trúarsöfnuðir því í alvörunni að það sé til einn Guð, eða eru þeir kannski þrír, ekki þrír, heldur einn, bara spyr?

Nei þegar einhver tautar um það að guð sé ekki til, þá spyr maður á móti: „Um hvaða guð ertu að tauta um, veistu það nokkuð, ef svo, um hvaða guð ertu virkilega þá rífast um, veistu það?“. Já það eru til mjög margir allskonar guðir, og samkvæmt þeirri bók sem er vel elskuð eða hötuð, þá vitnar hún að það sé bara til einn Guð, enginn annar nema Hann einn. Þannig hver er Guð, er Hann til?

Enda ekki auðvelt að svara, nema að skoða betur hvað biblían á við þegar hún vitnar um aðra guði. Sem útfrá þessum versum, þá eru þau einfaldlega líkneski manna, öll kölluð skurðgoð, af dýrum og öðrum dauðlegum mönnum sem krefst tilbeiðslu af öðrum mannverum, sem kallast sem aðrir guðir, einsog kom einu sinni vitnað á sínum tíma, frá Páli postula sem skrifaði: „Ég fyrirverð mig ekki fyrir fagnaðarerindið. Það er kraftur Guðs til hjálpræðis hverjum þeim sem trúir, Gyðingum fyrst, en einnig Grikkjum. • Því að réttlæti Guðs opinberast í því fyrir trú til trúar, eins og ritað er: "Hinn réttláti mun lifa fyrir trú." • Reiði Guðs opinberast af himni yfir öllu guðleysi og rangsleitni þeirra manna, er kefja sannleikann með rangsleitni, • með því að það, er vitað verður um Guð, er augljóst á meðal þeirra. Guð hefur birt þeim það. •  Því að hið ósýnilega eðli hans, bæði hans eilífi kraftur og guðdómleiki, er sýnilegt frá sköpun heimsins, með því að það verður skilið af verkum hans. Mennirnir eru því án afsökunar. • Þeir þekktu Guð, en hafa samt ekki vegsamað hann eins og Guð né þakkað honum, heldur hafa þeir gjörst hégómlegir í hugsunum sínum, og hið skynlausa hjarta þeirra hefur hjúpast myrkri. • Þeir þóttust vera vitrir, en urðu heimskingjar. • Þeir skiptu á vegsemd hins ódauðlega Guðs og myndum, sem líktust dauðlegum manni, fuglum, ferfætlingum og skriðkvikindum. • Þess vegna hefur Guð ofurselt þá fýsnum hjartna þeirra til saurlifnaðar, til þess að þeir svívirtu líkami sína hver með öðrum. • Þeir hafa skipt á sannleika Guðs og lyginni og göfgað og dýrkað hið skapaða í stað skaparans, hans sem er blessaður að eilífu. Amen. (Rómverjabréf 1:16-25)“; nú hér vitnar Páll postuli hvernig aðrir á hans tíma, vissu ekki orðið lengur hver Guð var og er, því: „Þeir þekktu Guð, en hafa samt ekki vegsamað hann eins og Guð né þakkað honum, heldur hafa þeir gjörst hégómlegir í hugsunum sínum, og hið skynlausa hjarta þeirra hefur hjúpast myrkri.“; í það eitt að vilja frekar tilbiðja óþekkta ókunnuga aðra guði undir ýmsum nöfnum, sem er ekki Guð sjálfur. Sem einfaldlega þýðir, að það er bara til einn Guð, einsog kom vitnað: „með því að það, er vitað verður um Guð, er augljóst á meðal þeirra. Guð hefur birt þeim það. •  Því að hið ósýnilega eðli hans, bæði hans eilífi kraftur og guðdómleiki, er sýnilegt frá sköpun heimsins, með því að það verður skilið af verkum hans. Mennirnir eru því án afsökunar.“; einsog vitnar, um þann eina Guð, sem Páll postuli á sínum tíma vitnaði um. Þannig, hver er sá Guð?

Enda þegar Páll postuli ritaði bréfið niður á okkar ártímabili, þá var hann jú að kljást við Hebreska guðfræðinga og Gríska, plús Guðshatara, sem öll töldu sig þekkja: „Guð“, með því að vita hver Hann í rauninni er; sem samkvæmt Páli postula, þá þekkti orðið engin þann: „Guð“, sem þau tilbáðu sem sinn Guð, sem er elskaður eða vel hataður. Og ef þetta gerðist svona á tíma Páls postula: „Vita nokkuð nú til dags trúarsöfnuðir hver Guð er?“; því ef einhver spyr guðfræði trúfræðing: „Hver er Guð?“; þá má búast við að svarið sé, Guð er óþekkjanlegur, órannsakanlegur, dularfullráðgáta, sem ennþá er verið að púsla saman hver er; enda þrír, ekki þrír, heldur einn, ráðgáta sem engin hefur ennþá leyst, kölluð sem þrenning; Faðir, Sonur og Heilagur andi, sem eru ekki hvort annað, samt eru þeir allir einn Guð, ekki einn, heldur þrír, ekki í rauninni þrír, bara einn, ekki þrír. Nú hver getur skilið þessa mjög flókna dulspekigátu: [1+1+1], samsvarar: [EINN GUÐ]; eða er það nokkuð kannski: [1x1x1], samsvarar: [EINN GUÐ], nú hverja reikniformúlu á að nota til að vita hver Guð er, veit það einhver?

Nei, því ef einhver mun læra að lesa biblíuna rétt, þá mun sú bók alltaf vitna að það er bara til einn Guð, en ekki aðrir, einsog kom vitnað: „Þetta hefir þú fengið að sjá, svo að þú mættir vita, að Drottinn, hann er Guð, og enginn nema hann einn. (Fimmta Mósebók 4:35).“, og aftur þar sem vitnar: „Því að þú ert mikill og gjörir furðuverk, þú einn, ó Guð! (Sálmar 86:10).“, síðan: „Já, svo segir Drottinn, sá er himininn hefir skapað _ hann einn er Guð, sá er jörðina hefir myndað og hana til búið, hann, sem hefir grundvallað hana og hefir eigi skapað hana til þess, að hún væri auðn, heldur myndað hana svo, að hún væri byggileg: Ég er Drottinn, og enginn annar. (Jesaja 45:18).“, og síðan að lokum þegar vitnar: „Eigum vér ekki allir hinn sama föður? Hefir ekki einn Guð skapað oss? Hvers vegna breytum vér þá sviksamlega hver við annan og vanhelgum sáttmála feðra vorra? (Malakí 2:10)“; sem hér með sýnir útfrá Gamla Testamentinu sjálfu, þá einfaldlega vitnar hún að það sé bara til einn Guð, enginn annar, nema Hann einn, einsog kom vitnað. En mitt á meðal okkar, er jú sú trú, að Guð meinti ekki það sem Hann vitnaði um sig sjálfan, enda stór ráðgáta kölluð þrenning, sem er ekki þrír, heldur sá Guð Gamla Testamentisins sem vitnaði alltaf að Hann sé bara einn, en ekki einhver: [3] dulgátuspurningarmerki, sem mun spyrja: „Hver er Guð?“. Já þetta er víst sá Guð sem flestir trúarsöfnuðir undir ýmsum nöfnum trúa á, og segja að allt þetta sé bara ráðgata sem ennþá er eftir að leysa, enda er jú Guð órannsakanlegur og óþekkjanlegur. Eða hvað, er Guð svona rosalega órannsakanlegur og óþekkjanlegur, ef svo, af hverju eru trúarsöfnuðir yfir höfuð að vitna um þann Guð sem þau þekkja orðið ekkert lengur nú til dags, bara spyr; því hver er Guð, veit það einhver?

Nei, einsog Nýja Testamentið vitnar um Guð, sem flest allir trúarsöfnuðir undir ýmsum nöfnum eru jú víst að vitna um, þá komast þau ekki fram hjá því að vita, að þau rit á þeim tíma sem voru rituð, vitnuðu um það sem Gamla Testamentið aðallega kenndi, enda var Nýja Testamentið ennþá í skrift á þeim tíma, sem munu vitna: „Jesús sagði við hann: "Hví kallar þú mig góðan? Enginn er góður nema Guð einn. (Markúsarguðspjall 10:18)“, og síðan aftur þegar: „Jesús svaraði: "Æðst er þetta: ,Heyr, Ísrael! Drottinn, Guð vor, hann einn er Drottinn. (Markúsarguðspjall 12:29)“, og: „þá höfum vér ekki nema einn Guð, föðurinn, sem allir hlutir eru frá og líf vort stefnir til, og einn Drottin, Jesú Krist, sem allir hlutir eru til orðnir fyrir og vér fyrir hann. (Fyrsta Korintubréf 8:6)“, og: „einn Guð og faðir allra, sem er yfir öllum, með öllum og í öllum. (Efesusbréf 4:6)“, síðan að lokum: „Þú trúir, að Guð sé einn. Þú gjörir vel. En illu andarnir trúa því líka og skelfast. (Jakobsbréf 2:19)“; sem hér með sýnir, að Nýja Testamentið sjálft vitnar um það sama, að það sé bara til einn Guð, sem illu andarnir vita alveg af, semsagt falskuðadýrkendurnir sem tilbiðja aðra guði og eru jú vel andsett af þeim goðum sem þau sjálf tilbiðja sem sinn eigin guð undir ýmsum óþekkjanlegum skrítnum furðulegum guða nöfnum, sem Páll og vitnaðu um, þegar hann skrifaði: „Þeir hafa skipt á sannleika Guðs og lyginni og göfgað og dýrkað hið skapaða í stað skaparans“, einsog kom ritað í Róverjabréfinu, sem vitnað var úr, í þessari skrift. Sem sýnir, að sá þríguð sem margir tilbiðja nú á dögum, er ekki Guð biblíunnar, því miður. Enda er sá Guð bara þrjú spurningarmerki um hver er hvað, sem einfaldlega þýðir, hver er Faðirinn, Sonurinn og Heilagur andi. Sem spyr: „Eru þeir allir guðir, sem þrír, þó ekki sem aðrir þríguðir, eða einhverjir margir guðir, heldur einn; því hver er Guð, skipti Hann um skoðun þegar Sonur Hans Jesús Kristur kom til jarðarinnar, því af hverju kenna trúarsöfnuðir að Jesús Kristur sé sinn eigin Guð himna Faðir skapari himins og jarðar, vita þau það nokkuð, bara spyr?

Stórt er spurt, enda ætlar maður að stoppa hér, og leifa öðrum að segja sínar skoðanir. En á meðan,  geta þau sem hafa áhuga að kynnast trúnni, þá eru allir velkomnir til að skoða þá Facebook síðu, sem heitir bæði á Íslensku og Ensku, sem: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast betur trúnni.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.

Munurinn á Milli Góðu og Illu!

Til er ritverkasafn sem kölluð er: „Biblía“, sem  kemur frá Gríska orðinu: „Biblios“ í fleirtölu, sem einfaldlega þýðir: „Bækur“, sem innhalda (66) bundinn saman fróðleg ritverk, sem skrifað kom í þremur þjóðartungumálum, í tæp (99%) Hebresku og (1%) Arameísku, sem kom kölluð Gamla Testamentið, og sem kom þýdd á Gríska tungumálinu um það bil árið 250, áður en Kristur Jesús fæddist, þar sem uppruna ritverk Nýja Testamentisins kemur frá, alfarið skrifað á Grísku, sem vitnar mikið um hvað Gamla Testamentið, hið aldar gamla ritverkasafn, sem nú á dögum er kölluð: „Biblía“, getur frætt hvern og einn til þess að læra lifa eðlilegu góðu líferni.

Sem núna á okkar dögum er ekki eðlilegt líferni að geta lifað eftir, enda eiga mjög margir erfitt með að átta sig á því hvað það góða er og hvað illa er, einsog kom ritað niður í gegnum spámann Gamla Testamentisins, sem á þeim tíma í mikilli sorg og niðurlægjandi skömm vitnaði: „Vei þeim, sem kalla HIÐ ILLA GOTT OG HIÐ GÓÐA ILLT, sem GJÖRA MYRKUR AÐ LJÓSI OG LJÓS AÐ MYRKRI, sem GJÖRA BEISKT AÐ SÆTU OG SÆTT AÐ BEISKU. (Jesaja 5:20)“. Enda alltaf spurning: „Veit einhver réttu uppskriftina á því hvað hið góða þýðir eða hið illa, því hvað er rétt og rangt, veit einhver nú á okkar dögum muninn þar á milli; ef svo, hver er þá með rétta svarið við þessari flóknu spurningu, veit einhver það?“. Því ef maður skoðar vel og vandlega hvað sú fróðlega ritbók hefur í rauninni að kenna um hvað er gott og illt, skoðum þá hvað sú fræðibók hefur að vitna um þessa tvo hluti.

Einsog kom vitnað: „Komið, börn, hlýðið á mig, ég vil kenna yður ótta Drottins. • Ef einhver óskar lífs, þráir lífdaga til þess að njóta hamingjunnar, • þá varðveit tungu þína frá illu og varir þínar frá svikatali, • forðast illt og gjörðu gott, leita friðar og legg stund á hann. (Sálmar 34:12-15); og þar sem að aftur kemur vitnað: „Ungur var ég og gamall er ég orðinn, en aldrei sá ég réttlátan mann yfirgefinn né niðja hans biðja sér matar. • Ætíð er hann mildur og lánar, og niðjar hans verða öðrum til blessunar. • Forðastu illt og gjörðu gott, þá munt þú búa kyrr um aldur, • því að Drottinn hefir mætur á réttlæti og yfirgefur ekki sína trúuðu. Þeir verða eilíflega varðveittir, en niðjar óguðlegra upprætast. • Hinir réttlátu fá landið til eignar og búa í því um aldur. • Munnur réttláts manns mælir speki og tunga hans talar það sem rétt er. (Sálmar 37:25-30); sem og annarstaðar vitnar: „Vissulega villast þeir, er ástunda illt, en ást og trúfesti ávinna þeir sér, er gott stunda. (Orðskviðir 14:22)“; sem er jú bara partur af því hvað Gamla Testamentið hefur að segja um muninn á milli góðu og illu.

Þar sem að Nýja Testamentið kemur til með að vitna: „Gjaldið ekki illt fyrir illt eða illmæli fyrir illmæli, heldur þvert á móti blessið, því að þér eruð til þess kallaðir að erfa blessunina. • Sá sem vill elska lífið og sjá góða daga, haldi tungu sinni frá vondu og vörum sínum frá að mæla svik. • Hann sneiði hjá illu og gjöri gott, ástundi frið og keppi eftir honum. • Því að augu Drottins eru yfir hinum réttlátu og eyru hans hneigjast að bænum þeirra. En auglit Drottins er gegn þeim, sem illt gjöra. • Hver er sá, er mun gjöra yður illt, ef þér kappkostið það sem gott er? (Fyrsta Pétursbréf 3:9-13)“, þar sem svarið er að lokum: „Breyttu ekki eftir því, sem illt er, minn elskaði, heldur eftir því, sem gott er. Sá sem gott gjörir heyrir Guði til, en sá sem illt gjörir hefur ekki séð Guð. (Þriðja Jóhannesarbréf 11)“, enda mörg rit að ganga í gegnum, til að læra vita muninn á milli góðu og illu, sem auðvitað er fróðleikur einn að geta lært að ganga eftir, þegar maður lærir að skilgreina muninn þar á milli, hvað er rétt og rangt, enda alltaf val allra að læra skilgreina muninn þar á milli.

Svona vitnar jú partur af báðum bókum Gamla Testamentisins og Nýja Testamentisins um það hver munurinn er á milli góðu og illu, sem hver og einn getur lært af. Nema einhver annar spaklegur sé með miklu betri uppskrift á því hvað gott og illt í rauninni þýðir. Þá er alltaf fróðlegt að vita hvað sú speki kann að vera, sem getur frætt hvern og einn hvernig á að lifa réttlátu og eðlilegu líferni, ef einhver hefur betri svar en það sem biblían sjálf kennir um þessa tvo hluti. Það er að segja ef einhver núna á dögum, þekkir orðið muninn á milli réttu og röngu, sannleikanum og lyginni, kærleikanum og vanvirðingunni, öllu því sem biblían kennir hver munnurinn er á milli þessa allra hluta. Enda alltaf fróðleg bók til að læra að skilja, ef maður gefur sig góðan tíma í að skilja hvað það bókasafn hefur að vitna, einsog kom vitnað úr þeim báðum ritum hver munurinn er á milli góðu og illu. Þannig á meðan, njótið lífsins, berið virðingu fyrir hvort öðru í kærleik, með því að kunna að virða hvort annað, og læra þá erfiðu kúnst að gera öðrum gott, enda kostar ekkert, nema að fá virðingu aftur til baka.

Og ef einhver vill kynnast trúnni, þá eru allir velkomnir til að skoða þá Facebook síðu, sem heitir bæði á Íslensku og Ensku, sem: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast betur trúnni.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.

Vita Trúarsöfnuðir Hver Guð Er?

Til eru allskonar kenningar mitt á meðal trúarsafnaða undir ýmsum nöfnum sem segjast vita hver Guð er. Og þegar maður skoðar vandlega hvað ritningin kennir, þá lærir maður að vita hvað ritningin hefur að vitna um þann sem er kallaður í uppruna tungumálinu: „Elohim“ á Hebresku, og: „Theos“ á Grísku, sem einfaldlega þýðir: „Almáttugur“, á meðan að biblíuþýðingar hafa titilnafngreint þann karakter sem: „Guð“. Þar sem að samkvæmt biblíuþýðendum, þá er uppruna orðið skilið vera fleirtöluorð, í eintöluorði, þegar vitnað er um þann eina sannan Guð sem kemur fram í allri ritningunni sem einn Guð, en aldrei sem margir guðir, einsog  ritningin sjálf vitnar: „Heyr Ísrael! (Yahweh) Drottinn er vor (Elohim) Guð; hann einn er (Yahweh) Drottinn! (Fimmta Mósebók 6:4)“, og: „Já, svo segir (Yahweh) Drottinn, sá er himininn hefir skapað _ hann einn er (Elohim) Guð, sá er jörðina hefir myndað og hana til búið, hann, sem hefir grundvallað hana og hefir eigi skapað hana til þess, að hún væri auðn, heldur myndað hana svo, að hún væri byggileg: Ég er (Yahweh) Drottinn, og enginn annar. (Jesaja 45:18)“, þar sem að nafnið: „Yahweh“, er sá sem er titilnefndur: „Drottinn“ samkvæmt biblíuþýðendum, er sá sem yfirleitt kemur fram sem einn Guð, en aldrei sem aðrir guðir.

Sem og mitt á meðal margra trúarsafnaða er til sú kenning, að Guð sé þrír, ekki þrír, heldur einn, kallaður sem: „Þrenning“, sem og lesendur ritningarinnar munu aldrei finna, enda er þetta orðatiltæki ekki til, nema í trúarjátningu Kaþólskunnar sem bjó til þetta hugtak, sem margir trúarsöfnuðir nú á dögum hafa tekið að sér sem sönnun að Guð sé þrenning, þótt að lesendur ritningarinnar munu aldrei finna þetta orðatiltæki í biblíunni, né hugtak þess, sem einfaldlega þýðir, að öll biblían sjálf kennir ekki þessa kenningu.

Og þótt að öll ritningin kennir ekki þessa kenningu. Þá vilja flest margir trúarsöfnuðir trúa því að þessi kenning sé til staðar í biblíunni, þótt þau hafa enga sönnun fyrir því að Guð hafi einhvern tíman vitnað um sig sjálfan sem þríguð kallaður: „Þrenning“, þá vilja þessir vissir villu trúarsöfnuðir telja það að Guð hafi í rauninni logið um sig sjálfan, þegar Hann vitnaði allan tíman að Hann væri bara einn Guð, og enginn annar nema Hann einn. Og af hverju er þá þrenningin kennd, ef hún er ekki upphaflega kennd í biblíunni?

Er sú spurning sem trúarsöfnuður eiga erfitt með að geta svarað, enda kennir biblían ekki þessa kenningu. Og þótt að ritningin kennir ekki þrenninguna, þá hafa margir trúarsöfnuðir bölvað þeim sem neita þessari kenningu, þótt að hún sé hvergi að finna í biblíunni, þá hafa margar manneskjur verið bölvaðar í að trúa ekki á þessa lyga þrenningu sem Kaþólska skurðgoðadýrkandakirkjan byrjaði að setja í sína trúarjátningu um það bil árið 381 á okkar ártímatali, enda voru mjög margir drepnir af Kaþólsku skurðgoðadýrkendakirkjunni á sínu tímabili, í það eitt, að trúa ekki á þessa þrenningu sem er ekki kennt í biblíunni. Þannig ef biblían kennir ekki um þrenninguna sjálfa, hvaðan kemur þá sú kenning ef biblían kennir hana ekki?

Samkvæmt þeim sem trúa á þessa kenningu, þá munu þau vitna úr Matteusarguðspjalli 28:19-20, þar sem Jesús vitnaði: „Farið því og gjörið allar þjóðir að lærisveinum, skírið þá í nafni föður, sonar og heilags anda, • og kennið þeim að halda allt það, sem ég hef boðið yður. Sjá, ég er með yður alla daga allt til enda veraldar.“, þar sem að orðin: „skírið þá í nafni föður, sonar og heilags anda,“ er talið vera að vitna um þríguðinn kallaður sem: „Þrenning“, útfrá því að versið vitnar bara um eitt nafn, sem: „skírið þá í nafni“ einhvers sem er kallaður faðir, sonur og heilagur andi, með því að vitna að Jesús Kristur hafi kennt lærisveinum sínum að skíra í þríguða nafni. En er ritningaversið að kenna þann trúaða, að skíra í einhverju þríguða nafni?

Nei ef einhver mun skoða hvernig biblían vitnar um skírnina sjálfa, þá skírðu lærisveinarnir sem seinna meir urðu kallaðir postular, alltaf í Jesú nafni, en aldrei:  „í nafni föður, sonar og heilags anda,“ einsog vitnar: „Pétur sagði við þá: "Gjörið iðrun og látið skírast hver og einn í nafni Jesú Krists til fyrirgefningar synda yðar; þá munuð þér öðlast að gjöf heilagan anda. (Postulasaga 2:38)“, og aftur þar sem vitnar: „Og hann bauð, að þeir skyldu skírðir verða í nafni Jesú Krists. Síðan báðu þeir hann að standa við í nokkra daga. (Postulasaga 10:48)“, og að lokum: „Þá mælti Páll: "Jóhannes skírði iðrunarskírn og sagði lýðnum að trúa á þann, sem eftir sig kæmi, það er á Jesú." • Þegar þeir heyrðu þetta, létu þeir skírast til nafns Drottins Jesú. (Postulasaga 19:4-5)“; sem sýnir í þessum versum, þá notuðu postularnir alltaf Jesú nafn, til  að skíra þann trúaða, en ekki í einhverju þríguða nafni, einsog margir trúarsöfnuðir gera þegar þau skíra þann trúaða yfirleitt í þríguða nafni, sem og postularnir gerðu aldrei, einsog versin vitna hvernig postularnir á þeim tíma skírðu þann trúaða alltaf í Jesú nafni.

Enda vitnar biblían um skírnina, um dauða og upprisu Jesú Krists, einsog vitnar: „Vér erum því dánir og greftraðir með honum í skírninni, til þess að lifa nýju lífi, eins og Kristur var upp vakinn frá dauðum fyrir dýrð föðurins. (Rómverjabréf 6:4), og: „Með því var skírnin fyrirmynduð, sem nú einnig frelsar yður, hún sem ekki er hreinsun óhreininda á líkamanum, heldur bæn til Guðs um góða samvisku fyrir upprisu Jesú Krists, • sem uppstiginn til himna, situr Guði á hægri hönd, en englar, völd og kraftar eru undir hann lagðir. (Fyrsta Pétursbréf 3:21-22)“. Sem sýnir að skírnin sjálf er fyrirmynd um dauða og upprisu Jesú Krists, sem hver og einn tekur að sér þegar þau  skírast, eftir að þau læra um það hver Jesús er, og taka þá valda ákvörðun að vilja ganga í fótspor Krists, sem trúarjátning um það að þau trúa á dauða og upprisu Jesú Krists, og þau séu tilbúinn til þess að líkjast Honum, með því að skírast í Jesú nafni, til minningar um upprisu Hans sem uppstiginn til himna, þar sem Kristur situr Guði á hægri hönd, sem sonur Guðs okkar himna Föður sem býr á himnum, en ekki hér á jörðu.

Og síðan þegar trúarsöfnuðir vitna um Jesú Krist, þá vilja þau yfirleitt vitna að Jesús sé sjálfur Guð, sem skapaði himin og jörð. Með því að afneita þess, að Jesús eigi sér himna Föður, þar sem að ritningin sjálf vitnar: „þá höfum vér ekki nema einn Guð, föðurinn, sem allir hlutir eru frá og líf vort stefnir til, og einn Drottin, Jesú Krist, sem allir hlutir eru til orðnir fyrir og vér fyrir hann. (Fyrsta Korintubréf 8:6)“, þá vilja margir vitna um það, að sá eini Guð, okkar himna Faðir, sé ekki skaparinn sem skapaði allt í gegnum Son sinn, enda í þeirra augum þá er Jesús Guð, sem skapaði allt sem til er, en ekki okkar himna Faðir, sem er Guð sjálfur.

Enda þegar trúarsöfnuðir reyna að sanna að Jesús sé Guð, þá vitna þau yfirleitt þau vers, sem vitna: „Í upphafi var Orðið og Orðið var hjá Guði og Orðið var Guð. • Hann var í upphafi hjá Guði. • Allt varð til fyrir hann, án hans varð ekki neitt sem til er. (Jóhannesarguðspjall 1:1-3), þar sem orðin: „og Orðið var Guð“, er ekki rétt þýtt, enda vitnar Guðbrandsbiblían sjálf enda orðin sem: „og Guð var það Orð“, einsog Gríska uppruna ritningin vitnar um síðustu orðin, sem biblíuþýðendur hafa breitt útfrá þeirra eigin kenningu að Jesús sé Guð. Sem og þau líka vitna um, þegar þau vitna þetta vers hér, sem vitnar: „Enginn hefur nokkurn tíma séð Guð. Sonurinn eini, Guð, sem er í faðmi föðurins, hann hefur birt hann. (Jóhannesarguðspjall 1:18)“; enda er setningin: „Sonurinn eini, Guð,“ ekki í uppruna Gríska textanum sem vitnar bara um: „Sonurinn eini,“ með því að vitna ekki um: „Guð“, í versinu sjálfu, einsog [KJV] Enska þýðingin vitnar um, sem: „No man hath seen God at any time, the only begotten Son, which is in the bosom of the Father, he hath declared him.“, sem þýðir á Íslensku: „Enginn hefur nokkurn tíman séð Guð, hinn eingetni Sonur, sem er í faðmi Föðurins, hann hefur kunngjört hann.“; sem sýnir, að biblíuþýðendur bættu við: „Guð“ í versið sjálft, til þess að geta sagt að Jesús sé Guð sjálfur, en ekki að Hann sé fæddur sem Sonur Guðs, heldur að Hann sé Guð sem allt skapaði. En eru versin að vitna um það að Jesús sé Guð, einsog margir trúarsöfnuðir vilja vitna um þessi vers?

Einfalda svarið við þessari spurningu er: „Nei“. En þar sem að margir trúarsöfnuðir hafa búið til sínar eigin kenningar um það hvað biblían kennir, þá er þeim alveg nákvæmlega sama um það, þótt þau kenna þá villikenningu að Jesús sé Guð sjálfur, enda trúa trúarsöfnuðirnir meira á trúarjátningu Kaþólsku skurðgoðadýrkendakirkjunnar, meira en það sem biblían kennir. Þess vegna hafa margir lent í því, að vera bölvaðir ef þau neita því að Jesús sé ekki Guð, og að þrenningin sé ekki kennt í biblíunni, einsog maður hefur lent í, þegar maður hefur vitnað um þessa villukenningu sem er ekki til í biblíunni. Þannig ef biblían vitnar aldrei að Jesús sé Guð, og að þrenningin sé ekki kennt í biblíunni, hvernig vitnar þá biblían sjálf um Guð, ef Hann er ekki Jesús Kristur sjálfur, og ekki þríguðinn sjálfur sem kallast þrenning, hver er þá Guð?

Því samkvæmt trú Gyðinga sem trúa á Gamla Testamentið, þá vitna þeir að það er bara til einn Guð, og það er enginn annar Guð til, nema Hann einn. Enda var Kristur Jesús sonur Guðs sjálfur spurður um æðstu boðorð ritningarinnar, einsog vitnar: „Þá kom til hans fræðimaður einn. Hann hafði hlýtt á orðaskipti þeirra og fann, að Jesús hafði svarað þeim vel. Hann spurði: "Hvert er æðst allra boðorða?" • Jesús svaraði: "Æðst er þetta: ,Heyr, Ísrael! Drottinn, Guð vor, hann einn er Drottinn. • Og þú skalt elska Drottin, Guð þinn, af öllu hjarta þínu, allri sálu þinni, öllum huga þínum og öllum mætti þínum.` • Annað er þetta: ,Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig.` Ekkert boðorð annað er þessum meira." • Fræðimaðurinn sagði þá við hann: "Rétt er það, meistari, satt sagðir þú, að einn er hann og enginn er annar en hann. • Og að elska hann af öllu hjarta, öllum skilningi og öllum mætti og elska náungann eins og sjálfan sig, það er öllum brennifórnum og sláturfórnum meira." • Jesús sá, að hann svaraði viturlega, og sagði við hann: "Þú ert ekki fjarri Guðs ríki." Og enginn þorði framar að spyrja hann. (Markúsarguðspjall 12:28-34)“; sem hér með sýnir, að Jesús sem fæddist sem Gyðingur, trúði sjálfur á það að Guð sé einn, að minnstakosti þegar: „Fræðimaðurinn sagði þá við hann: "Rétt er það, meistari, satt sagðir þú, að einn er hann og enginn er annar en hann.“, og Kristur „sagði við hann: "Þú ert ekki fjarri Guðs ríki." Og enginn þorði framar að spyrja hann.“, vitnandi um það að fræðimaðurinn sjálfur hafði rétt fyrir sér, þegar Jesús Kristur sonur Guðs játaði að það sé bara til einn Guð, og enginn annar nema Hann einn er Guð. Þannig af hverju vitna margir trúarsöfnuðir að Jesús sé Guð sjálfur, þótt Hann vitnaði að það sé bara til einn Guð, var Jesús að ljúga að fræðimanninum þegar Kristur vitnaði að það sé bara til einn Guð?

Nei Kristur Jesús sem var fæddur af anda Guðs, vitnaði aldrei um sig sjálfan sem Guð, þótt að sumir Gyðingar á Hans tíma töldu að Jesús hafði verið að vitna um sig sjálfan sem Guð, einsog vitnar: „Ég og faðirinn erum eitt." • Gyðingar tóku aftur upp steina til að grýta hann. • Jesús mælti við þá: "Ég hef sýnt yður mörg góð verk frá föður mínum. Fyrir hvert þeirra verka viljið þér grýta mig?" • Gyðingar svöruðu honum: "Vér grýtum þig ekki fyrir góð verk, heldur fyrir guðlast, að þú, sem ert maður, gjörir sjálfan þig að Guði." • Jesús svaraði þeim: "Er ekki skrifað í lögmáli yðar: ,Ég hef sagt: Þér eruð guðir`? • Ef það nefnir þá guði, sem Guðs orð kom til, _ og ritningin verður ekki felld úr gildi, _ • segið þér þá við mig, sem faðirinn helgaði og sendi í heiminn, að ég guðlasti, af því ég sagði: ,Ég er sonur Guðs`? (Jóhannesarguðspjall 10:30-36)“; sem sýnir hvernig Gyðingarnir sjálfir náðu ekki að skilja þegar Jesús vitnaði: „Ég og faðirinn erum eitt.", einsog versið sjálft vitnar um þann atburð, þar sem að Kristur Jesús svaraði þeim með spurningu: „af því ég sagði: ,Ég er sonur Guðs`?“, enda fæddist Kristur ekki sem Guð sjálfur, heldur sem Sonur Guðs, einsog Kristur Jesús sjálfur vitnaði um það sem Gyðingarnir skildu ekki, einsog mjög margir trúarsöfnuðir gera núna á okkar dögum, þegar þau vitna að Jesús sé Guð. Þannig hvað átti Jesús við þegar Hann svaraði Gyðingunum: "Er ekki skrifað í lögmáli yðar: ,Ég hef sagt: Þér eruð guðir`?“, var Jesús Kristur ekki að játa að Hann sé Guð með þessa spurningu, einsog biblían vitnar um þá spurningu?

Svarið er: „Nei“, enda vitnar ritningin sjálf um það sem Kristur vitnaði: „Þeir hafa eigi skyn né skilning, þeir ráfa í myrkri, allar undirstöður jarðarinnar riða. • Ég hefi sagt: "Þér eruð guðir og allir saman synir Hins hæsta, • en sannlega skuluð þér deyja sem menn, falla sem einn af höfðingjunum." (Sálmar 82:5-7)“, og: „Látum þá koma með málefni sín og kunngjöra oss, hvað verða muni. Gjörið kunnugt það sem áður var, svo að vér getum hugleitt það! Látið oss heyra, hvað koma á, svo að vér vitum, hvað í vændum er! • Gjörið kunnugt, hvað hér eftir muni fram koma, svo að vér megum sjá, að þér eruð guðir! Gjörið annaðhvort af yður gott eða illt, svo að við fáum reynt með okkur og sjón verði sögu ríkari. • Sjá, þér eruð ekkert og verk yðar ekki neitt! Andstyggilegur er sá, sem yður kýs! (Jesaja 41:22-24)“; sem sýnir, að Jesús var ekki að Guðlasta þegar hann vitnaði: „Ég og faðirinn erum eitt.", sem og Gyðingarnir skildu ekki, einsog margir trúarsöfnuðir gera núna á okkar dögum, þegar margir söfnuðir vitna að Kristur sé Guð, einsog Gyðingarnir gerðu þegar þeir misskildu Jesú, Son Guðs. Því eina leiðin til þess að skilja betur hvað Jesús átti við, þegar Hann vitnaði: „Ég og faðirinn erum eitt.", einsog ritningin sjálf gefur vitni um þann vitnisburð frá Syni Guðs, þá er jú best að leifa bæn Jesú Krists að útskýra hvað Hann átti í rauninni við, einsog vitnar: „Ég bið fyrir þeim. Ég bið ekki fyrir heiminum, heldur fyrir þeim sem þú hefur gefið mér, því að þeir eru þínir, • og allt mitt er þitt og þitt er mitt. Í þeim er ég dýrlegur orðinn. • Ég er ekki lengur í heiminum. Þeir eru í heiminum, en ég kem til þín. Heilagi faðir, varðveit þá í þínu nafni, því nafni, sem þú hefur gefið mér, svo að þeir verði eitt eins og við. (Jóhannesarguðspjall 18:9-11), og: „Ég bið ekki einungis fyrir þessum, heldur og fyrir þeim, sem á mig trúa fyrir orð þeirra, • að allir séu þeir eitt, eins og þú, faðir, ert í mér og ég í þér, svo séu þeir einnig í okkur, til þess að heimurinn trúi, að þú hefur sent mig. • Og ég hef gefið þeim þá dýrð, sem þú gafst mér, svo að þeir séu eitt, eins og við erum eitt, • ég í þeim og þú í mér, svo að þeir verði fullkomlega eitt, til þess að heimurinn viti, að þú hefur sent mig og að þú hefur elskað þá, eins og þú hefur elskað mig. (Jóhannesarguðspjall 18:20-23)“; sem hér með sýnir, að hver sem tilheyrist Kristi Jesú, er í Guði himna Föður, sem eitt, einsog Jesús sjálfur er í Föðurnum, og Faðirinn er í Syninum, þannig eru allir trúaðir einsog Kristur Jesús Sonur Guðs er í sínum heilaga himna Föður, sem eitt.

Enda kemur annarstaðar vitnað: „En þér hafið smurning frá hinum heilaga og vitið þetta allir. • Ég hef ekki skrifað yður vegna þess, að þér þekkið ekki sannleikann, heldur af því að þér þekkið hann og af því að engin lygi getur komið frá sannleikanum. • Hver er lygari, ef ekki sá sem neitar, að Jesús sé Kristur? Sá er andkristurinn, sem afneitar föðurnum og syninum. • Hver sem afneitar syninum hefur ekki heldur fundið föðurinn. Sá sem játar soninn hefur og fundið föðurinn. • En þér, látið það vera stöðugt í yður, sem þér hafið heyrt frá upphafi. Ef það er stöðugt í yður, sem þér frá upphafi hafið heyrt, þá munuð þér einnig vera stöðugir í syninum og í föðurnum. (Fyrsta Jóhannesarbréf 2:20-24)“; sem hér sýnir, að þrenningin sjálf: „afneitar föðurnum og syninum“, einsog ritningin orðar það, hvernig: „andkristurinn“ neitar að Faðirinn og Sonurinn eru sameinaðir sem eitt. Og ef einhver mun lesa ritningaversin hér: „Hver er sá, sem sigrar heiminn, nema sá sem trúir, að Jesús sé sonur Guðs? • Hann er sá sem kom með vatni og blóði, Jesús Kristur. Ekki með vatninu einungis, heldur með vatninu og með blóðinu. Og andinn er sá sem vitnar, því að andinn er sannleikurinn. • Því að þrír eru þeir sem vitna [í himninum: Faðirinn, orðið og heilagur andi, og þessir þrír eru eitt. Og þeir eru þrír sem vitna á jörðunni:] • Andinn og vatnið og blóðið, og þeim þremur ber saman. • Vér tökum manna vitnisburð gildan, en vitnisburður Guðs er meiri. Þetta er vitnisburður Guðs, hann hefur vitnað um son sinn. • Sá sem trúir á Guðs son hefur vitnisburðinn í sjálfum sér. Sá sem ekki trúir Guði hefur gjört hann að lygara, af því að hann hefur ekki trúað á þann vitnisburð, sem Guð hefur vitnað um son sinn. • Og þetta er vitnisburðurinn, að Guð hefur gefið oss eilíft líf og þetta líf er í syni hans. • Sá sem hefur soninn á lífið, sá sem ekki hefur Guðs son á ekki lífið. (Fyrsta Jóhannesarbréf 5:5-12); þá mun sá trúaði taka eftir því, hvernig vers 7 í hornklofa, mun vitna: „Því að þrír eru þeir sem vitna [í himninum: Faðirinn, orðið og heilagur andi, og þessir þrír eru eitt. Og þeir eru þrír sem vitna á jörðunni:]“, þar sem að biblían mun vitna með litlum bókstafi fyrir ofan enda versins, að: „Orðin innan hornklofans vantar í sum handrit.“, sem þýðir, að: „Faðirinn, orðið og heilagur andi, og þessir þrír eru eitt.“; er ekki að finna í eldri handritum ritningarinnar, sem hefði geta verið sönnun þess að biblían sjálf vitnar um þrenninguna, sem og ritningin gerir ekki, enda vita flest allir sem hafa kynnt sér uppruna ritin, að þetta vers, er ekki til í eldri ritum ritningarinnar, þótt margir reyna að nota þetta vers til að sanna þrenninguna, sem biblían sjálf aldrei kennir.

Enda þegar einhverjir munu lesa aðrar biblíur, þá munu þau taka eftir því að partur af versi 7 vantar í þeim öðrum biblíum, með þær upplýsingar, að partur af versinu vantar í sum handrit, einsog Íslenska biblían sjálf vitnar um það, sem þýðir, að jafnvel þrenningarkenningar trúar einstaklingar, munu viðurkenna að þetta vers er ekki að finna í eldri ritum biblíunnar, þótt þeir trúa á þrenninguna, sem biblían sjálf vitnar ekkert um. Enda munu flest aðrar biblíur vitna: „Því að þrír eru þeir sem vitna • Andinn og vatnið og blóðið, og þeim þremur ber saman.“, með því að sleppa orðunum: „[í himninum: Faðirinn, orðið og heilagur andi, og þessir þrír eru eitt. Og þeir eru þrír sem vitna á jörðunni:]“, með þær upplýsingar hvernig þessi orð eru ekki til í eldri ritum, einsog kom vitnað af hverju partur af versinu vantar í flest allar aðrar biblíur, sem hefði geta verið sönnun þess, að biblían vitnar um þrenninguna, sem sú ritbók gerir ekki, enda er bara til einn Guð, en ekki margir guðir.

Og einsog titill greinarinnar spyr: „Vita Trúarsöfnuðir Hver Guð Er?“, þá sést að margir af þeim trúarsöfnuðum sem vitna úr biblíunni, vita í rauninni ekki hver Guð er, þótt þau segjast vita  það. Enda tók það mjög langan tíma hjá Kaþólsku skurðgoðadýrkendakirkjunni að rífast um þrenninguna, sem endaði í að vera sem trúarjátning margra trúarsafnaða, sem aðallega fara eftir hefðum Kaþólskunnar, sem afneitar bæði himna Föðurinn Guð og Son Guðs sem fæddist af anda síns himna Föður, einsog vitnar: „Fæðing Jesú Krists varð með þessum atburðum: María, móðir hans, var föstnuð Jósef. En áður en þau komu saman, reyndist hún þunguð af heilögum anda. • Jósef, festarmaður hennar, sem var grandvar, vildi ekki gjöra henni opinbera minnkun og hugðist skilja við hana í kyrrþey. • Hann hafði ráðið þetta með sér, en þá vitraðist honum engill Drottins í draumi og sagði: "Jósef, sonur Davíðs, óttastu ekki að taka til þín Maríu, heitkonu þína. Barnið, sem hún gengur með, er af heilögum anda. (Matteusarguðspjall 1:18-20)“, og síðan: „Og engillinn sagði við hana: "Óttast þú eigi, María, því að þú hefur fundið náð hjá Guði. • Þú munt þunguð verða og son ala, og þú skalt láta hann heita JESÚ. • Hann mun verða mikill og kallaður sonur hins hæsta. Drottinn Guð mun gefa honum hásæti Davíðs föður hans, • og hann mun ríkja yfir ætt Jakobs að eilífu, og á ríki hans mun enginn endir verða." • Þá sagði María við engilinn: "Hvernig má þetta verða, þar eð ég hef ekki karlmanns kennt?" • Og engillinn sagði við hana: "Heilagur andi mun koma yfir þig og kraftur hins hæsta mun yfirskyggja þig. Fyrir því mun og barnið verða kallað heilagt, sonur Guðs. (Lúkasarguðspjall 1:30-35)“; sem einfaldlega sýnir hvernig Jesús fæddist, kallaður: „heilagt, sonur Guðs“, sem er sá eini sem er fæddur af anda Guðs, einsog kom vitnað í þessum versum. Sem og er líka sá eini sem er fæddur að ofan, einsog vitnar: „Sannlega, sannlega segi ég þér: Vér tölum um það, sem vér þekkjum, og vitnum um það, sem vér höfum séð, en þér takið ekki á móti vitnisburði vorum. • Ef þér trúið eigi, þegar ég ræði við yður jarðnesk efni, hvernig skylduð þér þá trúa, er ég ræði við yður um hin himnesku? • Enginn hefur stigið upp til himins, nema sá er steig niður frá himni, Mannssonurinn. (Jóhannesarguðspjall 3:11-13)“, og þar sem vitnar: „Sá sem kemur að ofan, er yfir öllum. Sá sem er af jörðu, hann er af jörðu og talar af jörðu. Sá sem kemur af himni, er yfir öllum • og vitnar um það, sem hann hefur séð og heyrt, og enginn tekur á móti vitnisburði hans. (Jóhannesarguðspjall 3:31-32), þar sem að lokum vitnar: „Jesús sagði við þá: "Sannlega, sannlega segi ég yður: Móse gaf yður ekki brauðið af himni, heldur gefur faðir minn yður hið sanna brauð af himni. • Brauð Guðs er sá, sem stígur niður af himni og gefur heiminum líf." (Jóhannesarguðspjall 6:32-33)“, sem einfaldlega sýnir hvernig Jesús er sá eini sem kom að ofan, fæddur af anda  Guðs, kallaður sem Sonur Guðs.

Og þar sem þetta er frekar löng grein, þá mun maður stoppa hér, og leifa þeim sem lesa þessa grein, segja sínar skoðanir hvað biblían hefur að vitna um það sem þessi grein vitnar um. Þannig megi sá Almáttugi skapari himins og jarðar, okkar himna Faðir, opinbera þeim sem trúa, hvað ritningin hefur að vitna um bæði Föðurinn og Soninn, sem fæddist af himnum ofan, kallaður: „heilagt, sonur Guðs“.

Og ef einhver vill kynnast trúnni, þá eru allir velkomnir til að skoða þá Facebook síðu, sem heitir bæði á Íslensku og Ensku, sem: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast betur trúnni.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.

Skrítin byrjun á kosningarárum!

Jæja, hvað höfum við grætt á kosningum 2021, er hún ekki bara eins og spennandi bíómynd, Covid hitt og þetta, og aðrir furðulegir atburðir sem hingað til gerast á undanförnum kosningum. Að fínu klæðin sýna sig, og segja bara: „Þetta er í góðu lagi, taktu bara þriðju sprautuna, hún mun bjarga öllum málum.“, því miður hefur maður heyrt þetta of oft, eins og rispuð plata, að sprauta hitt og sprauta (eða einhver spennandi nammi pilla) mun hókus pókus bjarga því að nú verandi ráðherrar, eru því miður ekki að hugsa um: „Allir skulu“. Er jú stór spurning: „Skulu vera hvað?“.

Þannig hvað höfum við grætt. Ennþá spítala vandinn útaf faraldrinum, frá okkar svokallaðri ríkistjórna, sem leikur ennþá sömu bíómyndina, sem maður horfði á, áður en þetta Covid dæmi kom upp og þegar þetta hundleiðinlega dæmi byrjaði að koma sem faraldur, og aðallega spítala vandi þjóðarinnar sem er búinn að vera vandi í langan tíma í mörg herrans ár, og síðan má maður ekki steingleyma kosninga galla vandanum sem ennþá er verið að skoða. Er þetta bara ekki sama bíómyndin, enda er þetta voða lítið að breytast þegar þingheimur ræður orðið ekki við að höndla faraldur, ekki bara Covid, heldur þeirra eigin verk í að hafa ekki nóg stjórn á þessum dauðvalda faraldri, plús að ráða ekki almennilega við spítala vanda sinna eigin þjóðar. Þannig er þetta það sem maður kaus?

Nei, er auðvelda svarið. En fyrir þau sem kusu þetta aftur yfir okkur. Er risastórt spurningarmerki?

Þannig það verður bara að koma í ljós, hvort maður sé að horfa á sömu bíómyndina, eða hvort maður græddi eitthvað á því að kjósa, eða hvort þetta haldi bara ekki áfram eins og önnur þingár hafa sýnt sig, sem er: „Varla ekkert hefur breyst, takið upp grímuna, enda munu allar sprauturnar sem þau munu bjóða ykkur uppá, bjarga öllum málum, og líka innlögnum, og jafnvel dauðsföllum.“, er þetta ekki orðið eins og rispuð plata.

Því hvað höfum við grætt á þessum kosningum, er sú stjórn sem er til staðar núna að hugsa mjög vel um: „Allir skulu“. Vera hvað?

Veit ríkistjórnin það, alltaf spurning?

Þannig maður vonar að maður sé ekki að horfa á sömu bíómyndina, sem gerðist þegar þessi núverandi stjórn réði og ræður ríkjum, kom okkur í Covid 1, 2, 3, 4, takið upp grímuna, og líka þriðju sprautuna.

Vá hversu vel þessari drauma ríkistjórn margir dreymdu eftir, ef þetta er það sem kosið var, og að maður finnst eins og maður sé að horfa á sömu bíómyndina sem gerðist. Æi, maður nennir ekki að hugsa um það lengur, enda leiðinleg bíómynd. Enda er stjórnmál of flókin. Þannig njótið byrjunina á nýjum kosningum. Því svona er þetta bara: „Eða þarf þetta að vera svona?“, of flókin spurning.

Kær kveðja, Magnús Ragnar (Maggi Raggi), farið vel með ykkur.

Komið þið sæl kæru Íslendingar, hvernig hefur gengið áður með Alþingiskosningar?

Hingað til af mínum árum, þá er maður búinn að hlusta á þessa gjammandi þingmenn endalaust að lofa öllu. En síðan þegar þau eru kosinn, þá telja þau að þau séu æðri en við, þar með leifa þau sig að lifa meira lúxus lífi meira en: „ALLIR SKULU VERA JAFNIR FYRIR LÖGUM“. Hafið þið kjósendur einhvern tíman hugsað útí það þegar þið kjósið: „Hverjir eru jafnir fyrir hvaða lögum?“, maður bara spyr?

Kær kveðja, gangi ykkur vel að kjósa rétt, þegar kosið verður bráðlega, Magnús Ragnar (Maggi Raggi), sem sækist eftir því að kjósa rétt.

Að bera virðingu er ekki svo mjög flókið!

Til er allskonar dulspeki og heimspeki hvað langar þér að heyra um þá skrýtnu speki?

Enda búum við í allskonar speki flækjuheimi, sem furðulega endalaust spyr: „Hvar er nú sú allra flóknasta vinsælasta tískuflókna speki til í heimsmeistarabók að maður sé orðinn vinsældarbikar hitt og þetta dæmi, þar sem maður þarf að leita í allskonar netflækju dulspekiheima, til þess einfaldlega að fatta þá speki?“. Eitt sinn var spaklegur mennskur holdlegur maður sem vitnaði: „Það sem hefir verið, það mun verða, og það sem gjörst hefir, það mun gjörast, og ekkert er nýtt undir sólinni. (Prédikarinn 1:9)“. Og að lifa undir sólinni, er nú ekki auðvelt dans á rósum að vilja læra að lifa því lífi á okkar nútímaöld, enda er ekkert nýtt að gerast þar sem hefur gerst áður, nema það eina risastóra flókið spurningarmerki: „Hvað er nýtt til að læra eitthvað sem hefur ekki verið að gerast áður, því hvað er að gerast undir sólinni nú á dögum, er hún ekki bara endalaust að hringsólast kringum einhverja plánetu sem kallast jörð?“.

Njótið í virðingu, Magnús Ragnar (Maggi Raggi), sem lærir að bera virðingu, hver sem þið eruð, í þeim kærleik sem maður getur gefið, kveðja, farið mjög vel með ykkur, enda kostar ekkert, nema virðingu aftur til baka.