Furðulega Misskyldna Trú Margra!

Hvað ætli séu margir að trúa á einhvern: „Guð?“, enda mjög skrítin spurning? Því að flest mjög margir trúa á einhvern: „Guð“, í flóknu löngu skrítnu risastóru spurningarmerki?

Þar sem að maður í rúmlega 33 ár er ennþá trúaður, og er að læra vaxa rétt upp í þeirri trú, á meðan maður andar þessu lífi. Sú trú, sem maður trúir, er á Son okkar himna Föður; sá eingetni Sonur, sem af jarðnesku móðurkviði holdi og blóði fæddist, komin af sínum himna, Abba Föður; kallaður: „Jesús“, titlaður: „Kristur“, sem þýðir: „Sá smurði“, eingetni Sonur, síns eina heilaga Föður Skapara himins og jarðar. Enda jú trú sem gefur líf, ef kynnst er henni rétt, einsog ritin kennir um þá trú. Og er maður kynntist trúnni, kynntist maður margar leiðinlegar skuggahliðar trúarinnar, sem ekki var mjög gaman að kynnast í skrítnum villukenningum. Og þegar maður byrjaði á þeim tíma að læra ganga í trúnni, fór maður aðallega að taka á móti mest öllu því sem trúarsöfnuðirnir kenndi, ekki að vita maður lærði í einhverja villikenningu; haldandi mjög lengi, að maður væri lærandi það eina sem ritin er að vitna rétt um. Enda nýlega vaxandi í trúnni, kom óvart að vitna þær rangkenningar til aðra; ekki vitandi, að maður vitnaði ekki rétt, það sem öll biblíuritin vitna um. Og hvernig rangkenningar lærði maður hjá trúuðum, sem sögðust aðallega vera að vitna um það eina sem biblían er að kenna?

Í byrjun, mun vera: „Helvítið“, það víðfræga furðulega bölvsblót margra!

Í öðru, er hvernig syndin varð til; í gegnum Latneska orðið: „Lúsífer“, sem þýðir: „Ljósberi“; aðallega skilið einhverskonar skínandi: „Venus“ pláneta, sem mitt á meðal margra trúaðra kallast: „Satan“, og: „djöfullinn“; sá allra lúmski skrattapúki sem af himni féll til jarða, tælandi konuna Evu og manninn Adam, að drýgja bölv dauða skömm syndina gegn Skaparanum; líkjast dulbúnum skríðandi slægum snáki, vitnandi hvernig aðrir geti verið holdódauðlegir: „GUÐIR“, á himni, meðan þau lifa á jörðu, eilíflega drottnandi góð eða ill; sem syndina kynnti, skríðandi lygafaðir meðal allra, freistandi aðra að drýgja synd; sá fallni sendiboða stríðherengill, hatandi Guð sjálfan og allt manslíf; sem, guðpúkadýrkaður er af mörgum; sem syndina kynnti, einsog trúað er, vitlaust á það orð; án þess að skilja: „Lúsífer“ er ekki til, einsog kennt er um þá ljósaplánetu; einsog dularfullkenning, líkt við fallna illstjörnu alltaf hrapandi af himnum, mjög mikið skríðandi á jörðinni, birtast einsog dulbúin furðulegur lúmskur lygapúki!

Svo þriðja, er það þrenningin; sú kenning, Guð sé margar þrjár aðrar persónur, ekki: „3“ guðir; heldur bara aðallega alltaf: „1“, heimspekilega dularfulli óþekkjanlegi: „Guð“, ekki bara einn, heldur þrjú flókin spurningamerki. Það kann, að vera aðrar kenningar; en á meðan, eru þetta helstu og vinsælustu kenningarnar sem trúað er á, í mjög mörgum trúarsöfnuðum sem segjast vitna sannleika ritningarinnar; á meðan að maður lærði í flóknum erfiðleika, að þær kenningar, er það sem biblían kennir ekki alveg rétt. Og þar sem að maður vitnar um þrjár kenningar, sem vel er kennt mitt á meðal margra trúaðra. Skoðum þá bara tvær af þeim, enda búinn að skrifa um þrenninguna; sem hægt er að skoða, titlað: „Vita Trúarsöfnuðir Hver Guð Er?“, og líka: „Hvað Eru Aðrir Guðir?“, einsog kom til með að vera furðulega spurt!

Og skilja hvað kenningarnar fjalla um, munu þær skoðaðar vera talið upp, spurt einsog:
Kenning, [1]: „Hvernig er, Helvítið; er það elddíki til, því hvernig lítur sá staður út?“.
Kenning, [2]: „Hver er, Lúsífer; er sá kallaður nokkuð fallni Satan, og djöfullinn?“.

Enda ekki auðvelt að skrifa um, þar sem maður mun gera sitt allra besta; einsog biblíuritin ein munu koma til með að kenna, og vitna um þessa vandræðislega skrítna hluti; af hverju maður lítur á þær kenningar, sem rangvillukenningar. Þar með, lærum nú vandlega hvað biblían sjálf, hefur að vitna um báðar kenningarmar. Því hvað munu ritin vitna um þær biblíukenningar, eru þær báðar mjög réttar, eða alfarið mjög rangar, bara að spyrja?

Og svara spurningarnar vandlega, skoðum þá hvað biblíuritin mun vitna um þær furðulegar kenningar, sem kennt er mitt á meðal margra trúaðra, sem segjast kenna það sem ritin öll er að kenna; enda er sú ritbók vel notuð hjá þeim trúarsöfnuðum, sem segjast vitna sannleikann um það sem sú ritbók kemur til með að kenna. Búast má við mjög langa og flókna erfiða skrift, til að vita betur hvernig ritningin mun vitna um þær tvær kenningar, sem mikið er kennt hjá mörgum trúuðum, sem flest öll segjast vitna um það eina sem sú ritbók kennir!

Kenning, [1]: „Hvernig er, Helvítið; er það elddíki til, því hvernig lítur sá staður út?“.
Hverjir hafa ekki lent í, að einhver hafi bölvað aðra til að rotna í helvíti! Enda mjög vinsæl tískubólu orð mitt á meðal margra, bölvandi aðra að brenna í eitthvað eldvíti. Einsog maður hefur lent í, þegar maður stundaði marga af þeim trúarsöfnuðum. Sem er, líka skammarlegt að upplifa sem trúaður, að vera skelfdur þá ógnahótun að rotna í víti; ef alfarið var ekki farið eftir öllu, sem söfnuðirnir bölvuðu einhvern til að brenna í; einsog maður lenti í, að vera bölvaður að stikna í víti, af trúuðum sem segjast vita hvað biblían er að vitna um kvalarstaðin; sem sú ritbók, mun koma til með að vitna um; en ekki einsog margir trúaðir vitna um eldstaðin, sem ennþá er kennt aðallega logandi að steikja einhverja ennþá á lífi núna á okkar dögum, alltaf í eldkvöl daglega. Og ef vandlega er skoðað hvað ritin vitna, um eldvítið.

Þá kemur í ljós, að biblíuþýðendurnir voru ekki nógu heiðarleg þegar þau þýddu biblíuna útfrá þeim orðum sem Hebreska og Gríska trúarritin vitna um; því ef skoðað er Hebreska og Gríska orðið um þann stað sem vitnað er um; þá er aðallega bara eitt Hebreskt orð notað, kallað: „Sheol“, sem að útfrá Grískri þýðingu kom þýtt: „Hades“, sem í eldri Enskum þýðingum kom yfirleitt alltaf þýtt: „Hell“, sem á Íslensku þýðir: „Helvíti“; sem líka kemur borið fram útfrá tveim öðrum auka orðum, sem: „Gröfin“ og: „Pytti“, einsog uppruna þýðingin kemur borið fram útfrá skilning biblíuþýðenda, sem vitna hvað: „Sheol“, og: „Hedes“ þýðir í frumtungumáli ritningarinnar; yfirleitt þýtt: „Helvítið“, sem og margir eru dugleg í að bölva aðra til að deyja í. Enda ef skoðað eru nýrri Enskar þýðingar, munu flest allar vitna um: „Sheol“ eða: „Hedes“, ekki: „Hell“, einsog eldri þýðingarnar gerðu; enda mun það orð þýða: „Gröfin“ og: „Pytti“, ekki: „Helvíti“, útfrá upprunatungumálinu sem hefur verið vitlaust þýtt í biblíum, því miður. Og svo, er það setningin kölluð á Grísku: „Gehenna“, sem skilst: „12“, sinnum vera: „Helvítið“ sjálft, sem Kristur Jesús vitnaði um, aðallega líta út einsog: „Eldsdíki“ kvalastaður margra, þar sem aðallega allir ranglætismenn og illgjörðamenn munu öll lenda í, á allra síðasta loka degi; þegar Kristur mun konungur koma, frá hásætishimnum ofan, að dæma aðra eftir allri hegðun þeirra á jörðu, hvort það sé gott eða illt, þá munu allir dæmdir vera, einsog maður sjálfur, annaðhvort í: „Eldsdíkið“; eða í það ríki sem aðeins þau réttlátu komast inn, þar sem ekki er illska, hatur, lygi, ofbeldi, níðverk, fyrirlitning, dráp, stríð og allskonar illskuviðbjóður er ekki til á þeim dvalarstað; einsog biblían mun rétt vitna, hver munurinn er á milli þá staði. Og síðan að lokum, er það allra síðasta flókna orðið, kallað á Grísku: „Tartarus“, og er einu sinni notað; þar sem að seinna meir verður mjög vel skoðað, þegar að því mun bráðlega koma.

Þar með, skoðum hvernig ritningin hefur að vitna um: „Sheol“ og: „Hades“, síðan: „Gehenna“, að lokum: „Tartarus“, um hvað sú ritbók hefur að vitna um þau orð, sem því miður hefur verið oft bara kallað: „Helvíti“ hjá biblíuþýðendum; sem margir hafa verið bölvaðir til að brenna í, af þeim trúarsöfnuðum sem hræða aðra til þess að brenna í víti; þegar þau kenna allskonar villukenningar til sinna safnaðarmeðlima, ef þau gleypa ekki við þeim hótunum sem villu kennt er, og bölvað til sinna trúarsafnaðarmeðlima til að brenna í. Nú að vita hvað: „Sheol“ og: „Hades“ þýðir í uppruna tungumálinu, skoðum þá vandlega hvað biblían hefur að segja um þau orð. Þar sem í fyrsta sinn mun koma í Gamla Testamentinu, í Fyrsta Mósebók 37:34-35, vitnandi: „Þá reif Jakob klæði sín og lagði hærusekk um lendar sínar og harmaði son sinn langan tíma. • Og allir synir hans og allar dætur hans leituðust við að hugga hann, en hann vildi ekki huggast láta og sagði: "Með harmi mun ég niður stíga til sonar míns til heljar." Og faðir hans grét hann.“; þar sem orðin: „mun ég niður stíga til sonar míns til heljar.“, kemur fram í Enskri [KJV] þýðingunni, sem: „For I will go down into the grave unto my son mourning.“; þar sem sú þýðing vitnar hvernig Jakob, óskaði að vilja stíga: „til grafarinnar“, á meðan að Íslenska þýðingin mun vitna hvernig hann hafði í rauninni óskað eftir því að vilja stíga niður: „til heljar“; semsagt til helvítis, en ekki: „til grafarinnar“; einsog erlenda þýðingin, kemur til með að vitna um það ritningarvers.

Og þar sem Hebreska orðið: „Sheol“, er notað: „66“ sinnum í Gamla Testamentinu, sem útfrá Grísku kom þýtt: „Hades“, sem mun líka koma fram í Nýja Testamentinu vitnandi um það tískubóluorð; sem kallast útfrá blótsmunni mjög margra: „Helvítið“, án þess að hafa baun í bala um hvað það orð þýðir. Þannig hvernig mun biblían koma til með að kenna um þetta mjög misskilda og misnotaða bölv orð, sem er vinsælt hjá mörgum að óska þeim sem þau vanvirða, til að deyja og stikna í helvíti?

Því ef á að skilja mjög rétt hvað bölv tískuorðið í raun þýðir, þá er best að skoða það aldarfórna umdeilda bókasafn, einsog það ritverk kemur til með að kenna um þetta mjög misskyldna orð, margblótað sem helvíti á okkar dögum, margtuðað í gríni hjá mörgum sem tískubóla að bölva einhverjum til að brenna í víti, því miður. Enda samkvæmt Gamla Testamentinu, kemur orðið: „Sheol“, borið fram samkvæmt biblíunni aðeins: „66“ sinnum, þar með talið það ritningarvers sem maður byrjaði að vitna um, í þessari mjög flóknu skrift, um hvað biblían ein kennir. Og ef einhver er orðin þreytt á að vilja vita meira um hvað biblían hefur að vitna, þá er engin að stoppa einhverjum til að nenna lesa um hvað biblían ein kennir. Enda snýst skriftin um misskilda hluti, sem viðkvæmt getur verið hjá mjög mörgum að geta höndlað.

Og þar sem að Gamla Testamentið inniheldur: „39“ bundin saman fróðleg ritverk, sem samkvæmt þeirri biblíuþýðingu, skammstafað: [KJV], kom fram í þessari skrift, heitir í raun: [The King James Version], sú aðal þýðing, sem að margir trúarsöfnuðir nota; til þess að vitna, til aðra trúaðra; enda vinsæl biblíuþýðing, sem notað verður í þessari skrift, til að vita, af hverju sú þýðing mun vitna um: „Sheol“, sem: „Grave“, á Íslensku: „Gröfin“, als: „33“ sinnum, og: „Hell“, á Íslensku: „Helvíti“, als: „31“ sinnum, og að lokum: „Pit“, á Íslensku: „Pytti“, als: „2“ sinnum. Sem jú er mjög umdeilt orð, hvað það í rauninni þýðir, enda eru líka margar hryllingsmyndir, spennandi fullorðins og barna ævintýrasögur, sem hrekkjavöku draugahátíðir munu eiga mikið með að vilja vel fegra og fagna sér til konunglegra partýhátíða skemmtunar, vel skreitt, líkjast fjöldasirkusatriði að dýrka elska dauðan, einsog draugadauðaguði.

Enda er ekkert mjög skemmtilegt að vitna um dauðan, um þann eina stað þar sem einhver mun deyja í, á meðan að maður kemst ekki fram hjá því sem gerist í kringum manni, þegar margir mun lenda í grafarbakan, og vita ekkert hvað gerist í kringum okkur, nema þau séu ekki lengur á lífi, hvílandi á stað, sem heitir: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“ sjálft; sá eini staður, sem hver og einn lendir í, þegar einhver mun deyja. Og ef einhver er á grafarstað syrgjandi ættmissi sín, er sú tilfinning ekki skemmtileg að vita ekki hvert einhver endar.

Sem þýðir, maður samhryggist öll þau sem hafa misst ástvini sína; sem getur verið mjög erfitt, með að hafa misst, sem maður hefur líka gert; þannig farið mjög vel með ykkur öll, hver sem þið kunnið að vera. Og svo að maður fari ekki að ganga of langt í að særa einhverja aðra, sem maður þekkir ekkert, þá mun þessi vandræða skrift aðallega koma að snúast um, hvað biblían mun vitna um þann furðu skrítna brennsludvalarstað, sem hver og einn getur lent í; enda frekar mjög mikið misskiljanlegir hlutir, þar sem margir hafa fengið skelfilegar upplýsingar að ástvinir þeirra allra séu að grillast í víti, útfrá mjög margra rangvillukenninga túlkun um þann kvalastað, frá einhverjum sem ekki hafa lesið biblíuna rétt; og því miður, misnotað til að bölva hinum og þessum til að stikna í víti, þeim grafarstað sem flestir lenda í; sem er ekki auðvelt að vitna um, einsog ritin kemur til með að vitna um þann stað, sem sorglega margir lenda í. Því hver lendir aldrei einhvern tíman í grafarbakan, nákvæmlega einsog maður sjálfur?

Enda sleppur maður ekki við þann grafarstað, að einhvern tíman að ekki getað andað lengur, og deyja. En hvað gerist eftir dauðan? Veldur auðvitað öðrum áhyggjur, einsog manni sjálfum, enda ekki auðvelt að lifa þessu lífi, en svona er lífið; maður andar, maður hættir að anda, sem endar í það að maður deyr, andlaust sofandi steindautt lík, liggjandi hvílandi í einhveri gröf, þegar maður deyr, og mun ekkert vita af því, nema jú, vera bara kominn í gröfina. Og síðan þau einu sem munu koma til með að vita alfarið af því, eru því miður bara ástvinir, sem koma líka til með að kveðja: „Bless við einhvern, að hvílast í friði“; sem og jú, mjög margir vonast eftir að geta fengið þá hvíld, einhvern tíman í friði.

En ekki að martraða margdreyma um einhvern eldkvalarstað, sem sorglega hefur fengið þá slæma þýðingu blótorð: „Helvítið“, því miður. Einsog Gamla Testamentið mun halda áfram að vitna um þann eldstað, þá mun þessi skrift, skoða mjög vandlega hvernig þau ritningarvers hafa að vitna um Hebreska orðið: „Sheol“, kallað: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“, einsog kom áður fram í þessari skrift, hér að ofan. Þar sem að, mun koma vitna úr Íslensku þýðingunni: „Jakob faðir þeirra sagði við þá: "Þér gjörið mig barnlausan. Jósef er farinn, Símeon er farinn, og nú ætlið þér að taka Benjamín. Allt kemur þetta yfir mig." • Þá sagði Rúben við föður sinn: "Þú mátt deyða báða sonu mína, ef ég færi þér hann ekki aftur. Trúðu mér fyrir honum, og ég skal aftur koma með hann til þín." • En Jakob sagði: "Ekki skal sonur minn fara með yður, því að bróðir hans er dáinn og hann er einn eftir, og verði hann fyrir slysi á þeirri leið, sem þér farið, þá leiðið þér hærur mínar með harmi niður til heljar." (Fyrsta Mósebók 42:36-38)“; á meðan Enska þýðingin mun koma til með að vitna: „And he said, My son shall not go down with you; for his brother is dead, and he is left alone: if mischief befall him by the way in the which ye go, then shall ye bring down my gray hairs with sorrow to the grave.“; þar sem að kemur til með að sýna hvernig okkar þýðing óskar einhverjum: „til heljar“, á meðan að erlenda þýðingin óskar einhverjum: „til grafarinnar“; ekki til helvítis, einsog okkar þýðing kemur til með að vitna um þann dvalarstað.

Sem og annarstaðar vitnar: „Og þjónn þinn, faðir minn, sagði við oss: ,Þér vitið, að kona mín ól mér tvo sonu. • Annar þeirra fór að heiman frá mér, og ég sagði: Vissulega er hann sundur rifinn. _ Og hefi ég ekki séð hann síðan. • Og ef þér takið nú þennan líka burt frá mér og verði hann fyrir slysi, þá munuð þér leiða hærur mínar með hörmung til heljar.` (Fyrsta Mósebók 44:27-29)“; á meðan að Enska þýðingin, vitnar: „And if ye take this also from me, and mischief befall him, ye shall bring down my gray hairs with sorrow to the grave.“; sem heldur áfram að sýna hvernig okkar þýðing óskar einhverjum: „til heljar“, á meðan að erlenda  þýðingin vitnar: „til grafarinnar“, einsog vanalega, enda erfitt hjá þýðendum geta valið á milli, útfrá mismunandi skilningi, útfrá þessu eina versi, sem vitnar jú aftur um helvítið í okkar eigin þýðingu. Þar sem heldur aftur áfram að vitna: „þá mun svo fara, að sjái hann, að sveinninn er eigi með oss, þá deyr hann, og þjónar þínir munu leiða hærur þjóns þíns, föður vors, með harmi til heljar. (Fyrsta Mósebók 44:31)“, sem erlenda vitnar: „It shall come to pass, when he seeth that the lad is not with us, that he will die: and thy servants shall bring down the gray hairs of thy servant our father with sorrow to the grave.“, einsog kom vitnað.

Þar sem kemur aftur til með að koma annarstaðar að vitna: „Móse mælti þá: "Af þessu skuluð þér vita mega, að Drottinn hefir sent mig til að gjöra öll þessi verk, og að ég hefi eigi gjört þau eftir hugþótta mínum. • Ef þessir menn deyja á sama hátt og allir menn eru vanir að deyja, og verði þeir fyrir hinu sama, sem allir menn verða fyrir, þá hefir Drottinn ekki sent mig. • En ef Drottinn gjörir nýjan hlut og jörðin lýkur upp munni sínum og svelgir þá og allt, sem þeir eiga, svo að þeir fara lifandi niður til Heljar, þá megið þér af því marka, að þessir menn hafa smáð Drottin." (Fjórða Mósebók 16:28-30)“, og Enska: „But if the LORD make a new thing, and the earth open her mouth, and swallow them up, with all that appertain unto them, and they go down quick into the pit; then ye shall understand that these men have provoked the LORD.“, sem kemur hér með að vitna um þann sem Móse heitir og var á lífi á þeim tíma, sem annað hvort vitnaði um: „til heljar“, eða: „into the pit“, einsog sú erlenda þýðing vitnar um, í fyrsta sinn sem: „ofaní pytti“, einsog okkar þýðing kemur til með að þýða, sem jú er sá heljar brennandi staðurinn sem kemur vitnað um, þegar Móse kom til að vitna um þann atburð á hans tíma, en ekki á okkar nútíma öld.

Sem einfaldlega þýðir, að þegar þessi atburður gerðist, þá opnaðist jörðin sjálf, einsog vitnaði: „En ef Drottinn gjörir nýjan hlut og jörðin lýkur upp munni sínum og svelgir þá og allt, sem þeir eiga, svo að þeir fara lifandi niður“.

Sem er spurning, var það: „til Heljar“, einsog kom fram í okkar þýðingu, eða: „ofaní pytti“, enda dularfull flókin ráðgáta; því hvert enduðu þau, var það sá staður sem margir vilja leika sér í að bölva einhverjum til þess að brenna í helvíti?

Sem ekki er gaman að vitna um, það sem maður hefur lent í að vera bölvaður, til að deyja í, sem og margir líka hafa verið bölvaðir til að lenda í, frá þeim sem vita ekki af hverju þau gera það, enda orðið tískubóla margra, því miður. Þannig hvernig mun Gamla Testamentið vitna um þann stað, sem er ekki vinsælt að vitna um; því ef eitthver stæði á eldgosa svæði, og að skjálfti myndi galopna jörðina, og gleypti upp einhverja lifandi mannverur, jafnvel dýr, ofaní það eldgosa svæða pyttgryfjuna, eru þau lifandi endalaust að kveljast vel brennandi grilluð eilíflega af einhverjum daglega í helvíti nú á okkar dögum; nei, bara spyr?

Og þar sem maður er ennþá að skoða um hvað þetta bölvunar orð þýðir, leifum þá þeirri ritbók að kenna þeim sem lesa biblíuna; sem annað hvort er mikið elskuð eða hötuð, og vel misskilin vegna villukenninga, lærðra heimspeki trúar dulfræðihópa, alskona speking viskulærðra klára gúrúa, sem ekki almennilega hafa nógu mikið lært hvað sú ritbók hefur að vitna um; þann stað, sem ekki er gaman að vitna um, einsog maður hefur vitnað, einsog rispuð plata. Því einsog áframhaldandi ritningarversið kemur til með að vitna: „Og þeir fóru lifandi niður til Heljar og allt, sem þeir áttu, og jörðin luktist saman yfir þeim, og þeir fórust mitt úr söfnuðinum. (Fjórða Mósebók 16:33)“, sem og Enska mun svo koma vitna: „They, and all that appertained to them, went down alive into the pit, and the earth closed upon them: and they perished from among the congregation.“; fyrst: „til Heljar“, á meðan erlenda þýðingin vitnar um, sem: „ofaní pytti“. Þar sem að annastaðar vitnar: „Því að eldur kviknaði í nösum mér, og hann logar lengst niður í undirheima, eyðir jörðina og ávöxtu hennar og kveikir í undirstöðum fjallanna.“, þar sem sú Enska mun koma til með að vitna um, sem: „For a fire is kindled in mine anger, and shall burn unto the lowest hell, and shall consume the earth with her increase, and set on fire the foundations of the mountains. (Fimmta Mósebók 32:22)“; sem hér með kemur í fyrsta sinn að vitna um það sem okkar þýðing vitnar um, sem: „í undirheima“, sem útfrá erlendu þýðingunni kemur vitnað um, sem: „unto the lowest hell“, til: „lægstu staðar heljar“, þar sem sá staður kemur til með að brenna aðra upp til agna, sem jú margir hafa svaka fjör í það að vilja bölva aðra til að lenda í, einsog vanalega, þá aðallega sér til skemmtunar, því miður. Og þar sem að biblían uppheldur: „66“ bókasafnsritverk, alfarið skrifað í aldarfornu máli, hálfdauðlegu fórna tungumáli, sem ennþá er reynt að skilja, hvað það fórnatungumál er að vitna um, í okkar eigin móðurmáli, og líka annarra móðurmála.

Sem kom jú, ritað í þremur tungumálum, sem biblíuþýðendur eru ennþá að klóra hausinn yfir, hvernig á að þýða það aldargamla fórnrit, í öllum móðurmálum sem við mannkynið tölum; er nú ekki auðvelt verk, á meðan að móðurmál ritningarinnar kom aðallega á: „Hebresku“, plús part af: „Arameísku“ móðurmáli. Sem í fyrsta sinn, kom þýtt á: „Grísku“ móðurmáli; áður en, Nýja Testamentið sjálft kom ritað niður, kringum ártímabilið: „250“, kölluð: „Biblían“, útfrá Gríska orðinu: „Biblios“, í fleirtölu sem þýðir: „Bækurnar“ á því ártímabili, þá aðallega öll Gamla Testamenta handritin, þau mjög umdeildu ritverk; þar sem Nýja Testamentið sjálft, kemur til með að taka við að vitna um það Gríska orð, kallað: „Hades“, þar sem þau frægu goðafræði hafa vitnað mikið um, sem undirheimar, og sem að bíó myndir og teiknimyndir, eru mjög dugleg að fegra og vel dundur skreyta, sem brennandi partýfjörhelvítisstaður, sem mjög sorglegt er að horfa uppá, því miður. Þar með hvernig mun Nýja Testamentið vitna um þennan stað, sem kallast helvítið?

Enda, kemur jú orðið aðeins borið fram: „10“ sinnum, mjög færri skipti en Gamla Testamentið sjálft; sem kemur til með að vitna um þann stað, sem Nýja Testamentið mun vitna í Gríska móðurmálinu, aðallega um það sem heitir: „Hades“, sem útfrá Íslenskri þýðingu, er borið fram skilið sem helvítið, í blótsmunni margra; þar sem fjölda mörgum finnst mjög partýgaman að góla útí loft, einsog rokk gól suð í eyrum margra, líkt: „AC/DC“, sem söng: „Hells Bells“, á okkar eigin móðurmáli myndi þýða: „Helvítis Bjöllurnar“; enda var það rokklag ekki fyrir aldarlöngu sungið, árið 1980, sem frægt þungarokklag; og sem unglingur, maður tók þátt í að hlusta á, og dansa einsog brjálaður villtur töff skrítinn unglingur; áður en maður fór jú að læra um það, sem biblían vitnar um, bölvað oft, helvítið.

Þar sem í Nýja Testamentinu kemur fyrsta sinn vitnað um, sem: „Við hvað á ég að líkja þessari kynslóð? Lík er hún börnum, sem á torgum sitja og kallast á: • ,Vér lékum fyrir yður á flautu og ekki vilduð þér dansa. Vér sungum yður sorgarljóð, og ekki vilduð þér syrgja.` • Jóhannes kom, át hvorki né drakk, og menn segja: ,Hann hefur illan anda.` • Mannssonurinn kom, át og drakk, og menn segja: ,Hann er mathákur og vínsvelgur, vinur tollheimtumanna og bersyndugra!` En spekin sannast af verkum sínum." • Þá tók hann að ávíta borgirnar, þar sem hann hafði gjört flest kraftaverk sín, fyrir að hafa ekki gjört iðrun. • "Vei þér, Korasín! Vei þér, Betsaída! Ef gjörst hefðu í Týrus og Sídon kraftaverkin, sem gjörðust í ykkur, hefðu þær löngu iðrast í sekk og ösku. • En ég segi ykkur: Týrus og Sídon mun bærilegra á dómsdegi en ykkur. • Og þú Kapernaum. Verður þú hafin til himins? Nei, til heljar mun þér steypt verða. Ef gjörst hefðu í Sódómu kraftaverkin, sem gjörðust í þér, þá stæði hún enn í dag. • En ég segi yður: Landi Sódómu mun bærilegra á dómsdegi en þér." (Matteusarguðspjall 11:16-24)“; þar sem kemur vitnað í gegnum allri þeirri furðuræðu um það víti, yfirleitt vitnað sem helvíti. Eða hvað, því hvað átti Jesús við með þeim þungræðis orðum; samt ekki í þungarokk góli, heldur hvað átti nú Kristur við með þessum þungmikla heljarins ræðu; bara, forvitnislega spyr?

Og þá aðalleg til þess eins að geta skilið miklu betur, hvað Gríska: „Gehenna“, og: „Tartarus“, þýðir. Fylgjandi versum sem að loka rit biblíunnar kemur til með að vitna um, sem: „Nú sá ég engil stíga niður af himni. Hann hélt á lykli undirdjúpsins og stórum fjötri í hendi sér. • Og hann tók drekann, þann gamla höggorm, sem er djöfull og Satan, og batt hann um þúsund ár. • Hann kastaði honum í undirdjúpið og læsti og setti innsigli yfir, svo að hann leiddi ekki framar þjóðirnar afvega, allt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma. • Og ég sá hásæti og menn settust í þau og dómsvald var þeim fengið, og ég sá sálir þeirra, sem hálshöggnir höfðu verið sakir vitnisburðar Jesú og sakir orðs Guðs. Það voru þeir hinir sömu sem höfðu ekki tilbeðið dýrið né líkneski þess og ekki fengið merki á enni sér og hönd. Og þeir lifnuðu og ríktu með Kristi um þúsund ár. • En aðrir dauðir lifnuðu ekki fyrr en þúsund árin voru liðin. Þetta er fyrri upprisan. • Sæll og heilagur er sá, sem á hlut í fyrri upprisunni. Yfir þeim hefur hinn annar dauði ekki vald, heldur munu þeir vera prestar Guðs og Krists og þeir munu ríkja með honum um þúsund ár. • Þegar þúsund árin eru liðin, mun Satan verða leystur úr fangelsi sínu. • Og hann mun út ganga til að leiða þjóðirnar afvega, þær sem eru á fjórum skautum jarðarinnar, Góg og Magóg, og safna þeim saman til stríðs, og tala þeirra er sem sandur sjávarins. • Og þeir stigu upp á víðan völl jarðar og umkringdu herbúðir heilagra og borgina elskuðu. En eldur féll af himni ofan og eyddi þeim. • Og djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda. • Og ég sá mikið hvítt hásæti og þann, sem í því sat. Og fyrir ásjónu hans hvarf himinn og jörð og þeirra sá engan stað. • Og ég sá þá dauðu, stóra og smáa, standa frammi fyrir hásætinu, og bókum var lokið upp. Og annarri bók var lokið upp og það er lífsins bók. Og hinir dauðu voru dæmdir, eftir því sem ritað var í bókunum, samkvæmt verkum þeirra. • Og hafið skilaði hinum dauðu, þeim sem í því voru, og dauðinn og Hel skiluðu þeim dauðu, sem í þeim voru, og sérhver var dæmdur eftir verkum sínum. • Og dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið. (Opinberunarbók 20:1-14)“, þar sem að Enska mun koma til með vitna um bæði síðustu ritagaversin, sem: „And the sea gave up the dead which were in it; and death and hell delivered up the dead which were in them: and they were judged every man according to their works. • And death and hell were cast into the lake of fire. This is the second death.“, einsog vitnað úr öllum þeim versum.

Sem kemur til með að lýsa þeim atburði, hvernig: „Hel skiluðu þeim dauðu“, og síðan hvernig: „Helju var kastað í eldsdíkið“; semsagt, hvernig: „Hades“, sem skilst vera: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“ sjálft, mun á þeim mikla dómsdegi, vera: „kastað í eldsdíkið“ sjálft, sem koma mun til með tortíma þann stað upp til agna, einsog versin vitna um þann atburð. Og til að fróðlega vita svarið, mun skrift þessi skoða vandlega, um hvað: „Kenning, [2]“ hefur að vitna, svo maður skilji hvað Kristur Jesús átti við með þessum þungmikla skelfdar heljarins þungmikla ræðu; enda mun sú kenning, koma til með að vitna um hvernig aðrir kenna um, hvernig helvítið varð til; samkvæmt kenningum trúaðra, hvort þau séu Kristinna trúa, Gyðing trúa, eða annarra trúa. Enda byrjaði sú kenning einhverstaðar, annað hvort sem rétt kenning, eða alfarið röng kenning. Hver veit, er sú spurning, um hvernig það elddíki varð til?

Sem koma mun til með að útskýra vel og vandlega, hvernig sumir trúarsöfnuðir munu tengja þann atburð, við næstu kenningu; sem mun vandlega vera skoðað, hvernig: „Lúsífer“, kallaður mitt á meðal margra trúaðra, sem fallni Satan, og djöfullinn, varð til, sem versti óvinur allra; yfirleitt komandi vel tilbeðin af mörgum, mikið blótað mörgum sem: „djöfullinn“; annaðhvort af djöfladýrkendum sem elska að tilbiðja dauðan; eða úr munni þó nokkuð margra, sem skilja ekki alveg, af hverju þau bölva því skrítna orði. Í spurningu: „Ef einhver trúir ekki á djöfulinn, af hverju eru mjög margir að bölva því tískubólu blótorði, veit það einhver?“.

Þar með, skoðum vandlega, hvað næsta kenning vitnar um.

Kenning, [2]: „Hver er, Lúsífer; er sá kallaður nokkuð, fallni Satan, og djöfullinn?“.
Nú ef engin hefur komið til með að lesa biblíuna, eða er jú að læra að lesa þá bók; þá mun þessi skrift gera sitt besta að læra vita, hvað þau rit munu kenna, og er ekki rétt að kenna. Enda eru þetta vinsælar kenningar, sem biblían vitnar ekki rétt um, einsog margir munu kenna þær skrýtnu kenningar. Því hver er: „Lúsífer“, sem þýðir: „Ljósberi“; er sá: „Satan“, og: „djöfullinn“, að grilla einhverja ennþá eilíflega í einhverju: „Hades“ partýeldspítukvalarstað, mjög skilið vera: „Gröfin, Pytti“, eða: „Helvíti“; nokkuð það pyttdíki sem endalaust brennur, einsog margir munu bera vitni um þann logandi hlut?

Og síðan til að skilja þessa flóknu spurningu mjög betur, einsog biblían sjálf mun vitna um þá hluti. Þá mun maður líta á þær kenningar, einsog að vera í bókabúð að kaupa púsluspil, öll bæði með: „7.000“ púsl, samtals: „14.000“ púsl; skipt í tvo hluti, þar sem að púslmynd: „7.000“, kemur skoðað skipt niður í þrjá hluti, birtast sem: „Himnarnir“, í myrkri; og: „Jörðina“ hangandi alfarið auð og tóm í vatni; svo og: „Ljós“, sem lýsa mun sig alfarið burt frá öllu myrkri. Og næst er púslmynd: „2“, sem að mun aðallega birtast í tvo liti, tengjast saman við: „Rétt“, og „Rangt“, sem: „Hvítt“, og lokin: „Svart“, birtast sem: „Gott“, og „Illt“. Nei, þar sem: „Hades“, kemur borið frekar færri skipti fram í ritningunni, mun skrift þessi skoða kenningarnar, einsog að púsla tvö: „7.000“ púsl, samtals; „14.000 “ púsluspil. Sem þýðir, þetta er flókin erfið skrift, enda vel misskilin af mörgum. Þar sem að maður mun líka skoða þær, spurt sem: „BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?“, og þar með að lokum, sem: „ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?“; svo hægt sé að vita um hvað þær báðar kenningar munu vitna um. Því síðan kenningarnar urðu til, þá er maður búin að sjá margar skrýtnar bíómyndir á ungum aldri, upp að unglingsárum; aðallega hryllingsmyndir, og annað viðbjóð ógeð, alltof mikið skreyta staðin mjög vel, sem: „Helvítið“; samkvæmt blóti margra, án þess að vita af hverju þau gera það, nema sé bara töff tíska, að bölva því orði.

Enda alveg síðan að maður byrjaði í trúnni, þá hefur maður jú orðið ekkert lengur haft áhuga á allan þennan viðbjóð sem maður fóðraði sitt unga líf, að hafa unun á því að góna á. Enda nú á dögum, þá er maður að læra að siða sig, í að skilja hvað hið góða er, en ekki leitast eftir að vita um hvað illt er. Ekki er það auðvelt, en maður gerir sitt besta, á meðan að maður andar þá erfiða og flókna lífdaga, að læra virða aðra í kærleik. Sem ritningin mun mikið vitna um, hvernig hver og einn geti lifað þannig lífi. Líka orðin mjög þreyttur einsog aðrir, á alla illsku sem er að gerast í kringum okkur öll, nánast daglega. Enda hefur maður bara tvo kosti í lífinu, hvernig maður getur komið fram við aðra, annaðhvort í, góðu eða illu, alltaf val, daglega. Þar sem maður hefur jú valið þann eina rétta kost, að geta lært hvernig maður getur verið góður, í virðingu og kærleik; enda ekki mjög auðvelt að gera, en maður gerir bara sitt besta, daglega. Þar með, hvernig mun biblían vitna um blótið: „Helvítið“; er sá skemmtistaður til, ef svo, hvar er sá furðulegi partýstaður til staðar sjóðheitur að brenna?

Nei, nákvæmlega einsog lokarit biblíunnar vitnar um Gríska orðið: „Hedes“, þá mun: „Og hafið skilaði hinum dauðu, þeim sem í því voru, og dauðinn og Hel skiluðu þeim dauðu, sem í þeim voru, og sérhver var dæmdur eftir verkum sínum. • Og dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið.“, einsog kom vitnað um þann partístað, sem margir bölva: „Helvítið“, nánast daglega; í það eina að vilja brenna upp, aldrei aftur mynstur, alltaf eilíflega dauður, í einhverju víti, mjög sorglegt. Því einsog byrjunar versin vitna, þá voru aðrir sem: „lifnuðu og ríktu með Kristi um þúsund ár.“; sem sést að sá eldspítustokkstaður er ekki ennþá byrjaður að brenna. Því hvar er þúsund ára ríkið, er það komið; ef svo er, hvenær kom það ár; missti maður nokkuð algjörlega af þeim mikla atburði?

Einsog vitnar: „Viljandi gleyma þeir því, að himnar voru til forðum og jörð til orðin af vatni og upp úr vatni fyrir orð Guðs. • Þess vegna gekk vatnsflóðið yfir þann heim, sem þá var, svo að hann fórst. • En þeir himnar, sem nú eru ásamt jörðinni, geymast eldinum fyrir hið sama orð og varðveitast til þess dags, er óguðlegir menn munu dæmdir verða og tortímast. • En þetta eitt má yður ekki gleymast, þér elskuðu, að einn dagur er hjá Drottni sem þúsund ár og þúsund ár sem einn dagur. • Ekki er Drottinn seinn á sér með fyrirheitið, þótt sumir álíti það seinlæti, heldur er hann langlyndur við yður, þar eð hann vill ekki að neinir glatist, heldur að allir komist til iðrunar. • En dagur Drottins mun koma sem þjófur, og þá munu himnarnir með miklum gný líða undir lok, frumefnin sundurleysast í brennandi hita og jörðin og þau verk, sem á henni eru, upp brenna. • Þar eð allt þetta ferst þannig, hversu ber yður þá ekki að ganga fram í heilagri breytni og guðrækni, • þannig að þér væntið eftir og flýtið fyrir komu Guðs dags, en vegna hans munu himnarnir leysast sundur í eldi og frumefnin bráðna af brennandi hita. • En eftir fyrirheiti hans væntum vér nýs himins og nýrrar jarðar, þar sem réttlæti býr. • Með því að þér nú, þér elskuðu, væntið slíkra hluta, þá kappkostið að vera flekklausir og lýtalausir frammi fyrir honum í friði. (Annað Pétursbréf 3:5-14)“, þá kemur í ljós: „þá munu himnarnir með miklum gný líða undir lok, frumefnin sundurleysast í brennandi hita og jörðin og þau verk, sem á henni eru, upp brenna.“, og: „vegna hans munu himnarnir leysast sundur í eldi og frumefnin bráðna af brennandi hita.“; líkjast þeim atburði, hvernig eldsdíkið byrjar að vera til, þegar að því mun koma á þeim degi sem maður veit ekkert um, enda ekki spámaður, bara biblíugrúskari sem er ennþá að læra lesa þá bók rétt. Þannig skoðum: „BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?“; og: „ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?“, mun koma til með að vitna um: „Gehenna“, og: „Tartarus“; þá staði, sem Nýja Testamentið mun vitna um hvað þau rétt þýða, aðeins útfrá kennslu ritningarinnar.

BYRJA PÚSL, hvar er Lúsífer í Sköpunarsögunni?
Að læra hvernig ritverk biblíunnar kemur til með að kenna, án villukenninga, þá mun það ekki vera mjög auðvelt, þar sem að mikið er verið að kenna mitt á meðal margra trúaðra, þannig kenningar, sem ennþá er kennt mitt á meðal okkar núna á dögum. Sem engu máli skiptir hver sú kenning kann að vera, enda eru mjög margir að trúa á villukenningar, sem er sorglegt að horfa uppá. Enda ekki auðvelt að læra lesa þau ritverk, þegar þau eru öll í rangvillukenningum; sem mun vera mjög erfitt að púsla rétt saman, svo maður vitni ekki fleiri rangvillukenningar. Enda er til nóg af þeim, mjög illa misskyldar af öðrum; án þess að margir vita af því, eða vita vel um það, þegar þau kenna þær rangvillukenningar. Og svo maður er ekki að bæta við aðrar kenningar en það sem biblían er ekki að kenna, þá gerir maður sitt besta að vitna rétt það sem biblían er að kenna, án annarra villukenninga.

Og læra skilja almennilega hvernig Gríska: „Gehenna“ orðið, er borið fram í biblíunni; skoðum þá Nýja Testamentið, um hvað þau eru að kenna rétt, um þetta umdeilda vel misskyldna orð. Einsog kemur vitnað um það orð í fyrsta sinn, þar sem Kristur Jesús vitnaði: „Sælir eru þeir, sem ofsóttir eru fyrir réttlætis sakir, því að þeirra er himnaríki. • Sælir eruð þér, þá er menn smána yður, ofsækja og ljúga á yður öllu illu mín vegna. • Verið glaðir og fagnið, því að laun yðar eru mikil á himnum. Þannig ofsóttu þeir spámennina, sem voru á undan yður. • Þér eruð salt jarðar. Ef saltið dofnar, með hverju á að selta það? Það er þá til einskis nýtt, menn fleygja því og troða undir fótum. • Þér eruð ljós heimsins. Borg, sem á fjalli stendur, fær ekki dulist. • Ekki kveikja menn heldur ljós og setja undir mæliker, heldur á ljósastiku, og þá lýsir það öllum í húsinu. • Þannig lýsi ljós yðar meðal mannanna, að þeir sjái góð verk yðar og vegsami föður yðar, sem er á himnum. • Ætlið ekki, að ég sé kominn til að afnema lögmálið eða spámennina. Ég kom ekki til að afnema, heldur uppfylla. • Sannlega segi ég yður: Þar til himinn og jörð líða undir lok, mun ekki einn smástafur eða stafkrókur falla úr lögmálinu, uns allt er komið fram. • Hver sem því brýtur eitt af þessum minnstu boðum og kennir öðrum það, mun kallast minnstur í himnaríki, en sá, sem heldur þau og kennir, mun mikill kallast í himnaríki. • Ég segi yður: Ef réttlæti yðar ber ekki af réttlæti fræðimanna og farísea, komist þér aldrei í himnaríki. • Þér hafið heyrt, að sagt var við forfeðurna: ,Þú skalt ekki morð fremja. Sá sem morð fremur, skal svara til saka fyrir dómi.` • En ég segi yður: Hver sem reiðist bróður sínum, skal svara til saka fyrir dómi. Sá sem hrakyrðir bróður sinn skal svara til saka fyrir ráðinu og hver sem svívirðir hann, hefur unnið til eldsvítis. (Matteusarguðspjall 5:10-22)“, sem Enska þýðingin útfrá enda versinu, mun koma til með að vitna: „but I say unto you, That whosoever is angry with his brother without a cause shall be in danger of the judgment: and whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council: but whosoever shall say, Thou fool, shall be in danger of hell fire.“, þar sem að okkar þýðing kemur hér til með að vitna um þann stað, þar sem einhver mun lenda: „til eldsvítis“, sem erlenda þýðingin mun vitna um, einsog einhver hafi lent í: „hell fire“; ekki þó sú gröf sem endalaust er að grillsteikja einhvern steindauðan eilíflega ennþá í dag , heldur í þann: „heljarins eld“ sem brennur allt upp til agna, einsog Enska mun orða það; sem okkar þýðing mun vitna um: „til eldsvítis“; sá staður sem ekki er byrjaður að brenna, enda eru 1000 árin ekki ennþá komið; þar sem einhverjir munu dæmd vera í: „Eldsdíkið“, einsog kom vitnað um þau sem: „hrakyrðir bróður sinn skal svara til saka fyrir ráðinu og hver sem svívirðir hann, hefur unnið til eldsvítis“; hvernig að þau sem leika sér daglega að stunda: „hrakyrðir“ og „svívirðir“ einhvern, án þess að stoppa að gera það, munu jú koma til að enda á þann eldstað, sem endadómur gegn allri illsku, þegar sá dagur mun koma eftir að 1000 áraríkið mun alfarið klárast, á þeim mikla degi.

Enda var Jesús ekki frekar vinsæll, þegar Kristur harðlega ávítaði trúaleiðtoganna, einsog vitnar: „Þá talaði Jesús til mannfjöldans og lærisveina sinna: • "Á stóli Móse sitja fræðimenn og farísear. • Því skuluð þér gjöra og halda allt, sem þeir segja yður, en eftir breytni þeirra skuluð þér ekki fara, því þeir breyta ekki sem þeir bjóða. • Þeir binda þungar byrðar og leggja mönnum á herðar, en sjálfir vilja þeir ekki snerta þær einum fingri. • Öll sín verk gjöra þeir til að sýnast fyrir mönnum, þeir breikka minnisborða sína og stækka skúfana. • Ljúft er þeim að skipa hefðarsæti í veislum og æðsta bekk í samkundum, • láta heilsa sér á torgum og kallast meistarar af mönnum. • En þér skuluð ekki láta kalla yður meistara, því einn er yðar meistari og þér allir bræður. • Þér skuluð ekki kalla neinn föður yðar á jörðu, því einn er faðir yðar, sá sem er á himnum. • Þér skuluð ekki heldur láta kalla yður leiðtoga, því einn er leiðtogi yðar, Kristur. • Sá mesti meðal yðar sé þjónn yðar. • Hver sem upp hefur sjálfan sig, mun auðmýktur verða, en sá sem auðmýkir sjálfan sig, mun upp hafinn verða. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér læsið himnaríki fyrir mönnum. Sjálfir gangið þér ekki þar inn, og þeim, sem inn vilja ganga, leyfið þér eigi inn að komast. [Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér etið upp heimili ekkna og flytjið langar bænir að yfirskini. Þér munuð fá því þyngri dóm.] • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér farið um láð og lög til að snúa einum til yðar trúar, og þegar það tekst, gjörið þér hann hálfu verra vítisbarn en þér sjálfir eruð. • Vei yður, blindir leiðtogar! Þér segið: ,Ef einhver sver við musterið, þá er það ógilt, en sverji menn við gullið í musterinu, þá er það gildur eiður.` • Blindu heimskingjar, hvort er meira gullið eða musterið, sem helgar gullið? • Þér segið: ,Ef einhver sver við altarið, þá er það ógilt, en sverji menn við fórnina, sem á því er, þá er það gildur eiður.` • Blindu menn, hvort er meira fórnin eða altarið, sem helgar fórnina? • Sá sem sver við altarið, sver við það og allt, sem á því er. • Sá sem sver við musterið, sver við það og við þann, sem í því býr. • Og sá sem sver við himininn, sver við hásæti Guðs og við þann, sem í því situr. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér gjaldið tíund af myntu, anís og kúmeni, en hirðið ekki um það, sem mikilvægast er í lögmálinu, réttlæti, miskunn og trúfesti. Þetta ber að gjöra og hitt eigi ógjört að láta. • Blindu leiðtogar, þér síið mýfluguna, en svelgið úlfaldann! • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér hreinsið bikarinn og diskinn utan, en innan eru þeir fullir yfirgangs og óhófs. • Blindi farísei, hreinsaðu fyrst bikarinn innan, að hann verði líka hreinn að utan. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér líkist hvítum kölkuðum gröfum, sem sýnast fagrar utan, en innan eru fullar af dauðra manna beinum og alls kyns óþverra. • Þannig eruð þér, sýnist hið ytra réttlátir í augum manna, en eruð hið innra fullir hræsni og ranglætis. • Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér hlaðið upp grafir spámannanna og skreytið leiði hinna réttlátu • og segið: Ef vér hefðum lifað á dögum feðra vorra, hefðum vér ekki átt hlut með þeim í lífláti spámannanna. • Þannig vitnið þér sjálfir um yður, að þér eruð synir þeirra, sem myrtu spámennina. • Nú skuluð þér fylla mæli feðra yðar. • Höggormar og nöðru kyn, hvernig fáið þér umflúið helvítisdóm? (Matteusarguðspjall 23:1-33)“, sem enda Enska versið vitnar: „Ye serpents, ye generation of vipers, how can ye escape the damnation of hell?“.

Sem sýnir hvernig okkar þýðing vitnar um: „helvítisdóm“, á meðan að erlenda mun vitna um: „the damnation of hell“, vitnandi um hvernig einhver geti ekki flúið: „bölvunarkvöl helvítis“, þann eina dómstað sem brennur allt upp, þar sem öll illska mun þurrkast í burt, og aldrei aftur vera til; í því allra heilagaríki, þar sem réttlátir munu dvelja í, sem engin illska er til staðar, á þeim eina dvalarstað. Sýnandi að versin, eru ekki að vitna um þau sem gott er að gera, heldur þá trúarleiðtoga sem eru í blindvillugötu leikandi sér að: „binda þungar byrðar og leggja mönnum á herðar, en sjálfir vilja þeir ekki snerta þær einum fingri.“, einsog vitnaði.

Síðan er jú Gríska: „Gehenna“, skilið vera: „brennsludalstaður“, þar sem allskonar rusl, dauð lík, eflaust lífandi lík útaf einhverjum öðrum aðstæðum, og dýr, líka drasl. Svipað og í öðrum löndum, þar sem þau brenna ruslið, til að losna við það drasl alfarið. Þar sem á tíma Krist, var sá: „brennsludalstaður“ til, sem er ekki ennþá til á okkar dögum; en á tíma Jesú, var sá eldsstaður til, þar sem í táknlíkingamynd, Kristur kom að vitna um það hvernig: „Eldsdíkið“ sjálft mun líta út, þegar sá dómsdagur mun koma, sem engin veit hvenær sá dagur mun vera; enda er 1000 áraríkið ekki ennþá komið, þegar að atburðurinn mun gerast á þeim tíma, sem engin veit hvenær það mun gerast, nema okkar eini himna Faðir.

Því einsog að síðasta ritningaversið mun vitna um Gríska: „Gehenna“ orðið í biblíunni, vitnar: „Verðið eigi margir kennarar, bræður mínir. Þér vitið, að vér munum fá þyngri dóm. • Allir hrösum vér margvíslega. Hrasi einhver ekki í orði, þá er hann maður fullkominn, fær um að hafa stjórn á öllum líkama sínum. • Ef vér leggjum hestunum beisli í munn, til þess að þeir hlýði oss, þá getum vér stýrt öllum líkama þeirra. • Sjá einnig skipin, svo stór sem þau eru og rekin af hörðum vindum. Þeim verður stýrt með mjög litlu stýri, hvert sem stýrimaðurinn vill. • Þannig er einnig tungan lítill limur, en lætur mikið yfir sér. Sjá hversu lítill neisti getur kveikt í miklum skógi. • Tungan er líka eldur. Tungan er ranglætisheimur meðal lima vorra. Hún flekkar allan líkamann og kveikir í hjóli tilverunnar, en er sjálf tendruð af helvíti.“, þar sem að Enska mun vitna um enda versið, vitnandi: „And the tongue is a fire, a world of iniquity: so is the tongue among our members, that it defileth the whole body, and setteth on fire the course of nature; and it is set on fire of hell.“, þar sem okkar þýðing kemur til með að vitna um tunga aðra getur verið: „tendruð af helvíti“, eða einsog erlenda mun vitna um það orð, sem: „is set on fire of hell“, um að eitthvað: „er sett í eld af helju“, útfrá því hvernig skaðsamleg orð geta verið, einsog vitnaði: „Sjá hversu lítill neisti getur kveikt í miklum skógi. • Tungan er líka eldur. Tungan er ranglætisheimur meðal lima vorra.“, líkt blótungu margra, sem leika sér að særa aðra, í að óska einhverjum til að stikna í víti, grátsorglegt.

Og síðan að lokum er það Gríska: „Tartarus“ orðið, þar sem að vitnar: „En falsspámenn komu einnig upp meðal lýðsins. Eins munu falskennendur líka verða á meðal yðar, er smeygja munu inn háskalegum villukenningum og jafnvel afneita herra sínum, sem keypti þá, og leiða yfir sig sjálfa bráða glötun. • Margir munu fylgja ólifnaði þeirra, og sakir þeirra mun vegi sannleikans verða hallmælt. • Af ágirnd munu þeir með uppspunnum orðum hafa yður að féþúfu. En dómurinn yfir þeim er löngu felldur og fyrnist ekki og glötun þeirra blundar ekki. • Ekki þyrmdi Guð englunum, er þeir syndguðu. Hann steypti þeim niður í undirdjúpin og setti þá í myrkrahella, þar sem þeir eru geymdir til dómsins. (Annað Pétursbréf 2:1-4)“, þar sem að Enska biblían mun koma til með að vitna um enda versið, einsog vitnar: „For if God spared not the angels that sinned, but cast them down to hell, and delivered them into chains of darkness, to be reserved unto judgment;“,  sem sýnir hvernig versið kemur til með að vitna um það víti orð í okkar þýðingu, sem: „undirdjúpin“, á meðan að Enska þýðingin mun vitna um, sem: „niður til heljar“; einsog biblían vitnar um þau vandræða orð, sem rangkenningar menga og mörgum er blótað til að deyja í helvítið, sem er mjög grátsorglegt.

Því ef á að skilja hvernig Latneska: „Lúsífer“ orðið kemur til með að vera rangkenning, þá er það loka versið sem er vandamálið; þar sem margar hryllingsmyndir og framhaldsþættir, hefur orðið til útfrá því eina ritningarversi. Enda er ekki auðvelt að púsla biblíuna saman, ef það á að geta skilið þá ritbók rétt, án annarra villukenninga.

Og svo hægt sé að skilja hvernig sú skrítna kenning varð til, þarf að byrja í fyrsta bók biblíunnar, sem vitnar: „Í upphafi skapaði Guð himin og jörð. • Jörðin var þá auð og tóm, og myrkur grúfði yfir djúpinu, og andi Guðs sveif yfir vötnunum. (Fyrsta Mósebók 1:1-2)“, sem og Enska þýðingin mun vitna um loka versið sjálft, sem: „And the earth was without form, and void; and darkness was upon the face of the deep. And the Spirit of God moved upon the face of the waters.“, þar sem útfrá opnunarversinu kemur til með vitna um hvernig sköpunin byrjaði; þar sem margir trúaðir munu nota loka versið, til að vitna um það hvernig jörðin sést vera auð og tóm, þar sem englarnir eru sagðir hafa verið steypt niður til undirdjúpsins, þegar Skaparinn byrjaði að skapa jörðina á þeim tíma. Og þau sem koma til með að kenna þá mjög skrítnu kenningu hvernig englarnir komu til með að vera upphaflega steypt niður í undirdjúpið, munu kalla þann sköpunardag, sem daglausa fortíðin; þar sem að annað ritningarvers mun koma til með að vitna: „Ég leit jörðina, og sjá, hún var auð og tóm; ég horfði til himins, og ljós hans var slokknað. • Ég leit á fjöllin, og sjá, þau nötruðu, og allar hæðirnar, þær bifuðust. • Ég litaðist um, og sjá, þar var enginn maður, og allir fuglar himinsins voru flúnir. • Ég litaðist um, og sjá, aldingarðurinn var orðinn að eyðimörk og allar borgir hans gjöreyddar af völdum Drottins, af völdum hans brennandi reiði. • Svo segir Drottinn: Auðn skal allt landið verða, en aleyðing á því vil ég ekki gjöra. (Jeremía 4:23-27)“, þar sem útfrá byrjunarversinu, sést hvernig Skaparinn leit á jörðina auða og tóma, einsog kom vitnað í þeim ritningarversum.

Og til að skilja hvernig: „Lúsífer“ orðið kemur til með að tengjast sköpunarsögunni, er útfrá þessum versum sem vitna: „Þegar Drottinn veitir þér hvíld af þrautum þínum og ónæði og af hinni hörðu ánauð, sem á þig var lögð, • þá muntu kyrja upp háðkvæði þetta um konunginn í Babýlon og segja: Hversu hljóður er harðstjórinn nú orðinn, hve hljótt í kvalastaðnum! • Drottinn hefir sundurbrotið staf hinna óguðlegu, sprota yfirdrottnaranna, • sem laust þjóðflokkana í bræði högg á högg ofan, og kúgaði þjóðirnar í reiði með vægðarlausri kúgan. • Öll jörðin nýtur nú hvíldar og friðar, fagnaðarópin kveða við. • Jafnvel kýprestrén gleðjast yfir þér og sedrustrén á Líbanon: "Fyrst þú ert lagstur lágt, mun enginn upp stíga til þess að fella oss." • Hjá Helju niðri er allt í uppnámi þín vegna til þess að taka á móti þér. Vegna þín rekur hún hina dauðu á fætur, alla foringja jarðarinnar. Af hásætum sínum lætur hún upp standa alla þjóðkonunga. • Þeir taka allir til máls og segja við þig: "Þú ert þá einnig orðinn máttvana sem vér, orðinn jafningi vor! • Ofmetnaðar-skrauti þínu er niður varpað til Heljar, hreimnum harpna þinna! Ormar eru breiddir undir þig, og ábreiðan þín eru maðkar." • Hversu ertu hröpuð af himni, þú árborna morgunstjarna! Hversu ert þú að velli lagður, undirokari þjóðanna! • Þú, sem sagðir í hjarta þínu: "Ég vil upp stíga til himins! Ofar stjörnum Guðs vil ég reisa veldistól minn! Á þingfjalli guðanna vil ég setjast að, yst í norðri. • Ég vil upp stíga ofar skýjaborgum, gjörast líkur Hinum hæsta!" • Já, til Heljar var þér niður varpað, í neðstu fylgsni grafarinnar. • Þeim sem sjá þig, verður starsýnt á þig, þeir virða þig fyrir sér: "Er þetta maðurinn, sem skók jörðina og skelfdi konungsríkin, • gjörði jarðkringluna að eyðimörk, eyddi borgir hennar og gaf eigi bandingjum sínum heimfararleyfi?" • Allir konungar þjóðanna liggja virðulega grafnir, hver í sínu húsi, • en þér er fleygt út, langt frá gröf þinni, eins og auvirðilegum kvisti. Þú ert þakinn dauðra manna búkum, þeirra er lagðir voru sverði, eins og fótum troðið hræ. (Jesaja 14:4-19)“, þar sem og Enska mun vitna um vers (12), sem: „How art thou fallen from heaven, O Lucifer, son of the morning! how art thou cut down to the ground, which didst weaken the nations!“, einsog sést, hvernig okkar þýðing mun vitna um einhverja: „árborna morgunstjarna“, á meðan erlenda mun vitna um: „Lucifer“, einsog kom vitnað um þá skrítnu persónu, sem varpað var niður til heljar, sem er til helvítis.

Þar sem að annað ritningarvers mun koma til með að vera notað, sem kemur til með að vitna: „Og orð Drottins kom til mín, svohljóðandi: „"Mannsson, seg tignarmönnunum í Týrus: Svo segir Drottinn Guð: Af því að hjarta þitt var hrokafullt, svo að þú sagðir: ,Ég er guð, ég sit í guðasæti mitt úti í hafi!` _ þar sem þú ert þó maður og enginn guð, en leist á þig eins og guð, _ • já, þú varst vitrari en Daníel, ekkert hulið var þér of myrkt, • með speki þinni og hyggindum aflaðir þú þér auðæfa og safnaðir gulli og silfri í féhirslur þínar . . . • Með viskugnótt þinni, með verslun þinni jókst þú auðæfi þín, og hjarta þitt varð hrokafullt af auðæfunum _ • fyrir því segir Drottinn Guð svo: Af því að þú leist á sjálfa þig eins og guð, • sjá, fyrir því læt ég útlenda menn yfir þig koma, hinar grimmustu þjóðir, þeir skulu bregða sverðum sínum gegn snilldarfegurð þinni og vanhelga prýði þína. • Þeir munu steypa sér niður í gröfina og þú munt deyja dauða hins vopnbitna úti í hafi. • Hvort munt þú þá segja: ,Ég er guð!` frammi fyrir banamanni þínum, þar sem þú ert þó maður og enginn guð á valdi veganda þíns? • Þú skalt deyja dauða óumskorinna manna fyrir hendi útlendinga, því að ég hefi talað það, _ segir Drottinn Guð." • Og orð Drottins kom til mín, svohljóðandi: • "Mannsson, hef upp harmljóð yfir konunginum í Týrus og seg við hann: Svo segir Drottinn Guð: Þú varst ímynd innsiglishrings, fullur af speki og fullkominn að fegurð! • Þú varst í Eden, aldingarði Guðs, þú varst þakinn alls konar dýrum steinum: karneól, tópas, jaspis, krýsolít, sjóam, onýx, safír, karbunkul, smaragð, og umgjörðir þínar og útflúr var gjört af gulli. Daginn, sem þú varst skapaður, var það búið til. • Ég hafði skipað þig verndar-kerúb, þú varst á hinu heilaga goðafjalli, þú gekkst innan um glóandi steina. • Þú varst óaðfinnanlegur í breytni þinni frá þeim degi, er þú varst skapaður, þar til er yfirsjón fannst hjá þér. • Fyrir þína miklu verslun fylltir þú þig hið innra ofríki og syndgaðir. Þá óhelgaði ég þig og rak þig burt af goðafjallinu og tortímdi þér, þú verndar-kerúb, burt frá hinum glóandi steinum. • Hjarta þitt varð hrokafullt af fegurð þinni, þú gjörðir speki þína að engu vegna viðhafnarljóma þíns. Ég varpaði þér til jarðar, ofurseldi þig konungum, svo að þeir mættu horfa nægju sína á þig. • Með hinum mörgu misgjörðum þínum, með hinni óráðvöndu kaupverslun þinni vanhelgaðir þú helgidóma þína. Þá lét ég eld brjótast út frá þér, hann eyddi þér, og ég gjörði þig að ösku á jörðinni í augsýn allra, er sáu þig. • Allir þeir meðal þjóðanna, er þekktu þig, voru agndofa yfir þér, þú fórst voveiflega og ert eilíflega horfinn." (Esekíel 28:1-19)“, einsog ritningarversin vitna hvernig konungurinn í Týrus sést segjast vera guð sjálfur, og var varpað niður til jarðar, útaf þeim hroka sem steypti þann konung niður, vegna auðæfa hans, einsog kom vitnað. En hvernig mun Latneska: „Lúsífer“ orðið tengjast sköpunarsögunni, þegar allt byrjaði?

Og til að skilja hvernig Latneska: „Lúsífer“ orðið mun tengjast sköpunarsögunni, þá mun skrift þessi koma til með að tengja saman: „ENDA PÚSL“, til að vita hvernig Latneska orðið mun tengjast sköpunarsögunni, einsog kom vitnað um í þessari skrift.

ENDA PÚSL, hvað er Rétt og Rangt?
Jæja, þá er að reyna að skilja hvernig þó nokkuð margir trúaðir koma til með að vitna um öll þessi ritningarvers sem komið hefur verið upp talið í þessari löngu skrift, bara til þess eins að geta fengið að vita, af hverju maður lýtur á: „Lúsífer“, kenninguna vera alranga kennslu. Enda einsog kemur í ljós, þá er þetta Latneska orð komið úr Kaþólskubiblíunni; þar sem í sumum eldri Enskum biblíuþýðingum, kom ekki rétt þýtt; sem þýðir, að þeir biblíuþýðendur sem komu til með að nota þetta skrítna orð, notuðu einfaldlega bara Latneska orðið, til þess að geta vitnað um þessa persónu, sem sá illi fallni engill sem í upphafi sköpunarsögunar kom til með að vera steyptur niður frá himni, til jarðar, kallaður sem Satan og djöfullinn.

En er sú kenning alveg rétt, einsog margir trúaðir munu kenna um þá kenningu?

Einfalt svar er að kenningin er ekki alveg rétt, einsog margir trúaðir koma til með að vitna um: „Lúsífer“ kenninguna. Því einsog kom vitnað, þá er þetta Latneska orð komið upphaflega úr Kaþólskubiblíunni, sem kemur til með að vitna um þetta orð þrisvar sinnum; þar með talið það vers sem kom vitnað úr í Jesaja 14:12, sem og útfrá þeirri Latneskri þýðingu mun vitna: „Quomodo cecidisti de caelo, Lucifer, qui mane oriebaris? corruisti in terram, qui vulnerabas gentes?“; og síðan að lokum þau tvö auka vers sem kemur úr Kaþólskubiblíunni, sem vitna: „Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam; et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer. (Jobsbók 11:17)“, sem og Enska mun vitna: „And thine age shall be clearer than the noonday: thou shalt shine forth, thou shalt be as the morning.“, og okkar Íslenska sem vitnar:  „Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.“; og síðan að lokum síðasta versið sem mun vitna: „Et habemus firmiorem propheticum sermonem: cui benefacitis attendentes quasi lucernae lucenti in caliginoso loco donec dies elucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris: (Annað Pétursbréf 1:19)“, sem og Enska mun vitna: „We have also a more sure word of prophecy; whereunto ye do well that ye take heed, as unto a light that shineth in a dark place, until the day dawn, and the day star arise in your hearts:“, sem okkar Íslenska þýðing mun vitna: „Enn þá áreiðanlegra er oss því nú hið spámannlega orð. Og það er rétt af yður að gefa gaum að því eins og ljósi, sem skín á myrkum stað, þangað til dagur ljómar og morgunstjarna rennur upp í hjörtum yðar.“; sem hér með sýnir í þessum báðum ritningarversum, þá kemur fyrst vitnað um í erlendu þýðingunni, sem: „morguninn“, á meðan að okkar þýðing vitnar um: „morgunn“; og að lokum í síðasta ritningarversinu mun erlenda þýðingin koma til með að vitna sem: „dag stjarnan“, á meðan að okkar þýðing vitnar um loka orðið einsog: „morgunstjarna“, sem ljómar í hjörtum trúaðra, einsog ritningarversið mun koma til með að vitna um það orð. Og hver er síðan Lúsífer útfrá öllum þessum þremur Latneskum versum?

Því aðal ástæðan að maður spyr þessa spurningu, er útaf því að hjá Kaþólikkum, þá eiga þeir auðvelt með að biðja til: „Lúsífer“, á meðan aðrir trúaðir, munu vera hissa yfir því, hvernig Kaþólska kirkjan getur vogað sér að biðja til þá skrítna persónu, til að vera mitt á meðal þeirra sem morgunstjarnan ljómandi í hjörtum trúaðra. Enda þegar maður tók sjálfur eftir þessum ritningarversum, þá hefur maður margoft þurft að skrifa til trúaðra, hvaðan uppruna orðið kemur frá; og hvernig það orð tengist ekkert þeim atburði sem að Annað Pétursbréf 2:4 vitnar um, þegar Skaparinn kom til með að refsa: „englunum, er þeir syndguðu.“, og þegar:  „Hann steypti þeim niður í undirdjúpin og setti þá í myrkrahella, þar sem þeir eru geymdir til dómsins.“, einsog kom vitnandi um englanna sem höfðu verið steypt: „niður til heljar“, einsog kom vitnað úr því ritningarversi í þessari skrift hér að ofan. Þannig af hverju er Lúsífer kallaður Satan hjá mörgum trúuðum?

Og til að vita svarið, þá er aðal ástæða sú að þau sem trúa því að Lúsífer sé sökudólgurinn yfir því að syndin kom fyrst inní heiminn, í gegnum þann sem Satan er kallaður, er útaf því að mjög margir trúaðir nenna hreinlega ekki að leita að þeim upplýsingum hvaðan sú skrítna kenning kemur upphaflega frá, enda finnst mörgum trúuðum mjög auðvelt að vitna bara aðallega um það sem aðrar biblíukennslufræðibækur segja um biblíuna sjálfa; sem þýðir, að þau sem trúa á þessa rangvillukenningu, hafa enga hugmynd að þau eru að kenna eitthvað sem biblían vitnar ekkert um, því miður.

Nei þegar að maður byrjaði í trúnni, þá er þetta ein af þeim mjög vinsælum kenningum, sem kennt er í mjög mörgum trúarsöfnuðum, sem maður hélt að væri það sem biblían er rétt að kenna, án þess að vita af því að þessi kenning er ekki alveg rétt kennd hjá trúuðum, sem maður kom til með að umgangast á þeim tíma. Því þegar maður kom til með að læra um þessa skrítna kenningu, þá var manni kennt hvernig Lúsífer var litið á sem fagur engill, sem á himnum bjó, þar sem að Skaparinn hafði áður en allt byrjaði í sköpun, byrjað að skapa englanna á himnum, þar með talið Lúsífer, sem hjá trúuðum er vitnað um sem mjög fagur erkiengill, sem krýndur var þeirri tign. Enda trúa margir trúarsöfnuðir, að Lúsífer hafði einhvern tíman eftir að hann var skapaður, orðið mjög afbrýðisamur, og byrjað að gerast hrokafullur, og fór þar með að stofna stríð gegn Skaparanum, sem og endaði með því að jörðin fór að vera sköpuð, þar sem að öllum þeim englum sem tóku að standa gegn Skaparanum, var kastað í undirdjúpið, þegar jörðin kom til með að vera auð og tóm, og myrkur kom yfir djúpið. Og ekki er nóg að Lúsífer er kallaður sem mjög fagur erkiengill, þá eru jú sumir söfnuðir, sem trúa að Lúsífer sé bróðir Jesú Krists, og það sé aðal ástæðan fyrir því að Lúsífer gerðist hrokafullur; því áður en að Jesús var settur í það hlutverk að gerast frelsari heimsins, þá hafði Lúsífer óskað eftir því sem bróðir Jesú, að vilja sjálfur gerast frelsarinn; en þar sem að Skaparinn hafði ákveðið að senda Jesú til jarðarinnar, en ekki Lúsífer; þá særðist Lúsífer, og ákvað að hefja stríð gegn Skaparunum, þar sem að þriðjungur englanna kom til með að ákveða með fylgd Lúsífer, að hata Skaparann, sem endaði með að þeim var kastað í undirdjúpið, þegar jörðin varð auð og tóm, og að sköpunin kom til með að byrja á þeim tíma.

Enda þegar maður vitnaði úr: (Opinberunarbók 20) hér að ofan, þar sem vitnar: „Og hann tók drekann, þann gamla höggorm, sem er djöfull og Satan, og batt hann um þúsund ár. • Hann kastaði honum í undirdjúpið og læsti og setti innsigli yfir, svo að hann leiddi ekki framar þjóðirnar afvega, allt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma.“, og aftur þar sem vitnaði: „Og djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda.“, þá eiga margir trúaðir til með að nota þessi vers, til að útskýra hvernig að drekinn, sem kemur til með að vera sá gamli höggormur, kom til að vera til sem djöfull og Satan, sem afvegaleiddi konuna Evu og manninn Adam, í aldingarðinum Eden, einsog biblían kemur til með að vitna: „Höggormurinn var slægari en öll önnur dýr merkurinnar, sem Drottinn Guð hafði gjört. Og hann mælti við konuna: "Er það satt, að Guð hafi sagt: ,Þið megið ekki eta af neinu tré í aldingarðinum`?" • Þá sagði konan við höggorminn: "Af ávöxtum trjánna í aldingarðinum megum við eta, • en af ávexti trésins, sem stendur í miðjum aldingarðinum, ,af honum,` sagði Guð, ,megið þið ekki eta og ekki snerta hann, ella munuð þið deyja."` • Þá sagði höggormurinn við konuna: "Vissulega munuð þið ekki deyja! • En Guð veit, að jafnskjótt sem þið etið af honum, munu augu ykkar upp ljúkast, og þið munuð verða eins og Guð og vita skyn góðs og ills." • En er konan sá, að tréð var gott að eta af, fagurt á að líta og girnilegt til fróðleiks, þá tók hún af ávexti þess og át, og hún gaf einnig manni sínum, sem með henni var, og hann át. • Þá lukust upp augu þeirra beggja, og þau urðu þess vör, að þau voru nakin, og þau festu saman fíkjuviðarblöð og gjörðu sér mittisskýlur. (Fyrsta Mósebók 3:1-7)“, þá vilja margir trúaðir koma til með að tengja það ritningarvers saman við: (Opinberunarbók 20) til þess að geta útskýrt hvernig gamli höggormurinn varð til, sem sá lúmski snákur sem tældi konuna, að geta orðið: „eins og Guð og vita skyn góðs og ills“ einsog vitnaði, hvernig fyrsta parið kom til með að eignast þá þekkingu að velja daglega á milli hinu góða og illa, sem veldur því, að nú lifir allt mannkynið í að deyja, eftir þennan hörmung atburð.

En af hverju dóu þau ekki strax, eftir að þau tóku á móti dauða ávextinum?

Einsog kemur vitnað um það hvernig fyrst mannkynið var skapað, kemur vitnað um þann atburð í tveim stöðum í byrjunar bók biblíunnar, einsog kemur vitnað: „Guð sagði: "Vér viljum gjöra manninn eftir vorri mynd, líkan oss, og hann skal drottna yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og yfir öllum skriðkvikindum, sem skríða á jörðinni." • Og Guð skapaði manninn eftir sinni mynd, hann skapaði hann eftir Guðs mynd, hann skapaði þau karl og konu. • Og Guð blessaði þau, og Guð sagði við þau: "Verið frjósöm, margfaldist og uppfyllið jörðina og gjörið ykkur hana undirgefna og drottnið yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir öllum dýrum, sem hrærast á jörðinni." • Og Guð sagði: "Sjá, ég gef ykkur alls konar sáðberandi jurtir á allri jörðinni og alls konar tré, sem bera ávöxtu með sæði í. Það sé ykkur til fæðu. • Og öllum villidýrum og öllum fuglum loftsins og öllum skriðkvikindum á jörðinni, öllu því, sem hefir lifandi sál, gef ég öll grös og jurtir til fæðu." Og það varð svo. • Og Guð leit allt, sem hann hafði gjört, og sjá, það var harla gott. Það varð kveld og það varð morgunn, hinn sjötti dagur. (Fyrsta Mósebók 1:26-31)“, og þar sem aftur kemur til með að vitna: „Þá myndaði Drottinn Guð manninn af leiri jarðar og blés lífsanda í nasir hans, og þannig varð maðurinn lifandi sál. • Drottinn Guð plantaði aldingarð í Eden langt austur frá og setti þar manninn, sem hann hafði myndað. • Og Drottinn Guð lét upp vaxa af jörðinni alls konar tré, sem voru girnileg á að líta og góð að eta af, og lífsins tré í miðjum aldingarðinum og skilningstréð góðs og ills. (Fyrsta Mósebók 2:7-9)“, og að lokum þar sem vitnar: „Þá tók Drottinn Guð manninn og setti hann í aldingarðinn Eden til að yrkja hann og gæta hans. • Og Drottinn Guð bauð manninum og sagði: "Af öllum trjám í aldingarðinum máttu eta eftir vild, • en af skilningstrénu góðs og ills mátt þú ekki eta, því að jafnskjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega deyja." • Drottinn Guð sagði: "Eigi er það gott, að maðurinn sé einsamall. Ég vil gjöra honum meðhjálp við hans hæfi." • Þá myndaði Drottinn Guð af jörðinni öll dýr merkurinnar og alla fugla loftsins og lét þau koma fyrir manninn til þess að sjá, hvað hann nefndi þau. Og hvert það heiti, sem maðurinn gæfi hinum lifandi skepnum, skyldi vera nafn þeirra. • Og maðurinn gaf nafn öllum fénaðinum og fuglum loftsins og öllum dýrum merkurinnar. En meðhjálp fyrir mann fann hann enga við sitt hæfi. • Þá lét Drottinn Guð fastan svefn falla á manninn. Og er hann var sofnaður, tók hann eitt af rifjum hans og fyllti aftur með holdi. • Og Drottinn Guð myndaði konu af rifinu, er hann hafði tekið úr manninum, og leiddi hana til mannsins. • Þá sagði maðurinn: "Þetta er loks bein af mínum beinum og hold af mínu holdi. Hún skal karlynja kallast, af því að hún er af karlmanni tekin." • Þess vegna yfirgefur maður föður sinn og móður sína og býr við eiginkonu sína, svo að þau verði eitt hold. • Og þau voru bæði nakin, maðurinn og kona hans, og blygðuðust sín ekki. (Fyrsta Mósebók 2:15-25)“, einsog kemur vitnað um þann atburð, þegar fyrsta parið var skapað til að þjóna Skaparanum, í að: „drottna yfir fiskum sjávarins og yfir fuglum loftsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og yfir öllum skriðkvikindum, sem skríða á jörðinni.“, einsog vitnaði.

Og þegar versin vitna: „en af skilningstrénu góðs og ills mátt þú ekki eta, því að jafnskjótt og þú etur af því, skalt þú vissulega deyja.“, þá kemur í ljós, að biblíuþýðendurnir ranglega vitna um þau orð, sem að vitna hvernig þau munu: „vissulega deyja“; enda einsog Guðbrandsbiblían vitnar: „en af því skilnings tré góðs og ills skaltu ekki eta. Því að á hverjum degi sem þú etur af því þá skaltu dauða deyja.“, sem sýnir hvernig biblíubúþýðendurnir komu til með að breyta orðunum: „dauða deyja“, í að þau munu: „vissulega deyja“, en ekki einsog uppruna textinn vitnar um það, líkt og Guðbrandsbiblían vitnar rétt um það vers.

Því þegar ritningin kemur til með að vitna um freistinguna sjálfa, einsog vitnar: „Þá sagði höggormurinn við konuna: "Vissulega munuð þið ekki deyja!“, þá mun Guðbrandsbiblían koma til með að vitna: „Þá sagði höggormurinn til kvinnunnar: „Í öngvan máta munuð þið dauða deyja“, einsog uppruna textinn vitnar um það, líkt og Guðbrandsbiblían vitnar rétt um versið; sem sýnir hvernig biblíuþýðendurnir koma aftur til með að vitna rangt um það, hvað mun gerast ef þau munu óhlýðnast því eina banni, sem þau máttu ekki eta af.

Enda snýst freistingin aðallega um það hvernig aðrir telja það að einhver geti verið einsog Skaparinn sjálfur, nákvæmlega líkt því þegar Babýlon konungurinn í: (Jesaja 14:4-19) kom til að hugsa í hjarta sínu hvernig hann í hroka geti þar með steypt niður Skaparann sjálfan frá himnum ofan, og geti orðið æðri en allir sem Guð sjálfur; nákvæmlega einsog: (Esekíel 28:1-19) kemur til með að vitna hvernig tignarmönnunum í Týrus, kom til með hugsa í hjarta sínu, hversu mikið guð sá er, einsog kom vitnað í þeim versum hér að ofan.

Einsog Nýja Testametið mun vitna: „En að því er snertir komu Drottins vors Jesú Krists og það, að vér söfnumst til hans, biðjum vér yður, bræður, • að þér séuð ekki fljótir til að komast í uppnám eða láta hræða yður, hvorki af nokkrum anda né við orð eða bréf, sem væri það frá oss, eins og dagur Drottins væri þegar fyrir höndum. • Látið engan villa yður á nokkurn hátt. Því að ekki kemur dagurinn nema fráhvarfið komi fyrst og maður syndarinnar birtist. Hann er sonur glötunarinnar, • sem setur sig á móti Guði og rís gegn öllu því, sem kallast Guð eða helgur dómur. Hann sest í musteri Guðs og gjörir sjálfan sig að Guði. • Minnist þér ekki þess, að ég sagði yður þetta, meðan ég enn þá var hjá yður? • Og þér vitið, hvað aftrar honum nú, til þess að hann opinberist á sínum tíma. • Því að lögleysið er þegar farið að starfa í leyndum og stendur ekki á öðru en að þeim verði burt rýmt, sem nú heldur aftur af. • Þá mun lögleysinginn opinberast, _ og honum mun Drottinn Jesús tortíma með anda munns síns og að engu gjöra þegar hann birtist við endurkomu sína. • Lögleysinginn kemur fyrir tilverknað Satans með miklum krafti, lygatáknum og undrum • og með alls konar ranglætisvélum, sem blekkja þá, sem glatast, af því að þeir veittu ekki viðtöku og elskuðu ekki sannleikann, svo að þeir mættu verða hólpnir. • Þess vegna sendir Guð þeim megna villu, til þess að þeir trúi lyginni. • Þannig munu allir þeir verða dæmdir, sem hafa ekki trúað sannleikanum, en haft velþóknun á ranglætinu. (Annað Þessaloníkubréf 2:1-12)“, þá sést hvernig lögleysinginn mun opinberast á okkar dögum, haldandi að hann sé Guð sjálfur, einsog margir hugsa, þegar þeir standa gegn Skaparanum í uppreisn sem mennskur maður, haldandi að hann sjálfur sé miklu æðri en Skaparinn, einsog með Babýlon konunginn og tignarmennina í Týrus, sem hugsuðu í sínu eigin illa hroka hjarta, hversu miklir þeir sjálfir voru, með því að líta á sjálfa sig sem æðri en Skaparinn sjálfur, einsog kom vitnað um það í þeim ritningarversum.

Enda vitnar:  (Opinberunarbók 20), hvernig: „djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn. Og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda.“, og síðan að lokum hvernig: „dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið. Þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið.“, einsog kom vitnað í þeirri bók, um það hvernig illskan öll verður útrýmt á þeim mikla degi, þegar að því mun koma. Sem sýnir að þau sem halda að þau séu einhverjir guðir hérna á jörðu, á meðan þau eru ennþá mennsk, þá munu þau öll enda í það elddíki, sem síðasti dómur yfir allri illsku hjá þeim sem halda að þeir munu sleppi við þá glæpi sem þeir aumingjalega fremja daglega, gegn Skaparunum, einsog margir guða dauðlegir menn hafa hagað sér í aldaraðir í þeirra eigin blindhroka.

Og að lokum, svo maður geti klárað þessa erfiða langa skrift.

Þá þýðir: „Satan“ orðið, útfrá uppruna tungumáli biblíunnar: „Andstæðingur“, sem vísar til um einhverja sem standa gegn einhverju.

Á meðann að orðið: „Djöfullinn“, kemur til með að þýða: „Ásakandi“, sem vitnar um hvernig einhverjir eiga til með stjórnast í að vilja koma illa fram við aðra, og eru þar með stjórnuð í að vera ill í sínu daglega lífi, sem endar með að þau munu hegða sig einsog óstjórnlaust villidýr, sem finnst gaman að kvelja aðra sér til kvikindis skemmtunar, því miður.

Og að lokum, þá mun: „Engill“, einfaldlega þýða: „Sendiboði“, enda vitnar: „Látið þá ekki taka af yður hnossið, sem þykjast af auðmýkt sinni og engladýrkun og státa af sýnum sínum. Þeir hrokast upp af engu í hyggju holds síns • og halda sér ekki við hann, sem er höfuðið og styrkir allan líkamann og samantengir taugum og böndum, svo að hann þróast guðlegum þroska. (Kólossubréf 2:18-19)“, og: „Guð talaði fyrrum oftsinnis og með mörgu móti til feðranna fyrir munn spámannanna. • En nú í lok þessara daga hefur hann til vor talað í syni sínum, sem hann setti erfingja allra hluta. Fyrir hann hefur hann líka heimana gjört. • Hann, sem er ljómi dýrðar hans og ímynd veru hans og ber allt með orði máttar síns, hreinsaði oss af syndum vorum og settist til hægri handar hátigninni á hæðum. • Hann er orðinn englunum þeim mun meiri sem hann hefur að erfðum tekið ágætara nafn en þeir. • Því við hvern af englunum hefur hann nokkru sinni sagt: Þú ert sonur minn, í dag hef ég fætt þig. Eða: Ég vil vera honum faðir, og hann skal vera mér sonur! • Og aftur er hann leiðir hinn frumgetna inn í heimsbyggðina segir hann: Og allir englar Guðs skulu tilbiðja hann. • Og um englana segir hann: Hann sem gjörir engla sína að vindum og þjóna sína að eldslogum. • En um soninn: Hásæti þitt, ó Guð, er um aldir alda, og sproti réttvísinnar er sproti ríkis þíns. • Þú hefur elskað réttlæti og hatað ranglæti. Því hefur Guð, þinn Guð, smurt þig gleðinnar olíu fram yfir þína jafningja. • Og: Þú, Drottinn, hefur í upphafi grundvallað jörðina, og himnarnir eru verk handa þinna. • Þeir munu farast, en þú varir. Allir munu þeir fyrnast sem fat, • og þú munt þá saman vefja eins og möttul, um þá verður skipt sem klæði. En þú ert hinn sami, og þín ár taka aldrei enda. • En við hvern af englunum hefur hann nokkru sinni sagt: Set þig mér til hægri handar, uns ég gjöri óvini þína að fótskör þinni? • Eru þeir ekki allir þjónustubundnir andar, útsendir í þeirra þarfir, sem hjálpræðið eiga að erfa? (Hebreabréf 1:1-14)“, og síðan að lokum þar sem mun vitna: „Sjá, ég kem skjótt. Sæll er sá, sem varðveitir spádómsorð þessarar bókar." •  Og ég, Jóhannes, er sá sem heyrði og sá þetta. Og er ég hafði heyrt það og séð, féll ég niður til að tilbiðja fyrir fótum engilsins, sem sýndi mér þetta. • Og hann segir við mig: "Varastu þetta! Ég er samþjónn þinn og bræðra þinna, spámannanna, og þeirra, sem varðveita orð þessarar bókar. Tilbið þú Guð." (Opinberunarbók 22:7-9)“, sem sýnir, að englar eru ekki tilbeðnir, einsog margir trúarsöfnuðir gera, án þess að vilja ekki læra hvað biblían kemur til með að vitna rétt um þann hlut. Þar með endar maður þessari mjög löngu skrift, og ef einhverjir hafa áhuga, þá eru allir velkomnir að skoða þá Facebook síðu, sem heitir á Íslensku og Ensku: „Hvað er að vera Kristinn í trú? > What is to be a Christian in faith?“, sem hægt er að skoða hér => https://www.facebook.com/groups/346828048726239, ef einhver vill kynnast betur trúnni; enda er sú grúppa opin öllum, þar sem deilt eru Íslenskum biblíuversum frá öðrum trúuðum, og síðan stundum Ensk YouTube myndbönd um trúna sjálfa.

Kær virðing kveðja frá ykkar bróðir í trúnni,
Magnús Ragnar (Maggi Raggi), í Kristi Jesú.